O wspaniałych książkach Matthew Quicka słyszałam już chyba wszędzie: w bibliotece panie cieszą się, że są wypożyczane, czytelnicy szukają kolejnych tytułów, w księgarniach młodsi i starsi powtarzają, że słyszeli wiele pozytywnych opinii na temat jego powieści... A ja wciąż go nie poznałam, więc czas najwyższy. Szczęśliwa, że HarperCollins wydaje kolejną historię napisaną przez tego autora pt. „Wszystko to, co wyjątkowe”, wyciągnęłam do Matthew rękę na przywitanie i... • Nanette jest uczennicą liceum, przed nią ogromne wyzwanie: matura. Nanette jest jak jej imię: wyjątkowa. Inni mówią, że dziwna. Ale uznajmy, że jest wyjątkowa. Ma ogromny talent do gry w piłkę, strzela gol za golem, chociaż nie lubi footballu. Jednak ojciec ma wobec Nanette wysokie wymagania, a ona nie chce stracić z nim kontaktu, więc dalej to robi. Uważa, że jej jedynym przyjacielem jest nauczyciel, z którym spędza przerwy obiadowe, rozmawia, zwierza się i potrafi się przed nim otworzyć. Mniej więcej tak wygląda jej codzienność, do dnia, w którym dostaje w prezencie niewydawaną od lat książkę Kosiarz balonówki. Od razu zakochuje się w tej historii, która wydaje się prawdziwa i której bohaterowie tak ją oczarowują, że cały świat nastolatki się zmienia. Z jej powodu poznaje też wyjątkowego Aleksa – jedynego chłopaka, przy którym może być sobą, podczas gdy dla innych Nanette chce się zmienić. Psychologiczny eksperyment przeradza się w teatr, gdyż Natette zaczyna udawać kogoś, kim nie jest. Wciąż zakłada maskę, wychodzi do ludzi i szuka własnego miejsca. Niestety los jest bezlitosny i każe nied­oświ­adcz­onym­ nastolatkom podejmować decyzje mające rzutować na resztę życia. • „Zaczyna rozumieć, dlaczego ludzie chcą ograniczać tych, których kochają, i dlaczego miłość jest tak często łączona z bólem, jakby radość i cierpienie były dwiema stronami tej samej monety”. • ...i się zakochałam. Może to za dużo powiedziane, ale Quick wywarł na mnie niemałe wrażenie, co można wywnioskować po tym, jak długo zbierałam się do napisania recenzji. Nie mogłam zebrać myśli po zamknięciu okładki z drugiej strony, nie mogłam się nadziwić, jakie autor ma pomysły na fabułę. Fakt, jest ona prosta i młodzieżowa, ale nie nudna czy przewidywalna. Książki o książkach ciekawią mnie od bardzo dawna, dlatego przyznam, że bałam się trochę zaburzyć sobie obraz opartej na nich fabuły. Autor stworzył bohaterów z krwi i kości, których można spotkać w każdym liceum, w dodatku bohaterów zróżnicowanych pod względem charakterów, sytuacji materialnej, sposobu myślenia. Nanette jest typową introwertyczką, pod którą można podstawić wiele osób zwanych "odmieńcami", jej przyjaciel Alex także jest postacią uniwersalną i z bogato rozrysowanym portretem psychologicznym. Nie ma w tej powieści bohaterów jedn­owym­iaro­wych­ i "zapchajdziur". • „Prawdziwi przyjaciele są lepsi od powieści! Lepsi od sztuk Szekspira! W każdej godzinie! Z drugiej strony fałszywi przyjaciele... cóż, wolałbym rozbić sobie czaszkę Biblią oprawioną w lite złoto, niż znosić powolne zatruwanie fałszywą przyjaźnią!”