[Link] • „Korzenie” to druga część sagi „Cienie Przeszłości”. Inga stara odnaleźć się w nowym miejscu, w czym zdecydowanie nie pomaga jej Gudrun. Gudrun nie chce oddać Indze kluczy, które są symbolem 'władzy gospodyni', a Niels nic z tym nie robi. Niels nie chce się sprzeciwiać Gudrun co jest niezrozumiałe dla Ingi. Służący polubili Ingę za jej życzliwość i pracowitość. Podczas wyjazdu męża i jego córek Inga spotyka się z Martinem, o którym nie może zapomnieć, pomimo że oboje wiedzą, że to niewłaściwe. Matka Martina przypadkiem widzi jak Inga z Martinem są na bliskim spotkaniu, ale nie mówi o tym. Stosunki między Ingą a ojcem wcale się nie polepszają, a wręcz dochodzi do ich kłótni po nocy, której Niels zażądał od Ingi spełnienia małżeńskiego obowiązku. Sigrid stara się dowiedzieć czegoś więcej o swoich przodkach, a przede wszystkim o własnej matce.

[Link] • O Krzysztofie Jackowskim nic do tej pory nie słyszałam, natomiast zaciekawił mnie tytuł książki. Jasnowidz w policji- jak to? Spodziewałam się szczegółowych opisów tego, jakiej pomocy udzielił Jackowski, jak się sytuacja rozwijała, natomiast otrzymałam krótkie opisy 1-2 stronicowe przypadków. Więcej było wywiadu z nim, który niestety zbyt ciekawy nie był... • Mam wrażenie, że ta książka była pisana na siłę. Ni to opisy samej pomocy, ani w pełni wywiad. Czytelniej by było, gdyby jedna część była tylko opisem udowodnionej pomocy, wraz z jakimś dokumentem potwierdzającym, albo chociaż wycinkiem z gazety opisującym to zdarzenie lub komentarzem kogoś bliskiego, kto zaginął, a druga część samym wywiadem. • Na końcu mamy udostępnione podziękowania i potwierdzenia udziału Jackowskiego w policyjnych śledztwach, które zbite w jedną część szybko się nudzą, bo ile można oglądać praktycznie to samo tylko podpisane przez kogoś innego. • Po przeczytaniu książki nie wiem czy wierzyć w to, co zostało napisane, choć osobiście znam i szanuję osobę, która poręczyła za Jackowskiego. Generalnie, pomimo ciekawego tematu ciężko mi się czytało książkę i zajęło mi to zdecydowanie więcej czasu niż planowałam i niestety był to dość zmarnowany czas...

[Link] • Tatum i Griffin od małego nierozłączni. Zawsze mogą na sobie polegać. Ich przyjaźń wydaje się być idealna i wręcz nieosiągalna dla innych. Pewnego wieczoru zostaje ona wystawiona na próbę, gdy nie znając swojej tożsamości na balu okazują sobie zainteresowanie i dochodzi do pocałunku. Świadomość, że coś takiego zrobili chwieje posady ich przyjaźni i zaczynają się rozterki, co dalej, jak się zachować, czy to ma znaczenie. Tatum bardzo przeżywa to co się wydarzyło, Griffin próbuje umniejszyć to wydarzenie. • W książce widzimy zmagania obojga z emocjami, uczuciami i towarzyszymy im w każdym podjętym kolejnym kroku. • Książka jest napisana prostym i przyjemnym językiem i pomimo swojej przewidywalności warto po nią sięgnąć.

Całość recencji: [Link] • "Dotknąć prawdy" jest to niesamowity thriller psychologiczny opowiadający o trudnościach jakie niesie za sobą posiadanie dziecka z problemami psychicznymi oraz o walce jaką jest w stanie stoczyć matka, aby uchronić swoje dziecko. Wciąż mało jest książek - tych nie typowo naukowych, które opisują codziennie życie z dzieckiem, które cierpi na autyzm czy też łagodniejszą formę czyli zespół Aspergera. Niewiele osób, których to nie spotkało, mają świadomość tego, z czym to się wiąże. Choroba psychiczna zawsze jest czymś ciężkim do zaakceptowania, a co dopiero jeśli to spotyka dziecko. Wyobraź sobie, że jesteś samotną matką, która wychowuje syna, u którego stwierdzają poważne zaburzenia zachowania- autyzm. Jak sobie z tym poradzisz? • Danielle wychowuje syna- Maxa, który ma problemy z zachowaniem. Oddaje go do ośrodka psychiatrycznego, gdzie leczone są zaburzenia zachowania u dzieci i młodzieży. Tam, stan psychiczny chłopca się pogarsza, nie wiadomo czemu. Ginie również jeden z chłopców, wobec którego według zeznań personelu szpitala Max był agresywny. Max staje się głównym podejrzanym w sprawie zabójstwa. Danielle za wszelką cenę próbuje odkryć prawdę i ochronić swego syna. • Książkę zdecydowanie polecam.

Fragment recenzji: [Link] • Simone Porter była młodą i zakochaną studentką, gdy okazuje się że jest w ciąży. Simone decyduje się urodzić dziecko, nawet gdyby jej ukochany Matt nie chciał jej pomagać. Matt pomimo początkowych obaw wspiera Simone i gdy tylko rodzi się ich córeczka Helena, zakochuje się w niej od pierwszego wejrzenia. Mija sześć ciężkich miesięcy, podczas których młodzi rodzice przyzwyczajają się do nowych obowiązków, gdy ich córeczka zostaje uprowadzona. Mija wiele czasu, gdy ból, żal i smutek dominują w ich życiu. Z czasem ból zaczyna się zmniejszać i wracają powoli do normalnego życia. • Po osiemnastu latach pewnego dnia Simone zaczepia nieznana dziewczyna o imieniu Grace, która podaje się za jej zaginioną córkę i prosi ją o pomoc... • „Córeczka” jest ciekawym thrillerem, aczkolwiek im bliżej końca tym bardziej przewidywalne kto stoi za tym wszystkim. Sam wątek zdecydowanie wciąga, choć bohaterowie nie są zbyt wyraziści. Dużo się dzieje, mniej jest jakichś głębszych przemyśleń czy też uczuć bohaterów i ich wewnętrznych monologów. Okładka zdecydowanie zachęca do przeczytania.