Piękna historia o miłości nie tak oczywistej jaką możemy spotkać w ówczesnej literaturze.

Bardzo słaba. Opowiadania napisane w sposób bardzo ogólnikowy. Patrz przykład pierwsze z nich. Po oczach bije brak wiedzy o pracy w laboratorium. Nie mówię od razu, że autorka ma robić doktorat z konkretnej dziedziny, ale miłe jest poczucie, że dana osoba wie o czym pisze. Miałam wrażenie jakby autorka zgooglowała na szybko top 10 najp­opul­arni­ejsz­ego sprzętu laboratoryjnego, powsadzała parę sprzętów w fabułę i oo voilà mamy ogólny zarys dla smutnego pana. Takie opowiadania powinny budować więź czytelnika z bohaterem. Tutaj ta więź nie istnieje. Czytając te opowiadania miałam poczucie jakbym sprawdzała siostrzeńcowi wypracowanie zadane do napisania do szkoły.