. • Co najbardziej mi się podobało w historii Nanette, to realizm wydarzeń. Jakiś czas temu sama byłam w wieku bohaterki i przygotowywałam się do matury, i prawdą jest, że to czas ogromnego zagubienia. Wymaga się od nastolatków, by wiedzieli, co chcą robić po maturze, gdzie wybierają się na studia, do jakiego zawodu będą dążyć, a tymczasem mało kto zna odpowiedzi na te pytania. Ba! Już będąc na pierwszym roku studiów często idzie się przed siebie na oślep, wciąż nie mając pewności, czy wybrało się dobrze, czy to rzeczywiście coś, co chce się robić całe życie... Nie ma pewności, a sytuacji nie polepszają kolejni ludzie odchodzący z życia i zawodzący zaufanie. Pomnóżcie to sobie o oczekiwania, a dowiecie się, jaką bohaterką jest Nanette. • „Może za długo się powstrzymywałaś, a potem musiałaś po prosu wybuchnąć. Może nie zostało już nic, co było pomiędzy. Czasami musimy używać brutalnych słów, bo inaczej nikt nas nie słucha”. • Prosty język i niebanalna fabuła sprawiają, że jest to książka dla zagubionej młodzieży i również dla dorosłych, którym po jej przeczytaniu łatwiej będzie zrozumieć niesforne nastolatki. Niby każdy przechodził ten okres pełen wyborów i niewiadomych, błędów i ich konsekwencji, ale często wół zapomina, jak cielęciem był. To książka zmuszająca do refleksji nad sobą i otoczeniem, nad życiem i śmiercią, nad wyborami i przeznaczeniem. Fabuła przywiodła mi na myśl trochę powieść o Werterze, gdyż to właśnie „Kosiarz balonówki” był bodźcem, który pchnął w ruch wiele wydarzeń, a każdy czytelnik chciał upodobnić się do głównego bohatera. Tym bardziej młodzież powinna się z nią zapoznać, jest bardzo ciekawa i lekka, a jednocześnie może przydać się do obowiązkowej matury z języka polskiego! A ja... Ja nie mogę się doczekać, aż sięgnę po kolejną powieść Quicka!

Podczas czytania debiutanckiej trylogii „Driven” autorstwa K. Bromberg na pewno nie raz zast­anaw­iali­ście­ się (albo zastanawiać będziecie), co dokładnie kieruje Coltonem i o czym myśli w niektórych sytuacjach. Pojawiało się wiele pytań typu "ale dlaczego?", "nie rozumiem, o co mu chodzi?", "co dokładnie wywołało (jego) zmianę (decyzji)?"... I właśnie tę ciekawość miała zaspokoić ta niewielka książeczka, prezent od autorki dla wypytujących czytelniczek, czyli „Raced. Ścigany uczuciem”. Czy była ona potrzebna? • „Raced...” to takie przypomnienie kluczowych scen z całej trylogii, a rozdziały są pisane wyłącznie z perspektywy Coltona. Każdy rozdział jest poprzedzony krótkim komentarzem autorki, która już na wstępie wyjaśnia, że nie miała zamiaru pisać z perspektywy mężczyzny, bo jej bohaterką od początku była Rylee. Jak w kilku przypadkach uważam, że było całkiem fajnie dowiedzieć się, dlaczego Colton zmienił decyzję bądź co siedziało w jego głowie (zwłaszcza jeśli chodziło o scenę finałową całej trylogii), tak w innych myślę, że było to po prostu zbędne. Nie zostawiając więc pytania bez odpowiedzi: nie była potrzebna, ale zamiar i dodatek do trylogii jest ciekawy. • „Zło konieczne, które pali, lecz po wszystkim czujesz się czystszy. • Małżeństwo”. • Problemem jest to, że niektórych rzeczy próbowałam domyślać się sama i tworzyłam w myślach pewne scenariusze tych "przemilczanych" w pewien sposób wydarzeń. Scenariuszy stworzyłam wiele, ale nie przyszło mi do głowy, że Colton może być osobą... taką. Ciężko nawet powiedzieć jaką. Miałam wrażenie, że czytam o bohaterze nieco naciąganym, odbiegającym charakterem od wielu mężczyzn, których znam lepiej bądź gorzej. Może powinnam się z tym pogodzić i przyjąć, że to jest "po prostu Colton", ale nie opuszczało mnie przekonanie, że coś tu jest nie tak. Jak trylogia mnie wciągnęła, zaciekawiła i mam o niej naprawdę