Książka, która porusza. Taki właśnie jest Mitch Albom. Jego niby-powieści mają taki specyficzny charakter, psychologiczno-filozoficzno-ezoteryczny. Ta cecha wyróżnia je na tle pozostałych, podejmujących podobne tematy. Za to go uwielbiam. • „Kolejna osoba, którą spotkamy w niebie” jest w pewnym stopniu kontynuacją wcześniejszej publikacji Alboma, opowiadającej o Eddiem, który poświęcając swoje własne życie uratował życie małej dziewczynki imieniu Annie. W chwili obecnej Annie jest już dojrzałą kobietą, która jak każdy śmiertelnik popełnia błędy, ale nie zawsze jest w stanie je sama sobie wybaczyć. W noc poślubną Annie i Paula spotyka pewien wypadek, w wyniku którego Paul zostaje poważnie ranny. By chłopak mógł przeżyć trzeba przeszczepić mu płuco. Annie decyduje się na oddanie mężowi swojego. Jednak coś jest nie tak, jak być powinno i…??? • Annie ma jedyną i niepowtarzalną okazję, żeby spotkać swoich bliskich w NIEBIE. Wśród pięciu osób, które spotyka podczas swej niebiańskiej podróży jest także Eddie. Dziewczyna po raz pierwszy ma okazję dowiedzieć się prawdy na temat swojego wypadku w Rubylandzie. Eddie przekonuje ją także o tym, że każde ludzkie życie ma sens, a jego koniec zwiastuje początek czegoś zupełnie nowego. • Najnowsza książka Alboma to pełna refleksji i wzruszeń opowieść o sile przebaczenia, wiary i miłości. Zmusza czytelnika do przemyśleń nad sensem istnienia, a także do zadbania o zachowanie dobrych relacji z osobami nam bliskimi. Serdecznie polecam lekturę do poduszki.

„Cisza białego miasta” to pierwsza część hiszpańskiej trylogii o mieszkańcach malowniczej Vitorii. Po dwudziestu latach w Vitorii najp­rawd­opod­obni­ej znów pojawił się seryjny morderca. Tylko jak to jest możliwe, skoro oskarżony o wcześniejsze zbrodnie Tasio Ortiz de Zárate odsiaduje za nie wyrok w więzieniu? Podwójne morderstwa, które znów wstrząsają mieszkańcami okolicy są łudząco podobne do tych wcześniejszych… Ludzie są przerażeni, żyją w ciągłym strachu. Śledztwo trwa, a komisarz Unai zwany „Krakenem” robi wszystko, żeby nie dopuścić do kolejnych zbrodni. Rzekomej pomocy w tej sprawie udziela mu nikt inny jak sam Tasio. Jest nędznym manipulatorem czy rzeczywiście stara się pomóc profilerowi? Unai z każdym dniem coraz bardziej przekonuje się o tym, że sprawa ta jest znacznie bardziej złożona niż zakładał. Podejrzani się mnożą, a dowodów i zbrodni jest coraz więcej, przy czym efektów śledztwa brak… Akcja w sposób znaczny nabiera tempa dopiero w momencie, gdy bliźniacy Tasio i Ignasio znikają bez śladu… i w białym mieście zapada „martwa cisza”. • Cóż można powiedzieć o tym kryminale??? Hmmm… Pomysł na fabułę dość dobry, mnóstwo barwnych postaci, ale niestety akcja momentami jak dla mnie mało wartka. Niektóre wątki też niepotrzebnie zostały dosłownie „rozwleczone” na kilka rozdziałów bez jakiegokolwiek ich istotnego znaczenia dla całości utworu. Z uwagi na fakt, że czytając tą książkę częściej czułam się nią znużona niż zainteresowana to niestety nie będę dalej kontynuowała czytania tej trylogii. Myślę, że ta jedna część w zupełności mi wystarczy. Uważam, że jest to pozycja jednak nieco przereklamowana.

Książka, która porusza. Taki właśnie jest Mitch Albom. Jego niby-powieści mają taki specyficzny charakter, psychologiczno-filozoficzno-ezoteryczny. Ta cecha wyróżnia je na tle pozostałych, podejmujących podobne tematy. Za to go uwielbiam. • „Kolejna osoba, którą spotkamy w niebie” jest w pewnym stopniu kontynuacją wcześniejszej publikacji Alboma, opowiadającej o Eddiem, który poświęcając swoje własne życie uratował życie małej dziewczynki imieniu Annie. W chwili obecnej Annie jest już dojrzałą kobietą, która jak każdy śmiertelnik popełnia błędy, ale nie zawsze jest w stanie je sama sobie wybaczyć. W noc poślubną Annie i Paula spotyka pewien wypadek, w wyniku którego Paul zostaje poważnie ranny. By chłopak mógł przeżyć trzeba przeszczepić mu płuco. Annie decyduje się na oddanie mężowi swojego. Jednak coś jest nie tak, jak być powinno i…??? • Annie ma jedyną i niepowtarzalną okazję, żeby spotkać swoich bliskich w NIEBIE. Wśród pięciu osób, które spotyka podczas swej niebiańskiej podróży jest także Eddie. Dziewczyna po raz pierwszy ma okazję dowiedzieć się prawdy na temat swojego wypadku w Rubylandzie. Eddie przekonuje ją także o tym, że każde ludzkie życie ma sens, a jego koniec zwiastuje początek czegoś zupełnie nowego. • Najnowsza książka Alboma to pełna refleksji i wzruszeń opowieść o sile przebaczenia, wiary i miłości. Zmusza czytelnika do przemyśleń nad sensem istnienia, a także do zadbania o zachowanie dobrych relacji z osobami nam bliskimi. Serdecznie polecam lekturę do poduszki.

