„Spadek” Hjorth to wielowarstwowa historia rodzinna, skupiająca się na relacjach rodzeństwa oraz ich rodziców. Retrospekcje dotykają bolesnych przeżyć, traumy głównej bohaterki Bergljot. Inspiracją do napisania powieści były prawdziwe wydarzenia, strzępy korespondencji rodzinnych autorki. Historia niełatwa w odbiorze, ale i uniwersalna w dyskursie międzykulturowym i międzypokoleniowym. • ~KD

Wielowymiarowa i wielogłosowa powieść. Książka – jak to trafnie ujęła jedna z klubowiczek – „mimo ciężaru historii daje ogromne wrażenie lekkości”. Jest to opowieść o licznej rodzinie naznaczonej przemocą, w której przez lata wychowuje się w sumie 14 dzieci (dwoje zmarło bardzo wcześnie). I choć są to dzieci tych samych rodziców, to każde z nich jest inne i każde dotknięte jest jakimś piętnem, z którym musi się zmagać lub nauczyć z nim żyć. Jest to również przyznanie rodzicom prawa do tego, że każde dziecko można kochać inaczej, tak jak dzieci różnie postrzegają, rozumieją i kochają swoich rodziców. To także opowieść o sile przywiązania pomimo bólu (a może właśnie „dzięki” niemu?) doznawanego ze strony tych, którzy mieli chronić i kochać. Powieść skłoniła nas do dyskusji nt. dziedziczonych z pokolenia na pokolenie traum i podzielenia się wiedzą czerpaną z takich książek jak: „Nie zaczęło się od ciebie”, „Tajemnice przodków”, „Emocjonalne dziedzictwo” – wszystkie do wypożyczenia w Filii „Skorosze”. Zapraszamy do lektury. • ~MP

Tematyka książki skupia się wokół komun. Razem z autorką odwiedzamy różne miejsca, poznajemy komuny, które już nie istnieją i te, którym udało się przetrwać. Na przykład o komunach z lat sześ­ćdzi­esią­tych­ dowiadujemy się że: „ … były tak różne, jak to tylko możliwe – anarchistyczne, religijne, ekologiczne, terapeutyczne. Zakładano je w miastach, na wsiach, w autobusach, które wiecznie znajdowały się w drodze, i w futurystycznych kopułach, które budowano z odpadów na środku pustyni. (…) Składały się jednak z tych samych składników w rozmaitych proporcjach: marzenia o sprawiedliwości społecznej, harmonii z naturą, duchowości i miłości”. (s.26) • Z założenia miał to być idealny świat, gdzie króluje miłość i dobre relacje z drugim człowiekiem, każdy jest równy i wszystko jest wspólne. Na początku tak było, ale z czasem zaczęły pojawiać się rysy w tym utopijnym świecie. Podsumowując – nie powstał jeszcze świat, w którym nie ma pęknięcia. • ~EF

Valerie Perrin to francuska pisarka, fotografka i scenarzystka, wspó­łpra­cown­iczk­a i życiowa partnerka reżysera Claude’a Leloucha. Violette- tytułowa bohaterka jej książki- pracuje jako dozorczyni na cmentarzu w małym francuskim miasteczku. Porządkuje groby, podlewa kwiaty, pociesza tych, którzy potrzebują pocieszenia i pamięta o tych, którzy odeszli. Wiedzie spokojne i uporządkowane życie, lubi swoją pracę. Jednak nie zawsze tak było. W przeszłości Violette musiała się mierzyć z wieloma trudnymi życiowymi wyborami, wiele przeszła. Chce zostawić za sobą złe wspomnienia, nie chce dać się pogrzebać w przeszłości, szuka pocieszenia w zwykłym życiu i nawet w miejscu, w którym króluje śmierć, ma nadzieję na nowe życie. To piękna tajemnicza opowieść o oswajaniu rzeczywistości, o uczuciach, emocjach i stracie. • „Księga życia to najważniejsza księga, której nie można ani zamknąć, ani otworzyć, kiedy się chce. Chciałoby się wrócić do ulubionych fragmentów, a tu pod palcami już pojawia się strona, na której przychodzi śmierć.” Ten cytat z książki Valerie Perrin bardzo nas poruszył. • ~EF

Jak dowiadujemy się z opisu autora zawartego na okładce: „To thriller o ojcu, który próbuje odkupić swoje winy wobec syna. Ale też opowieść o wielkiej miłości, tęsknocie i Afryce”. Klubowicze DKK "Niedźwiadek" mieli mieszane wrażenia co do tego, który temat ma być siłą napędową tej powieści, jakby sam autor nie potrafił się zdecydować. Mamy ciekawe opisy Afryki, panującą w niej sytuację polityczną, wojnę i to jest mocna strona książki. Podsumowując „Czerwona Ziemia” niewiele ma wspólnego z klasycznym thrillerem, nie przypadła do gustu klubowiczom. • ~EF