dobre zdanie, tak czuję się zawiedziona tą książeczką. Może nie tyle samą pozycją, bo nie ma się do czego przyczepić, co bohaterem. Rozdziały nadal są pisane w stylu „Driven”, nadal czuć atmosferę serii i samej K. Bromberg. Poziom pozostał ten sam. Chyba po prostu miałam inne oczekiwanie i inne wyobrażenia samego Coltona i tego, co działo się "za kulisami". W samej trylogii kilka rozdziałów jego oczami były strzałem w dziesiątkę, gdyż dobrze się czasami oderwać od bardzo kobiecej Rylee. Tutaj widać jak na dłoni, że ten mężczyzna został wykreowany przez kobietę, która tchnęła w niego wiele swoich wyobrażeń. • „Los wręcza ci listę doświadczeń do przeżycia. Są wśród nich takie, których nigdy byś się nie spodziewał, oraz takie, które cię załamują lub leczą twoje rany. Są też takie punkty, których nie masz zamiaru nigdy zrealizować lub które wręcz chciałbyś skreślić. Wciągasz się w codzienność i życie chwilą, lecz pewnego dnia spoglądasz na swoją listę i ze zdumieniem przekonujesz się, że zrealizowałeś niektóre punkty. Wtedy uświadamiasz sobie, że brutalna prawda, z którą skonfrontował cię los, sprawiła, że stałeś się lepszym człowiekiem, a przy okazji zdobyłeś nie dostrzeganą wcześniej nagrodę”. • Nie odradzam sięgania po tę kilk­udzi­esię­cios­tronową pozycję, przeciwnie. Jest to rzeczywiście ciekawy dodatek, który wiele wyjaśnia i pozwala lepiej poznać Coltona i jego abstrakcyjne myśli, zasady, dylematy. Jednak najlepiej nie nastawiać się na nic, przede wszystkim być świadomym, że nie będzie tak, jak to się sobie wyobrażało podczas czytania trylogii. Chociaż, przyznam szczerze, że teraz zapominam o tej książce, wyrzucam ją zupełnie z pamięci i zachowuję obraz Coltona taki, jaki naszkicowała mi autorka, a ja wypełniłam.

Przyszłość Rylee z Coltonem zawisła na włosku. Wszystko zdarzyło się tak szybko, że trudno to przyjąć do wiadomości. Po raz kolejny K. Bromberg po drugiej części „Driven” zostawiła nas w niepewności, byśmy już za chwilę chcieli sięgnąć po finalny tom „Crashed. W zderzeniu z miłością”. Ta część to prawdziwe zderzenie, jazda bez trzymanki. Jak trzecia część przedstawia się na tle poprzednich i jakie wrażenie zostawiła historia Rylee i Coltona? Czy seria „Driven” to "po prostu erotyk"? • Tym razem czytelnicy zostają wrzuceni w wir wydarzeń, które są skutkiem wielu decyzji z przeszłości. Decyzji nie tylko dwójki kochanków, ale też osób, których nie spodziewamy się spotkać w życiu głównych bohaterów, do których (tak na marginesie) trochę się przywiązałam, przede wszystkim zrozumiałam i polubiłam. Rylee po raz kolejny musi walczyć o Coltona, jednak nie tylko o jego uczucia... Powiedzieć, że to sprawa życia i śmierci, byłoby za dużo, jednak stwierdzenie to jest istotą fabuły trzeciej części, a ta zdecydowanie przyspiesza i nie raz zaskakuje. Teraz to nie tylko Rylee musi udowodnić siłę swojego uczucia, ale w końcu Colton też zostaje zmuszony do "pokazania jaj", zachowania się w końcu tak, jak na mężczyznę przystało. Mimo trudnej przeszłości oboje młodych ludzi dotykają problemy, z którymi albo sobie poradzą, albo się załamią. Wybór należy do nich. • „Po co pić, żeby to stłumić, skoro cierpienie to odczuwanie, odczuwanie to życie, a czy nie lepiej być żywym?”