Barbara Nocoń – członkini Dyskusyjnego Klubu Książki przy PiMBP w Olkuszu: Autorka sięgnęła do jednego z najstarszych mitów ludzkości. W micie tym bohaterką jest sumeryjska bogini Inanna, która opuszcza swoje królestwo ziemskie i rusza do świata podziemnego, by zmierzyć się ze swoją siostrą – władczynią krainy zmarłych Ereszkigal. Chce jej pomóc, ale też udowodnić, że z tego świata śmierci można wyjść żywym. Powieść można odczytać jako metaforę ludzkiego życia – rodzimy się, tworzeni przez bogów, umieramy, a potem odnajdujemy spokój w zaświatach. Książka opowiada o czło­wiec­zeńs­twie­, bogach i ludziach, których losy są poplątane od dawnych czasów. Książka dla mnie trudna i nigdy do niej bym nie wróciła.

Barbara Nocoń – członkini Dyskusyjnego Klubu Książki przy PiMBP w Olkuszu: Młody Ryszard Kapuściński, piszący do „Sztandaru Młodych”, został wysłany na pierwszą zagraniczną misję jako korespondent do Indii. Doznaje zderzenia kulturowego jak zrobić reportaż nie znając języka hindi (angielski również w małym zakresie). Wiedzę o tym kraju miał też małą. Większość spraw załatwiał pojedynczymi sprawami, ale to było zbyt mało, aby poznać ludzi, kulturę i obyczaje. Autorowi towarzyszył w podróży bohater, z którym spędzał czas, a była to książka napisana 2500 lat wcześniej przez Herodota. Cała książka jest przeplatana fragmentami z dzieła Herodota. Podczas pobytu w Indiach poznajemy historię Dariusza – króla Persji oraz jego następcy – Kserksesa. Herodot odbył długą drogę, aby potem spisać to, co ujrzał. Ukazał bogaty świat sprzed wieków, pełen przepychu, wojen, zdarzeń i historii. Herodot był pierwszym podróżnikiem, który stworzył reportaż. Dla Kapuścińskiego spisane przemyślenia z podróży Herodota były wzorem reportażu. Kapuściński przekracza granicę czasu i dlatego nie odczuwamy, że Herodot żył tak dawno. Książka mi się podobała i polecam innym.

Grażyna Łyczakowska – członkini Dyskusyjnego Klubu Książki przy PiMBP w Olkuszu: • Hanna Krall urodzona w żydowskiej rodzinie, cudem ocalona • z transportu do getta, ukrywana przez resztę wojny, straciła • prawie wszystkich bliskich, po wojnie trafiła do domu dziecka. • Chciała być dziennikarką i takie studia skończyła. Losy polskich • Żydów i Holokaust stały się tematem jej pisarstwa. • Styl Hanny Krall jest rozpoznawalny, pisze świetnym • językiem reportera, bo w istocie jest reporterem. Każde • z opowiadań Hanny Krall gdzieś zasłyszana opowieść lub zapis • czyichś zwierzeń. Nie inaczej jest i w tej powieści. • Główna bohaterka tej powieści – Izolda Regensberg ma dużo • szczęścia. Pomimo żydowskiego pochodzenia ma rysy mało • semickie i po rozjaśnieniu włosów może udawać Polkę, a nawet • wcielić się w rasową Niemkę, gdy będzie w Berlinie. Wszystko co • robi podporządkowane jest jednemu: ocalić męża i miłość. • Ta mała książeczka to jedno wielkie oskarżenie wojny, • w której nie ma zwycięzców, są tylko ludzie z takim bagażem • doświadczeń, że trudno im na odtworzenie bliskich relacji z tymi, • dla których ocaleli, i których ocalili. Bez patosu, bez zbędnych • ozdobników, bez epatowania okrucieństwem autorka daje • czytelnikowi pole do jego własnej wyobraźni i wrażliwości. • Książkę gorąco polecam.

Grażyna Łyczakowska – członkini Dyskusyjnego Klubu Książki przy PiMBP w Olkuszu: • „Reisefieber” to debiut młodego 25 – letniego autora. Z ostatniej strony okładki dowiadujemy się, że studiował na Sorbonie, zarabiał na życie jako malarz pokojowy, fotograf, tłumacz i asystent niewidomej terapeutki. • Jestem zauroczona tą książką, jej dojrzałością i uniwersalnością. Nie ma w niej opisów miejsc, jakiś dodatkowych, równoległych w czasie zdarzeń, nic nie zakłóca tej kameralnej opowieści. Wszystko odbywa się w sferze uczuć głównego bohatera. Jest nim 38- letni Daniel, były dziennikarz, mający plan napisać tzw. „powieść nowoczesną”. Mieszka w Stanach Zjednoczonych, jest w związku, coraz luźniejszym z Anną, która chciałaby małżeństwa i stabilizacji. Na wieść o śmierci swojej matki Astrid, z którą był bardzo związany emocjonalnie, a z którą od 6 lat po gwałtownej kłótni nie miał kontaktu, jedzie do Paryża załatwić sprawy związane ze śmiercią Astrid. • Reisefieber, w tłumaczeniu oznacza, strach, zdenerwowanie podróżą i taki to stan będzie udziałem Daniela od przyjazdu do Paryża i odlotu do Stanów. W międzyczasie dotrze w podróży duchowej do wczesnego dzieciństwa, do traumy związanej z niby wypadkiem matki na plaży, które to zdarzenie wyparł ze świadomości. Zrozumie, że boi się bliskości, tej którą miał kiedyś w relacjach z matką, że związki które matka usiłowała stworzyć z mężczyznami uważał za zagrożenie dla siebie. Podczas tego pobytu będzie się starał zrekonstruować co działo się z matką kiedy byli w oddaleniu. Ma mu w tym pomóc spotkanie z psychoterapeutką, lekarzem, ciotką Luise. Książka pokazuje nam też ostatnie momenty życia śmiertelnie chorej matki, jej pogodzenie się z losem i list, który zostawia synowi. • Ta książka to studium nieumiejętności porozumienia się osób, które bardzo się kochają, ale nie potrafią tej miłości wyrazić, mogą się tylko ranić. • Główny bohater w miarę odkrywania rodzinnych tajemnic, zmienia stosunek do swojej dziewczyny Anny, wie już, co w życiu jest najistotniejsze, kim jest, jak by chciał dalej żyć, ale ostania scena tej powieści, kiedy Daniel w okienku samolotu widzi tylko swoją twarz, nie daje nam czytelnej informacji, czy naprawdę otrzymał wystarczającą lekcję i będzie umiał w dalszym życiu przerwać niewidzialną barierę odgradzającą go od bliskich mu osób.