Zbiór reportaży Barbary Włodarczyk – doświadczonej reporterki, wieloletniej korespondentki Telewizji Polskiej w Moskwie. Autorka poszukuje odpowiedzi na pytanie o istotę szalonej miłości, którą niektórzy Rosjanie i Rosjanki darzą swojego prezydenta Władimira Putina. Czytając tę książkę jesteśmy zabierani w podróż po Rosji, przemierzamy ją wzdłuż i wszerz. Spotykamy ludzi z różnych grup społecznych, zarówno oligarchów, jak i zwykłych ludzi mieszkających na prowincji. Co bardzo ciekawe, spotykamy też samego Putina. Autorka relacjonuje swoje bezpośrednie spotkanie z prezydentem. W reportażach widzimy bardzo złożony obraz rosyjskiego społeczeństwa. ”W Moskwie od lat krąży taki dowcip: Francuz ma żonę i kochankę. Kocha kochankę. Żyd ma żonę i kochankę. Kocha mamę. Rosjanin ma żonę i kochankę. Kocha …Putina” (z opisu autorki na okładce). Wielkim atutem książki jest prosty, komunikatywny język, opowieść snuta w tonie żartobliwej anegdoty. Czyta się ją świetnie. To przykład bardzo dobrej literatury faktu. Polecamy. • ~EF

„Ta druga” Therese Bohman to, można by rzec, opowieść jakich wiele. Ona – młoda, samotna, niezamożna. On – lekarz, w średnim wieku, w związku. Wpadają na siebie, nie tylko „w oczy”. Ta historia niestety nie będzie miała happy endu. A właściwie można powiedzieć o pewnym kompromisie. Coś za coś. Opowieść z pozoru banalna, ale porusza uniwersalne, ważne wątki społeczne. • ~KD

„Spadek” Hjorth to wielowarstwowa historia rodzinna, skupiająca się na relacjach rodzeństwa oraz ich rodziców. Retrospekcje dotykają bolesnych przeżyć, traumy głównej bohaterki Bergljot. Inspiracją do napisania powieści były prawdziwe wydarzenia, strzępy korespondencji rodzinnych autorki. Historia niełatwa w odbiorze, ale i uniwersalna w dyskursie międzykulturowym i międzypokoleniowym. • ~KD

Wielowymiarowa i wielogłosowa powieść. Książka – jak to trafnie ujęła jedna z klubowiczek – „mimo ciężaru historii daje ogromne wrażenie lekkości”. Jest to opowieść o licznej rodzinie naznaczonej przemocą, w której przez lata wychowuje się w sumie 14 dzieci (dwoje zmarło bardzo wcześnie). I choć są to dzieci tych samych rodziców, to każde z nich jest inne i każde dotknięte jest jakimś piętnem, z którym musi się zmagać lub nauczyć z nim żyć. Jest to również przyznanie rodzicom prawa do tego, że każde dziecko można kochać inaczej, tak jak dzieci różnie postrzegają, rozumieją i kochają swoich rodziców. To także opowieść o sile przywiązania pomimo bólu (a może właśnie „dzięki” niemu?) doznawanego ze strony tych, którzy mieli chronić i kochać. Powieść skłoniła nas do dyskusji nt. dziedziczonych z pokolenia na pokolenie traum i podzielenia się wiedzą czerpaną z takich książek jak: „Nie zaczęło się od ciebie”, „Tajemnice przodków”, „Emocjonalne dziedzictwo” – wszystkie do wypożyczenia w Filii „Skorosze”. Zapraszamy do lektury. • ~MP

Tematyka książki skupia się wokół komun. Razem z autorką odwiedzamy różne miejsca, poznajemy komuny, które już nie istnieją i te, którym udało się przetrwać. Na przykład o komunach z lat sześ­ćdzi­esią­tych­ dowiadujemy się że: „ … były tak różne, jak to tylko możliwe – anarchistyczne, religijne, ekologiczne, terapeutyczne. Zakładano je w miastach, na wsiach, w autobusach, które wiecznie znajdowały się w drodze, i w futurystycznych kopułach, które budowano z odpadów na środku pustyni. (…) Składały się jednak z tych samych składników w rozmaitych proporcjach: marzenia o sprawiedliwości społecznej, harmonii z naturą, duchowości i miłości”. (s.26) • Z założenia miał to być idealny świat, gdzie króluje miłość i dobre relacje z drugim człowiekiem, każdy jest równy i wszystko jest wspólne. Na początku tak było, ale z czasem zaczęły pojawiać się rysy w tym utopijnym świecie. Podsumowując – nie powstał jeszcze świat, w którym nie ma pęknięcia. • ~EF