. • Dalsze przybliżanie wam fabuły nie miałoby żadnego sensu, gdyż zapewne zasp­oile­rowa­łaby­m poprzednie części, a nie chcę psuć zabawy tym, którzy dopiero planują sięgnąć po książki Bromberg. Jak wspominałam w recenzji drugiej części, seria ta nie posiada "typowego środkowego tomu", bo nawet tam wiele się dziej i nie sposób się oderwać od lektury. Jednak to, co autorka zrobiła w trzeciej części, zwala z nóg. Chciałam się trochę odmóżdżyć, chciałam odejść trochę od codziennych problemów i ta historia właśnie mi pomogła. Jednak nie jest to tylko odmóżdżacz, zwykły erotyk, po który kobiety sięgną dla inspiracji, a mężczyźni by poznać kobiety. „Driven” między scenami miłosnych igraszek, flirtu i zdobywania szczytów przemyca dość ważne tematy dla każdego człowieka, tematy trudne, o których nie chce się rozmawiać. Robi to na szczęście tak, że powaga sytuacji nie przytłacza i nie męczy czytelnika. Ba! Nawet przeciwnie... Robi to tak, że chce się czytać wciąż i wciąż, by wiedzieć, jak to się skończy. • „Crashed. W zderzeniu z miłością” jest najmocniejsza częścią trylogii, chyba jest w niej dużo mniej seksu, niż w poprzednich (albo po prostu bardziej zwróciłam uwagę na codzienność Rylee i Coltona), ale sceny te są coraz lepsze, przepełnione miłością i czułością. Relacja głównych bohaterów jest w końcu w pełni zdrowa, ale wciąż gorąca. Przyznam szczerze, że wiele razy podczas czytania tej części się uśmiechałam, łza kręciła się w oku ze smutku, na koniec ze wzruszenia. Nie spodziewałam się takiego zakończenia i w pewnym momencie prychnęłam sama na siebie, że posądziłam K. Bromberg o to, że tak ambitną serię zamknie aż tak przewidywalną sceną. Jak miałoby to być możliwe, skoro cała książka to zaskakujące momenty, wiele zwrotów akcji i spotkania z niespodziewanym? • „Nauczyłeś mnie, że nie ma nic złego w strachu. Że czasem musisz pozwolić osobie, którą kochasz, żeby goniła wiatr w pieprzonym polu, bo tylko w ten sposób potrafi uwolnić się od wewnętrznych koszmarów”. • Wraz z Rylee cieszyłam się, że Colton w końcu otworzył się na tę najważniejszą kobietę w jego życiu i w końcu podzielił się swoją przeszłością. W końcu zrzucił z siebie ten ciężar i oczyścił swoje myśli. Seria „Driven” to najlepszy erotyk, jaki czytałam do tej pory, i nie chcę pogodzić się z faktem, że to już koniec. Okej, następna część mogłaby być trochę naciągana i zupełnie bez sensu, jednak całość czytało się tak dobrze, że nie mogę sobie wyobrazić przejścia do historii Haddie i Becksa w „Slow burn”. Ostatecznie stwierdzam, że jest to nietypowy typowy erotyk. Wiele rzeczy jest tak, jak w innych tego typu książkach czy seriach, ale to, co wyróżnia serię Driven na tle "innych" to niebanalny i nieprzegadany przekaz, zaskakujące zwroty akcji, naprawdę dobre sceny zbliżeń i znakomicie opisane uczucia dwójki osób. Przede wszystkim autorka nie zapomina (jak to bywa czasami po "pierwszym razie" bohaterów), że mają oni swoje życie prywatne, rodzinę, pacę... i nie wrzuca ich do łóżka na całe miesiące i lata. Można powiedzieć, że seks jest tutaj jedynie tłem do wydarzeń istotnych i wartych zastanowienia. Może i momentami jest przewidywalnie, może jest "tak jak zawsze", ale to są tylko momenty char­akte­ryst­yczn­e dla gatunku. Cała seria jest warta uwagi i godna polecenia. Myślę, że się nie zawiedziecie. • „Crashed. W zderzeniu z miłością” to idealna lektura na kilka wieczorów w domowym zaciszu z lampką wina i tabliczką czekolady. Zapiszcie ją sobie w notatniku pod rubryczką "ambitne odmóżdżacze", bo... warto.

