W Valleby można ujrzeć szkielet prawdziwego tyranozaura i to kompletny. Wszyscy udają się do kościoła by go zobaczyć, bo taka okazja może się już nigdy mieszkańcom nie przytrafić. Pastor ostentacyjnie daje obecnym do zrozumienia, że nie podoba mu się urządzenie z kościelnej nawy przestrzeni wystawowej. Na dodatek udostępnianie jej dla jakiegoś szkieletu stwora, który przecież nigdy nie istniał na ziemi w jego mniemaniu. Akcja nabiera rozpędu, gdy bez przyczyny rozlega się dźwięk kościelnych dzwonów. Zdezorientowani ludzie rozpierzchają się, po czym po krótkiej chwili wracają z powrotem do kościoła. Nagle dostrzegają, że jedna, i to wcale niemała, kość ze szkieletu dinozaura zniknęła. Kto był na tyle sprytny, by zupełnie niepostrzeżenie wynieść ją z budynku? Podejrzana sprawa... Maja i Lasse znów rozpoczynaj własne śledztwo. Rzecz oczywista dzięki swej bystrości i dużemu doświadczeniu szybko identyfikują winnego.

Książka Ciarkowskiej to istne „Dewocje”. Absolutnie oddaje ducha „dewocjonalizmu” polskiego i pewnie nie tylko polskiego. Historia zaprezentowana przez autorkę jest jakby przeciętna w kontekście losów jej bohaterów, jednakże ważna w kontekście prowadzonego w zasadzie monologu – spowiedzi. Tu wypowiedziane zostaje na głos zupełnie wszystko i o wszystkim, bez tajemnic, żalu, wyrzutów sumienie, strachu. Bo przecież to wszystko wypowiedziane jest do księdza, z miłości do Boga, z przeogromnej wiary, to wszystko ze zwykłej szczerości serca, w zaufaniu, bo tak trzeba. Oto siła i moc autorytetu powiedziałby kto. Tak wyglądało życie i funkcjonowanie na wsi lub w małym miasteczku. Każdy miał określony system wartości, w którym kościół wraz z księdzem zajmowali konkretną, wysoką lokatę. Czytając tę powieść wróciłam do wiejskiego życia, gdzie właśnie do niedawna tak to właśnie wyglądało. Dziś prezentuje się to nieco inaczej, ale nadal żyje na swój sposób. Bo kto by się przyznał do dewocji, do tych szeptanek? Zapewne nikt. Ciekawe ujęcie tematu przez autorkę. Momentami nawet bawi i jest takie na wskroś wyraziste, prawdziwe. Jakby niewymyślone, a z życia wzięte. Interesująca lektura…

Święty Mikołaj został pełnoetatowym ojcem. Śnieżynka jest przeurocza, nie sprawia żadnych problemów, ale mimo tego Mikołajowi trudno jest odnaleźć się w tej nowej roli. Może jest zbyt stary? A może tak naprawdę nic nie wie o dzieciach i ich wychowywaniu? W końcu do tej pory spełniał wyłącznie ich życzenia przesyłane w listach i tylko to? Nawiązanie relacji z małą dziewczynką jest teraz dla niego nowym wyzwaniem. Chyba wcale niełatwym. Co zrobić by stać się dla Śnieżynki prawdziwym tatą, poznać jej najskrytsze pragnienia i otworzyć się na bliskość? Pierwsze lody zostają przełamane podczas lotu saniami. Następnie Śnieżynka staje się niezawodną testerką do sprawdzania nowych zabawek. Jej sugestie są zawsze cenne, trafne i niebanalne dla Mikołaja, o czym oświadcza mu porzucając w przeróżnych miejscach specjalne bileciki informacyjne. Okazuje się, że jest to dla nich świetna zabawa i dobra metoda na spędzanie wolnego czasu, poszukiwanie wspólnych zainteresowań i bliższe poznawanie siebie. Jednak przez ten cały „ojcowski” galimatias Mikołaj w tym roku może nie wywiązać się ze wszystkich świątecznych obowiązków. Czy Befana, Becia i Śnieżynka pomogą mu w rozwiązaniu tego przerażającego problemu? Jasne, że tak!!! W końcu nie na darmo Śnieżynka spadła mu wprost z nieba 😉By kochać, być kochaną i wspólnie radzić sobie z wszelkimi problemami.

Coś niepokojącego dzieje się w Dolinie Królika i Misi? Królik zaskakuje pewnego dnia Misię pytaniem, czy drzewa niczym ptaki na zimę również odlatują do ciepłych krajów? Skonsternowana Misia nie wie, co ma odpowiedzieć przyjacielowi. Do tej pory była przekonana, że drzewa nie potrafią latać. Gdy jednak ma ochotę pójść podrapać się o swój ulubiony pień, okazuje się, że drzewo do drapania zwyczajnie zniknęło. Pozostał tylko po nim wielki pniak. Misia wraz z Królikiem wyrusza na poszukiwanie WIELKIEGO potwora, który pożera drzewa w ich dolinie. Wędrując słyszą przerażające CHRUP, CHRUP. Szybko identyfikują odgłos i znajdują tajemniczego zwierza. Okazuje się, że jest nim doskonały inżynier, który właśnie wciela w życie swój plan. Plan zbudowania czegoś NOWEGO, WIĘKSZEGO i LEPSZEGO. A do tego potrzebne mu jest całe mnóstwo drzew. Czy Misi i jej przyjaciołom uda się dogadać z pewnym swego budowniczym? Czy wspólnie zdołają ocalić leśne domostwa, którym grozi katastrofa? Przekonajcie się jak wielką moc ma przyjaźń. Dla Misi i Królika nie ma rzeczy niemożliwych. Czasami nie warto jest Wszystkiego Zmieniać, by odnieść Sukces. Z pomocą życzliwych osób można zdziałać bardzo wiele szybciej i nie krzywdząc innych.

„Świat dla ciebie zrobiłem” Zośki Papużanki to zbiór kilku krótkich opowiadań o wzajemnych relacjach między ludźmi. I jak to z tymi relacjami zwykle jest, jedne są łatwe, a inne zupełnie trudne. Bo ludzie też tacy właśnie bywają. Autorka w swych tekstach próbuje nam uświadomić, że pomimo tego iż czasami mamy dość i wydaje nam się, że nie umiemy z kimś dłużej być, potrzebujemy odpocząć od czegoś lub kogoś, to później mimo wszystko brakuje nam tych relacji. Bo człowiek jest istotą społeczną. Ludzie nie potrafią żyć w samotności, choć niektórzy deklarują, że nie stanowi to dla nich problemu. W rzeczywistości jest inaczej. Stanowi to problem, do którego często nie potrafią się zwyczajnie przyznać. O tym właśnie przypomina nam w swej książce Papużanka. I robi to jak zwykle w sposób wyśmienity. Czytanie prozy jej autorstwa jest dla mnie jak smakowanie najlepszego, najbardziej wyśmienitego ciasta na świecie. Uwielbiam ją i nic na to nie poradzę… Może nie jestem w tym wszystkim sama…? Kto wie… Polecam. Może i wy rozsmakujecie się w tej lekturze, jak ja.