Książka pełna magii. Oczarowała mnie zupełnie. Gdy zaczyna się ją czytać to nie ma ochoty się skończyć. Opowiada o poszukiwaniu (szczęścia?), przyjaźni, miłości, czło­wiec­zeńs­twie­, ale też cierpieniu, smutku, żalu… Wszystko to osadzone w wojennej rzeczywistości, w czasach Holokaustu. Czy jest to historia smutna? Myślę, że mimo wszystko zawiera w sobie bardzo dużo „optymizmu”. W pomysłowy sposób ujęta fabuła, której głównym narratorem jest Śmierć sprawia, że czytelnik ulega całkowitemu zafascynowaniu historią "Złodziejki książek". Jest to znakomita, wzruszająca powieść, o której nie sposób będzie zapomnieć. NIE!!! To będzie wręcz niemożliwe. Serdecznie polecam.

"Dowód" Ebena Alexandra był książką rzeczywiście przełomową. Urzekła mnie wówczas jego niesamowita historia podróży jaką odbył poza granice życia i śmierci. Dzięki śmierci klinicznej, której doświadczył mógł na chwile zajrzeć do świata nieba, w które wcześniej raczej nie wierzył. "Mapa nieba" jest zbiorem zawierającym niesamowite historie ludzi, którym też udało się dotknąć tajemnicy nieba, ale nie w sposób tak oczywisty jak wcześniej Ebenowi. Muszę powiedzieć, że po jej lekturze czuję pewien niedosyt... W zasadzie to jestem zawiedziona. Owszem publikacja ta zawiera skrótowe relacje osób, które w swym życiu rozstały się z osobami sobie bliskimi, ale nie doświadczyły bezpośredniego "kontaktu" z tym drugim wymiarem. Spodziewałam się więc zupełnie czegoś innego... Aczkolwiek Eben Alexander w sposób niezwykle dociekliwy stara się w niej wyjaśnić oraz przekonać czytelnika do tego, aby uwierzył w to, że świat, w którym obecnie żyjemy ma jeszcze jeden wymiar. Ten głęboko skrywany, czysto duchowy, który jest przez nas od czasu do czasu mimo wszystko wyczuwalny.

Jest to niewątpliwie książka, która odmieni życie każdego czytelnika po jej przeczytaniu... Prawdziwa, do bólu szczera, niezwykle osobista oraz wzruszająca. Opowiada o... świadomym "przechodzeniu" na tę lepszą stronę naszego życia. Jest to fascynująca opowieść o poznawaniu samego siebie oraz otaczającego nas świata na nowo. Po części też tłumaczy jak wiele znaczy przyjaźń, miłość, szacunek dla drugiego człowieka. Opowiada również o czasie, którego nie da się wykorzystać po raz drugi, o marzeniach, ale także o zapr­zepa­szcz­onej­ często szansie. Szansie na osiągnięcie PRAWDZIWEGO duchowego szczęścia. Jest to napisana w cudowny sposób przez życie historia pozwalająca zrozumieć zarówno jego sens, jak i sens umierania. Książka, do której warto wracać...

Książka ta jest filozoficzną opowieścią o przemijaniu. Autor w doskonały sposób poprzez wykorzystanie historii czasu przedstawił ten trudny temat. Okazuje się, że my jako ludzie jesteśmy zwyczajnie "niewolnikami" czasu. Jako istoty posiadające zdolność racjonalnego myślenia żyjemy pod jego presją. "Zaklinacz czasu" jest zatem powieścią, w której autor stara się przekonać czytelnika do tego, aby z życia brać jak najwięcej i cieszyć się z każdej przeżytej chwili... Czasu nie da się zatrzymać, ani nie da się go oszukać. To właśnie CZAS trzyma nas w swej garści i decyduje o naszym przemijaniu. Należy się z tym pogodzić... serdecznie polecam tą zmuszającą do głębokiej refleksji książkę Mitch'a Albom'a.

Gdy książka ta pojawiła się na polskim rynku wydawniczym bardzo chciałam ją przeczytać, ponieważ poruszony w niej problem w pewnym stopniu również mnie dotyczył… Długo jednak odwlekałam to w czasie. Obawiałam się, że dowiem się z niej czegoś z czym będzie mi się trudno pogodzić… Sprawowałam bowiem przez osiem lat opiekę nad swym dziadkiem, który chorował na Alzheimera… W końcu zdobyłam się na odwagę i sięgnęłam po „Motyla”. Książka ta wywarła na mnie ogromne wrażenie. Jest w doskonały sposób napisana. Jako osoba, posiadająca pewne doświadczenie w temacie, który podjęła autorka muszę przyznać, że w sposób niemalże idealny udało jej się przedstawić rozwój oraz życie z tą neur­odeg­ener­atyw­ną chorobą. Bohaterka tej opowieści i tak miała dużo „szczęścia”, ponieważ w większości przypadków osoby, które spotyka taka diagnoza zazwyczaj mają już na tyle duże problemy ze swoją świadomością, że nie są w stanie podejść do swojego schorzenia chociaż przez moment w sposób prawie całkowicie w pełni świadomy. Po prostu nie zdają sobie sprawy z tego co je czeka. Jest to niewątpliwie przykra historia. Strach pomyśleć, że mamy XXI wiek, a o tak niewielu rzeczach możemy zadecydować, w gruncie rzeczy tak niewiele możemy w pewnych kwestiach zmienić. Serdecznie polecam tą niezwykle inteligentną powieść. Uważam, że jest ona jedną z tych nielicznych, które powinien przeczytać każdy.