Pierwsza część trylogii skończyła się w sposób, który miał zachęcić nas do sięgnięcia po „Fueled. Napędzani pożądaniem” i co – moim zdaniem – było skuteczne, gdyż zaczęłam czytać tego samego dnia, w którym skończyłam „Driven...”, a następnego skończyłam. „Fueled...” nie jest na szczęście "typowym środkowym tomem", a akcja rozwija się z każdą stroną. Znajomość Rylee i Coltona staje się tak burzliwa, pełna najróżniejszych emocji, że nie pragnęłam niczego poza poznaniem ich dalszych losów. W tej części do głosu oprócz pożądania dochodzą też uczucia, które wywołują burzę – dosłownie i w przenośni. • „Jeśli przestrzegasz wszystkich reguł, mała, omija cię cała zabawa”. • Rylee postanowiła, że się nie podda. Nawet odrzucona przez Coltona nie pozwoliła nerwom, by nią kierowały, i za wszelką cenę spróbowała mu pomóc. Jak się okazuje, konsekwencje jej wyboru przyniosły skutki zarówno pozytywne, jak i negatywne. Przeszłość wraca, dawne blizny się otwierają i tylko od tej dwójki zależy, czy dadzą sobie pomóc. Pierwsze skojarzenie, jakie przychodzi na myśl podczas śledzenia ich zmagać, jest takie, że są jak dwa magnesy: przyciągają się i odpychają. Raz okazują sobie miłość, chociaż boją się tak to nazwać, raz kłócą się i wyrzucają sobie dawne błędy. Rylee boi się rozmawiać o swoich uczuciach, kompleksach i zazdrości, Colton boi się wspominać o przeszłości, kobietach, ale przez zazdrość wyładowuje złość na tej wątpiącej w siebie kobiecie. Każda kolejna blondynka wywołuje burzę, każdy mężczyzna wywołuje gniew. Związek Rylee i Coltona wisi na włosku, a ich uczucie jest poddawane niezwykle trudnej próbie. Próbie zagrożenia życia... • „(...) nie angażuj się w zatrzymanie kogoś, kto nie przejąłby się, gdyby Cię stracił”. • Po pierwszym tomie stwierdziłam, że zapowiada się całkiem niezła seria erotyczna, lepsza od tych, które czytałam do tej pory. Nie będę owijać w bawełnę, druga część pokazała, że wcale się nie myliłam, a tylko zaostrzyła mój apetyt na finał trylogii i kolejne książki K. Bromberg. Główni bohaterowie są bardziej wyraziści, niż w Driven, może dlatego, że krok po kroku poznajemy ich lepiej, uwydatniają się cechy charakterów, a i Colton próbuje przestać kryć się ze swoją przeszłością i znosić ból, jaki mu sprawia, w samotności. Na pewno myślicie jak ja – to było do przewidzenia, że szara myszka Rylee uleczy wielką gwiazdę wyścigów z dawnych krzywd, albo przynajmniej pomoże mu z nimi żyć – tak to w erotykach bywa. Jednak wciąż te przewidywalne elementy gatunku nie przyćmiewają sposobu prowadzenia historii przez autorkę. Widać, że nie chciała, by jej książki były kopią wszystkich innych dostępnych na rynku, przy których kobiety się rozpływają przy "ochach i achach". Nie bała się poruszyć tematów trudnych i kont­rowe­rsyj­nych­, a ciężką atmosferę umiejętnie rozładowała dobrym seksem czy uprawianiem miłości (jak to w erotykach bywa, trzeba to oddzielać). • „Gdy kogoś kochasz, czasem musisz mówić i robić rzeczy, na które inaczej byś się nie zdecydowała. Mówię na przykład o przebaczaniu. To do dupy, ale tak już jest (...). Granica między uporem a głupotą jest bardzo cienka...”. • Naprawdę ciężko pisać recenzję środkowej części bez większych spoilerów, bo wszystko łączy się z poprzednią albo z niej wynika. Jednak zauważyłam tutaj pewien postęp: bohaterowie drugoplanowi są stworzeni trochę lepiej, autorka nadała im kilka cech char­akte­ryst­yczn­ych poza nazwaniem relacji z głównymi bohaterami. Ciężko mi stwierdzić jedną rzecz: po co i na co zastosowany został "stereotyp blondynki"? Dlaczego każda kobieta (oprócz oczywiście głównej) jest "głupią blondynką", która myśli tylko o jednym? Z jednej strony jest to zastanawiające, z drugiej – w ten dziwny sposób K. Bromberg pokazała naturę człowieka. Na poważnych balach i imprezach każdy sprawia wrażenie osoby ułożonej i, mówiąc potocznie, grzecznej, jednak nawet w takiej sytuacji potrafi kogoś obmówić i sprawić, że ten będzie miał ochotę zapaść się pod ziemię. Nawet osoby publiczne, kreowane na wzory do naśladowania, nie są pozbawione wad. Są na świecie jednak ludzie, którzy próbuję z nimi walczyć i się ich pozbyć. • „Rozpaczliwe sytuacje wymagają desperackich kroków”. • „Fueled. Napędzani pożądaniem” nie jest pozbawione tematów trudnych i ambitnych i nie obraca się wyłącznie wokół seksualności bohaterów. Trzeba przyznać, że nadal opisy są tak bardzo obrazowe, że czasami wręcz nierzeczywiste, jednak spełniają swoje zadanie. To nie one są na pierwszym miejscu, bo to jest przeznaczone dla ukrytych rozważań o naturze człowieka, jego psychice i skutkach wydarzeń przeszłości. To także książka o przekraczaniu granic, nauka poszerzania możliwości. Nawet taka literatura może być ambitna i może poruszać tematy istotne i trudne, bez zbędnych banałów czy opisów nieuzasadnionej przemocy. Tutaj wszystko ma swoje źródło, wszystko ze sobą współgra, a każda kolejna strona zachęca do czytania następnej. Znowu zakończenie powieści tylko zmusza do sięgnięcie po kolejną część, która – mam nadzieję – będzie trzymała poziom dwóch poprzednich.

