„Wojna futbolowa” • Autor: Ryszard Kapuściński • Moja ocena: 8/10. • To bardzo ciekawy i angażujący zbiór reportaży, który zabiera czytelnika w podróż przez różne regiony świata — od Afryki, przez Amerykę Łacińską, aż po Cypr. Choć tytuł nawiązuje do krótkiego, lecz brutalnego konfliktu między Salwadorem a Hondurasem, to sama opowieść daleko wykracza poza ten jeden epizod. • Z Kapuścińskim przemierzamy wiele krajów i obserwujemy różne społeczeństwa na skraju lub w środku wojny, rewolucji, przewrotów. Spina je wspólny mianownik — napięcia społeczne, nierówności i wybuchy przemocy, które autor opisuje z reporterską wnikliwością i char­akte­ryst­yczn­ym dla siebie wyczuciem. • Mimo że tematyka bywa trudna, książka nie przytłacza — wręcz przeciwnie, potrafi wciągnąć swoją rytmiczną narracją i refleksyjnym tonem. Cenię sobie te literackie wędrówki z Kapuścińskim, jego umiejętność obserwacji i styl, który nie moralizuje, a raczej zaprasza do samodzielnej refleksji. • Zdecydowanie polecam tę książkę — to wartościowa i inspirująca lektura. • ** 22:36 * 25.04.2025 * 38/2025 * • • „Jeszcze dzień życia” • Autor: Ryszard Kapuściński • Moja ocena: 8/10. • „Jeszcze dzień życia” to niezwykle interesująca publikacja, w której Ryszard Kapuściński szczegółowo opisuje dramatyczne epizody wojny w Angoli. Autor wnikliwie przedstawia kolonialne dziedzictwo Portugalii, temat handlu niewolnikami, zaangażowanie wojsk kubańskich w konflikcie, ale przede wszystkim skupia się na narodzie, który rozpaczliwie walczył o wolność i niepodległość. • Kapuściński, jak zawsze, snuje swoją opowieść w sposób sugestywny i pełen emocji, umiejętnie łącząc reportażowe fakty z literackim wyczuciem narracji. Książka pokazuje nie tylko brutalność wojny, ale także codzienne życie ludzi w cieniu wielkich historycznych wydarzeń. • To publikacja, którą zdecydowanie warto przeczytać — refleksyjna, wciągająca i dająca głębszy obraz świata, o którym często zapominamy. • Serdecznie polecam! • ** 23:33 * 26.04.2025 * 39/2025 *

„Prawiek i inne czasy” • Autor: Olga Tokarczuk • Moja ocena: 4/10. • To książka osobliwa, pełna melancholii i niepokoju. Dominuje w niej atmosfera smutku, wojny i przemocy — krew leje się często, a nadzieja wydaje się całkowicie nieobecna. Narracja, osadzona w realiach wielu pokoleń mieszkańców tytułowego Prawieku, przedstawia świat przesiąknięty cierpieniem, wynaturzeniem i trudnym do uchwycenia mistycyzmem. Wszystko zdaje się kierowane jakąś niezrozumiałą siłą, a rzeczywistość bywa często odwrócona do góry nogami. • Styl Olgi Tokarczuk — to trzeba przyznać — jest niezwykle spójny, obrazowy i płynny. Książkę czyta się łatwo i momentami nawet z pewnym zaangażowaniem. Język autorki ma w sobie coś hipnotyzującego, co sprawia, że mimo ciężkiej tematyki trudno się od lektury oderwać. • Mimo to — osobiście nie polecam tej książki. Dla mnie była zbyt przygnębiająca, momentami wręcz duszna. Choć doceniam kunszt językowy, to treść i klimat powieści zwyczajnie mnie nie poruszyły — a raczej przytłoczyły. Jeśli ktoś szuka światła, nadziei czy pokrzepienia, w „Prawieku…” raczej ich nie znajdzie. • ** 00:36 * 23.04.2025 * 37/2025 *

