Prawnik zrujnował swoją kancelarię i kilku jej klientów, wyprowadzając z kont firmowych olbrzymie pieniądze, po czym zginął w wypadku. Po czterech latach został żywy i zdrowy odnaleziony w Brazylii i ściągnięty do USA. Jest przygotowany na piekło, które mu zgotowano, ma opracowaną niebywale sprytną taktykę. Powieść utrzymuje czytelnika w stanie wielkiej ciekawości - jak to się skończy, a kończy się w sposób nieprzewidziany. Jest intryga, jest też i morał.

Powieść jest tak głupia, aż szkoda o niej pisać. W dwóch słowach - rosnący z każdą stroną idiotyzm fabuły, prymitywna wyobraźnia, zero pojęcia o budowaniu atmosfery, ogólny poziom opowiastki drukowanej w odcinkach w brukowcach - dla czytelników śmiertelnie znudzonych podróżą. Autor porównywany z "mistrzem" S. Kingiem i wart swego mistrza, klepiącego taśmówkę będącą kpiną z dobrego horroru. • Absolutna strata czasu.

Pani Rodis-Lewis jest maniakalnym filozofem, a książkę napisała chyba dla siebie, ewentualnie dla innych maniakalnych filozofów. Przeładowana cytatami i odnośnikami w ogóle nie przypomina książki i nie da się tego czytać. Idealna propozycja do obrzydzenia każdemu tematu filozoficznych nurtów, czyli tematu ciekawego i inspirującego. Przy okazji podręcznikowy przykład oderwania od potencjalnego czytelnika i ogólnie - przykład koszmaru. Nie czytać, bo szkoda czasu.

Jakakolwiek znajomość tematu psychoanalizy nie jest konieczna, by czytać tę książkę ze zrozumieniem o czym mowa i z zaciekawieniem. Wbrew naukowemu tytułowi Fromm opisuje analizę w sposób absolutnie przystępny i logiczny. Często spiera się z Freudem, dzięki czemu poszerza się obraz tej metody, niesłusznie utożsamianej z bezsensownym wydziwianiem bogatych snobów. Autor zmarł w 1980, a szkoda... Godne polecenia.

Jedyna chyba powieść Grishama będąca opisem (oczywiście nieco podk­olor­yzow­anym­) rzeczywistej sprawy. Zdarzyło się zabójstwo, policja i prokurator zadziałali stawiając przed sądem dwóch sprawców, zapadły najwyższe wyroki. Przez kilkanaście lat sprawa wlokła się jednak dalej, dla obrony niewinność skazanych była oczywista, podobnie jak dla prokuratora oczywiste było, że nie może przyznać się do masy błędów, niedoróbek i zwykłych głupot jakie wspierały oskarżenie. Przy okazji mamy możliwość bliżej poznać zasady działania amerykańskiego wymiaru sprawiedliwości, w tym przypadku budzące grozę.