Zachwytom nie było końca, pierwsze miejsca na listach rankingów zagarnięte, czytelnicy zaczarowani – nie mogą funkcjonować, bo siedzą w domach wbici w fotele i przytłoczeni emocjami, nadmiarem tragedii i… a może jednak nudą? Małe życie to niemała książka, ciężka i – mam wrażenie – skierowana do wąskiego grona osób. Chociaż już sama nie wiem, bo wystarczy wejść na stronę Lubimy Czytać, by zobaczyć mnóstwo opinii przepełnionych zachwytem i fascynacją. Jak do tej pory ufałam czytelnikom tego portalu i rzadko kiedy książka powyżej ośmiu gwiazdek mi się nie spodobała, tak teraz czuję się zawiedziona. Ale zacznijmy od początku… • „Małe życie” z założenia opowiada historię czwórki przyjaciół na przestrzeni kilkudziesięciu lat. Każdy z nich jest swego rodzaju artystą: malarz JB, architekt Malcolm, aktor Willem i prawnik Jude. Poznajemy ich, gdy wynajmują razem mieszkanie i wkraczają w dorosłe życie. Chociaż „poznajemy” to jak dla mnie za dużo powiedziane, ale niech tak już zostanie. Po mniej więcej dwustu stronach powieści autorka skupia się na życiu jednego z przyjaciół, Jude’a, który zaczyna odnosić wiele sukcesów, zdobywa sympatię kolejnych wpływowych osób, wiedzę i doświadczenie. Jude jednak nie jest jednym z tych zwykłych chłopaków, których można spotkać na ulicach miasta. Tragiczna przeszłość, trauma z dzieciństwa trawiąca go nawet w dorosłości i wypadek rzutujący na jego zdrowie do końca życia odciskają na psychice bohatera widoczne piętno, przez które on sam nie potrafi zaakceptować siebie takiego, jaki jest. W dobrych uczynkach i miłych słowach innych ludzi doszukuje się drugiego dna, jest ostrożny i przewrażliwiony. Każdy dzień dla Jude’a jest wyzwaniem ponad jego siły. Na szczęście poznaje Harolda, który jest jego wykładowcą. Między tą dwójką rodzi się głęboka i szczera przyjaźń – i choć w tle jest wciąż obecny Willem, to właśnie ta relacja na długo wychodzi na pierwszy plan… Jednak nawet z nim Jude nie chce rozmawiać i zamyka się w sobie, gdy temat rozmowy schodzi na jego przeszłość. Wszystko zamknął gdzieś głęboko w sobie i nikomu nie chce zdradzić wszystkich bolesnych tajemnic. • „– Ty sam mi mówiłeś, żeby nigdy niczego nie przyjmować po prostu (…). • – To na uczelni i w sądzie (…). Nie w życiu. W życiu, widzisz, Jude, czasami miłe rzeczy zdarzają się dobrym ludziom. Nie musisz się martwić, nie zdarzają się tak często, jak powinny. Ale gdy się zdarzają, dobrym ludziom pozostaje tylko powiedzieć „dziękuję” i iść dalej (…)”. • Naprawdę trudno coś więcej powiedzieć o fabule, jeśli chce się uniknąć spoilerów, o które nietrudno przy tak obszernej książce. Może i „Małe życie” zasługuje na miano dobrej powieści, ale myślę, że rozgłos i opinie są trochę przesadzone. Może to po prostu do mnie nie przemawia, może źle do niej podeszłam. Nastawiłam się na opowieść o przyjaźni, której właściwie potrzebowałam: ambitnej lektury z niebanalnym tematem, ale też lektury przyjemnej. „Małe życie” natomiast nic przyjemnego w sobie nie miało, przeciwnie – męczyły mnie przydługie i momentami zbędne opisy, historie opowiedziane czasami zbyt szczegółowo, czasami po łebkach, męczył mnie nadmiar negatywnych emocji i atmosfera psychicznego wyniszczenia. Męczył mnie główny bohater. Zapytacie zapewne dlaczego. „Uparty jak osioł” to bardzo dobre