Tematyka dla mnie. Czytam dużo. Książka dobra, ale mam uczucie, że tej drastyczności jest tu za dużo. Nie wiem, może do obecnej młodzieży tak teraz trzeba? Ja wolę jednak wolę więcej emocji (jak np. w książce "Mama zawsze wraca".

Każda pozycja z ilustracjami Iwony Chmielewskiej to dla mnie arcydzieło. Tu dochodzi jeszcze przejmująca, wstrząsająca, niesamowicie napisana historia. Daję maksymalną notę .... choć to mało - brakło mi skali.

Mnie nie porwała ta książka. Historia prawdziwa, wspomnienia, przeżycia, holokaust czyli coś co czytam często i dużo... ale nie zainteresowała mnie ta książka kompletnie. Szczerze powiedziawszy męczyłam prawie trzy tygodnie...

Zaczęłam od "Polska odwraca oczy", więc zachwyciłam się autorką. Potem doczytałam jeszcze ze dwie pozycje - ok. Po przeczytaniu "Obłędu", który mnie kompletnie rozczarował nie miałam chęci na inne "dzieła" p. Kopińskiej. Aż któregoś dnia trafiła w moje ręce książka "Lekarstwo dla duszy". A co mi tam, moje rozgoryczenie już minęło, dam szansę. Pierwsze co mi się rzuciło w oczy to czcionka - ogromna, drugie to krótkie formy. Lubię. I to by było tyle. Krótka forma, a jakże, ale poprzedzona skopiowaniem tekstu z treści na początku, więc już nie krótka a minimalna. Ale żeby choć ten minimalizm rzucał na łopatki... Nie. Powtórzenia z poprzednich książek, powtórzenia z tej samej książki co parę rozdziałów, nic nie wnoszące monologi - nuda. Mam wrażenie, że książka napisana na siłę, byleby coś wydać. Nie, zdecydowanie nie polecam i nie dam już szansy.

Granice, potrzeby, reguły, tak/nie,odpo­wied­zial­ność­. Jak to u Juula, krótko, konkretnie, mądrze. Kompendium.