Olga Tokarczuk autorka wysokiej klasy bez dwóch zdań. Bez najmniejszych wątpliwości nie minęła się ze swoim powołaniem. "Prowadź swój pług przez kości umarłych" to jedna z jej pierwszych powieści. I choć w chwili obecnej twórczość Tokarczuk ma nieco inny charakter niż wcześniejsza jej proza, to nie można przejść obok niej obojętnie. • Główną jej bohaterką jest niejaka Janina Duszejko. Kobieta o proe­kolo­gicz­nych­ bardzo konserwatywnych w tej kwestii poglądach, która zawsze ma swoje zdanie i nie znosi własnego imienia. Nietuzinkowa, niezwykle barwna, ale także haryzmatyczna postać, której zachowanie często może nawet rozbawić czytelnika do łez. Duszejko w powieści występuje w obronie praw zwierząt i sprzeciwia się ich mordowaniu w sposób bestialski, czego nagminnie dopuszczają się myśliwi podczas tak zwanych polowań. W mniemaniu Janiny to zwyczajne kłusownictwo. Poznajemy ją w chwili, gdy dowiaduje się o pewnym morderstwie. Ofiarą jest wszystkim w okolicy znany człowiek o przydomku Wielka Stopa. Duszejko wie, że Wielka Stopa też kłusował. Uważa, że do jego śmierci przyczyniły się zwierzęta. Twierdzi, że to one w odwecie zamordowały Wielką Stopę i że podobny los czeka każdego, kto nie szanuje zwierząt zarówno leśnych, jak i domowych. Jednak na jednej zbrodni się nie kończy. Wkrótce giną inni klusujący mieszkańcy okolicy. Duszejko idzie w zaparte w swej teorii. Dzięki swym zdolnościom astrologicznym i rozległej wiedzy na temat życia stworzeń leśnych do swych wniosków odnośnie morderstw za wszelką cenę próbuje przekonać miejscowe władze. Czy Duszejko zdoła przekonać wszystkich do swojej teorii? • "Prowadź swój pług przez kości umarłych" to doskonały thriller moralny. To pewnego rodzaju sąmosąd popełniany w bardzo słusznej sprawie. To walka między własnymi przekonaniami, a nieubłaganym systemem prawnym. To największa apoteoza miłości do natury w każdym jej wymiarze. Polecam gorąco tą jakże wartością lekturę, inteligentną, ponadczasową i dojrzałą w formie.

II wojna światowa, ZSRR, Leningrad a w tym wszystkim wielka miłość... Główną bohaterką powieści jest Tatiana Mietanowa, która w momencie ataku Niemców na Rosję zakochuje się w oficerze Armii Czerwonej - Alekandrze Biełowie. Jednak los bywa przewrotny. Szybko okazuje się, że Aleksander od pewnego już czasu spotyka się z Daszą, starszą siostrą Tani. Taszka z ogromnej miłości do swej siostry postanawia zrezygnować z Aleksandra, niechcąc sprawić Daszce zawodu. Mimo braku szczerej chęci i dobrej woli Tania zaczyna interesować się niejakim Dimitriem. Miłość w obliczu wojny to wcale nie taka prosta sprawa. Bohaterami targają różne emocje, rządzi nimi strach i obawa przed niepewnym jutrem. Tania całkowicie poświęca się pracy i rodzinie, której z każdym dniem jest coraz trudniej o jedzenie, ciepły kąt, pracę i pieniądze. Nieustannie jednak trwa przy nich Aleksander, zagubiony zakochany... Wojna zaczyna powoli odbierać życie poszczególnym członkom rodziny Tani. Sytuacja na froncie jest coraz bardziej napięta. Przetrwają tylko nasilniejsi... Wojna doskonale zweryfikuje wszystko, rozwiąże wszelkie problemy, przegoni wątpliwości i zadecyduje za bohaterów powieści w bardzo wielu kwestiach... • "Jeździec miedziany" to całkiem niezła powieść o obyczajowo - historycznym charakterze. Sięgając po nią nie liczyłam na jakieś wielkie ŁAŁ. Owszem jest w niej wiele niedomówień, fakt­ogra­ficz­nych­ niedociągnięć, ale dajmy temu wszystkiemu spokój, w końcu nie o autentyczność jakąś tu wielką chodzi, a o czerpanie przyjemności z historii przeżytej przez jej bohaterów. Osobiście rzecz ta nawet mi się spodobała. Autorka zachowała pewnego rodzaju równowagę między przy­tłac­zają­cymi­ obrazami z wojny, a nieco infantylnymi wątkami miłosnymi. Na zrelaksowanie się więc jak dla mnie jest w sam raz.