określenie. Uparł się, że nic nikomu nie powie, uparł się, że nic nie zrobi, by sobie pomóc, a nawet będzie się starał niszczyć swoje ciało na każdym kroku. W dobrych momentach życia wciąż doszukuje się oszustwa, nawet jako dorosły mężczyzna nie potrafi podejść do życia choć trochę odpowiedzialnie. I jeszcze gdyby jego tajemnica była niezmiernie zaskakująca, to może bym to zrozumiała… Ale to było do przewidzenia. Już po kilku stronach zorientowałam się, co takiego ukrywa Jude. Bohater ten przeżył coś strasznego, co wiem, że się zdarza, niestety, ale też nie próbował się w żaden sposób podnieść po tylu upokorzeniach i porażkach. Jude jest postacią, na którą spadły wszystkie (no może większość) możliwe krzywdy życia i przez to dla mnie jest zbyt… sztuczny, mało wiarygodny. • Nie mogę jednak zaprzeczyć, że zamiar fabuły był bardzo ciekawy: opisać kilkadziesiąt lat z życia przyjaciół to pomysł wręcz genialny, gorzej z jego realizacją. Wieje nudą, krótko mówiąc. Kilka linijek dialogu przeplata się z kilkoma akapitami opisów, a wszystko to sprawia wrażenie, jakby autorka chciała mnie zmusić do współczucia Jude’owi. Postacie pojawiające się w jego życiu robią dokładnie to samo… Mężczyzna za mężczyzną, gdzieś tam w tle kobiety statystki i wciąż nieufność Jude’a. Poza tym… W dzisiejszych czasach związki homoseksualne nie są już tematem tabu, wszyscy o nich wiedzą, nikt nie ukrywa ich istnienia… Ale czy to znaczy, że za wszelką cenę w książce trzeba kilka razy je podkreślać, wyciągając nawet ponad heteroseksualne? Także do narracji miałam momentami zastrzeżenia. Może to wynikać z mojego braku skupienia, bo już po kilkuset stronach męczyłam tę książkę dosłownie z obowiązku, ale zmienne poziomy narracji czasami sprawiały, że nie rozumiałam, o kim czytam, do kogo jest to skierowane i kto to pisze. Raz narrator jest bohaterem, raz obserwatorem… Naprawdę momentami trudno było się połapać. Już na początku tak się czułam, ale uznałam, że „to się musi po prostu rozwinąć”. • „Jakże często przyjaźń i koleżeństwo sprzeciwiają się logice, jak często omijają tych, którzy na nie zasługują, jak często czepiają się dziwaków, ludzi złych, specyficznych, złamanych”. • „Małe życie” opowiada historię prawdziwej i bezinteresownej przyjaźni, która nie zwraca uwagi na wady i przeszłość. Jednak jest też chyba powieścią typowo amerykańską, dlatego nie przypadła mi do gustu. A może po prostu spodziewałam się czegoś innego, deli­katn­iejs­zego­ i poważnego zarazem? Może sama nie wiem, czego się spodziewałam? Wiem jedno: momentami miałam ochotę tą książką rzucić, innym razem na niej zasnąć. Jeśli macie słabe nerwy, jesteście zmęczeni codziennością i zestresowani własnym życiem, myślę, że nie powinniście sięgać po tę opowieść. Jest na swój sposób piękna, ale bardzo męcząca, co głównie wpłynęło na mój odbiór. Jednak nie podchodźcie do niej nastawieni na przyjemną lekturę. To nie jest czytadełko na kilka wieczorów, to jest książka ambitna i dobra, ale… No właśnie – wciąż to „ale”… • „(...) to jest miłość szczególna, ponieważ jej podstawą nie jest atrakcyjność fizyczna ani przyjemność, ani intelekt, tylko lęk. Człowiek nie wie, czym jest lęk, dopóki nie ma dziecka, i może ten fakt podstępnie wpędza nas w myślenie, że taka miłość jest przemożna, bo sam lęk jest przemożny. (...)”.