Kto wygra tegoroczną rywalizację w Śniegoburgu na najlepsze ozdoby świąteczne? Zwycięzcami okaże się rodzina von Bombka czy von Igiełka? Konkurs trwa, prace postępują w najlepsze, a święta tuż , tuż... Wynalazki kontra rękodzieło? Ale, ale... Okazuje się, że jednak młode pokolenie ma z tym wszystkim nie lada problem. Zuzia von Igiełka marzy o poznaniu tajników pracy inżynierskiej rodziny von Bombka. Hugo von Bombka natomiast bardzo chciałby sprawdzić się w pracy manualnej i nieco bardziej kreatywnej... I cóż z tym począć? Święta to jednak bardzo magiczny czas, w którym absolutnie wszystkie marzenia mogą stać się rzeczywistością. I tak dzieje się również w opowieści wysnutej przez Artura Gębkę. To, co często wydaje nam się być niemożliwym do osiągnięcia, czasami w bardzo prosty i zaskakujący sposób może się zwyczajnie ziścić. I o tym, właśnie jest mowa w tej "Magicznej choince". Zachęcam Was do sięgnięcia po tą pełną ciepła, dobra i miłości książkę.

Poznajcie najgorszą rodzinę na świecie. Przed Wami Herdmanowie. Nie ma złej rzeczy, której by się nie dopuścili. Niszczą, biją, palą, śmiecą, zanieczyszczają, są bezduszni, aroganccy, agresywni, niewychowani, o niczym nie mają bladego pojęcia i na niczym im również nie zależy. Niemalże każdy się ich obawia... Najgorsze dzieci w okolicy i nie tylko. Wprost z piekła rodem... Niespodziewanie jednak pojawiają się na zebraniu prafialnym w sprawie organizacji tegorocznych jasełek w miejscowym kościele. Sytuacja w tym roku jest o tyle zła, że ich przygotowaniem zajmie się zupełnie inna osoba, w zamian za panią Armstrong, która uległa wypadkowi. Herdmanowie oczywiście nie znają historii Marii, Józefa i narodzin Jezusa, bo nie wierzą w nic. Pikanterii temu wszystkiemu dodaje fakt, że to właśnie oni wystąpią w tegorocznych jasełkach, z uwagi na brak innych chętnych osób. Wszyscy parafianie uważają, że grozi to totalną katastrofą. Jedyną osobą pełną nadziei jest obecna organizatorka. Widzi pewne zaangażowanie ze strony niesfornych Herdmanów i uważa, że może nie będą to jednak najgorsze jasełka wszech czasów, jak sądzą pozostali. To jak będzie? Zerknijcie po tą przezabawną i wzruszającą lekturę. Może rzeczywiście nie taki diabeł straszny, jak go malują ;) Udanego przedstawienia!!!

To już ostatnia część przygód niesamowitej rodzinki ze Skandynawii. Szkoda wielka… Tym razem ośmioro dzieci chce podarować swym ukochanym rodzicom coś naprawdę wyjątkowego. W związku z czym mają zamiar wybudować dla nich na podwórku ławkę, by w wolnej chwili mogli się na niej zrelaksować. W końcu codzienne ogarnianie tak dużej gromady dzieci jest bardzo wyczerpujące, choć zapewne rodzice nie podzieliliby ze swej grzeczności takiego zdania. Mały Morten jednak nie do końca chce wziąć udział w konstruowaniu niezwykłej ławki. Ma swój, znacznie bardziej oryginalny, pomysł i za wszelką cenę chce wcielić go w życie. Z pomocą oczywiście przychodzi mu babcia. Dzięki ich współpracy ze starej beczki po śledziach powstaje coś wprost niebywałego… A co to takiego? Sprawdźcie sami. Dajcie się wciągnąć w wir niesamowitej przygody i zajrzyjcie pod strzechy zawadiackiej babci i jej równie urzekających wnucząt. Z nimi naprawdę dobrze spędzicie czas i będą to z pewnością chwile wprost niezapomniane.

Cóż powiem… Z całym szacunkiem dla prozy Jakuba Małeckiego „Obiekty głębokiego nieba” zupełnie nie przypadły mi do gustu. Po kilkunastu przeczytanych stronach miałam nadzieję, że to książka nie jego autorstwa. Ale niestety… Fabularnie kompletnie nie dla mnie. Zgodzę się, że jest to dość odważny krok ze strony autora, uczynienie trzonem powieści bardzo intymnej relacji między czterema osobami, żyjącymi w formalnych związkach. Dalszy rozwój wydarzeń, ten nieco mniej „intymny” w kontekście erotycznym był dla mnie bardziej „małecki”. Uwielbiam jego prozę w wydaniu nostalgicznym, filozoficznym z niewielką domieszką realizmu magicznego. Dobrze, że chociaż odrobinę tych pierwiastków udało mi się znaleźć tuż przed końcem tej powieści. W ogólności jednak losy Janka i Igi mnie nie urzekły, a podjęte prze nich decyzje były bardzo rozczarowujące. Nie zapałałam do nich sentymentem i tyle. Nie tym razem… Cóż, bywa… Udanej lektury „małeckoholikom” życzę.

Zyta Rudzka w najnowszej swej publikacji po raz kolejny czyni główną bohaterkę niezwykle charyzmatyczną kobietą. Tym razem jest nią Lida. Lida, która od zawsze wiedziała czego chce i wbrew wszystkim i wszystkiemu ma zamiar żyć po swojemu. I robi to. Robi to, co kocha. Porzuciła miasto, żyje gdzieś w zaciszu, na uboczy, dba o swą tężyznę cielesną. W końcu jest nauczycielką wychowania fizycznego. Nie jest człowiekiem bez skazy. Mieszka w jednym domu z dwoma mężczyznami i nie stroni od „używania życia”. Tworzy jednak wraz z Rochem i Ziutem zgraną, na swój sposób szczęśliwą, szanującą i rozumiejącą się paczkę. Kluczowe jest dla nich obcowanie w zgodzie z naturą i odczuwanie przyjemności oraz spełnienia. Wspólnie starają się również wychodzić na przekór losowi. Bohaterowie stworzeni przez Zytę Rudzką są bardzo wyraziści, charakterni i mimo swych licznych wad oraz niedoskonałości przyciągają do siebie czytelnika, niczym magnes. Nie da się ich nie lubić. Budujące w ich postawach jest to, że zawsze starają się zwalczyć pojawiające się w ich pobliżu zło. Są niby zwyczajni, ale na pewien sposób intrygujący. Kompletnie przypadli mi do gustu. Czytałam z zapartym tchem i jestem pełna podziwu dla talentu i kunsztu literackiego autorki. Polecam bez dwóch zdań lekturę, bo tak naprawdę „Tylko durnie żyją do końca.”