„Manicheizm średniowieczny” • Autor: Steven Runciman • Moja ocena: 9/10 • To znakomita i niezwykle wartościowa publikacja, która — mimo swojej niewielkiej objętości — w precyzyjny sposób przybliża czytelnikowi złożony świat ruchów dualistycznych obecnych w średniowieczu. Steven Runciman, znany z erudycji i umiejętności syntetycznego ujmowania tematu, prowadzi nas przez historię idei manichejskich, ukazując ich ewolucję oraz wpływ na religijność i życie społeczne Europy i Bliskiego Wschodu. • Autor rozpoczyna od gnostyckich korzeni dualizmu, a następnie śledzi jego rozwój przez kolejne stulecia, przyglądając się szczegółowo takim ruchom jak paulicjanie, bogomiłowie, patareni, a także – choć marginalnie – kwakrzy. Runciman nie tylko przedstawia ich doktryny, ale również analizuje kontekst historyczny, w jakim funkcjonowali, oraz ich relacje z Kościołem i władzami świeckimi. • Dużym atutem książki jest jej klarowny, przystępny język oraz logiczna struktura, która pozwala uporządkować i zrozumieć omawiane zjawiska. Publikacja ma charakter naukowy, ale nie przytłacza akademickim stylem – będzie więc wartościową lekturą zarówno dla historyków, jak i dla zain­tere­sowa­nych­ duchowością oraz historią religii. • Serdecznie polecam tę pozycję każdemu, kto pragnie zgłębić temat śred­niow­iecz­nych­ ruchów religijnych i alternatywnych nurtów duchowości w ujęciu jednego z najw­ybit­niej­szyc­h historyków XX wieku. • ** 16:12 * 21.04.2025 * 36/2025 *

„Szachinszach” • Autor: Ryszard Kapuściński • Moja ocena: 8/10 • „Szachinszach” to fascynująca opowieść o Iranie u schyłku rządów ostatniego szacha — Mohammada Rezy Pahlawiego. Kapuściński w char­akte­ryst­yczn­y dla siebie sposób łączy gatunki: książka jest jednocześnie reportażem, osobistym dziennikiem i swoistym albumem wspomnień, w którym autor snuje refleksje nad wydarzeniami, ludźmi i społecznymi nastrojami tamtego czasu. • Forma jest niebanalna — przypomina niekiedy zbiór zapisów do zdjęć, impresji z podróży czy fragmentów notatek, które razem tworzą spójną narrację. Taki styl narracji sprawia, że lektura wciąga i pozwala spojrzeć na rewolucję islamską z perspektywy zwykłych ludzi, a nie tylko faktów historycznych. • Choć publikacja nie jest obszerna, niesie ze sobą duży ładunek emocjonalny i informacyjny. Autor z char­akte­ryst­yczn­ą precyzją i wyczuciem kontekstu analizuje przyczyny i mechanizmy upadku reżimu, nie popadając przy tym w uproszczenia. • Książkę czyta się szybko, ale pozostaje w pamięci na długo. To pozycja obowiązkowa nie tylko dla miłośników reportażu, ale i dla osób zainteresowanych historią współczesną Bliskiego Wschodu. • Zdecydowanie warto ją przeczytać. • ** 00:27 * 15.04.2025 * 34/2025 *

„Heban” • Autor: Ryszard Kapuściński • Moja ocena: 8/10 • „Heban” to fascynująca literacka podróż po Afryce – kontynencie pełnym kontrastów, skrajnych emocji, bogatej kultury, a jednocześnie bolesnych realiów codzienności. Ryszard Kapuściński, z właściwą sobie wrażliwością i kunsztem reporterskim, zabiera czytelnika w wędrówkę przez różnorodne afrykańskie kraje, przedstawiając ich mieszkańców, historie i problemy, z jakimi się mierzą. • To nie jest jedynie zbiór reportaży – to refleksyjna, głęboka opowieść o ludziach, których autor spotyka na swojej drodze. Kapuściński nie unika trudnych tematów, a jego opowieści są pełne spostrzeżeń i ciekawych detali, które oddają klimat miejsc i sytuacji. • Język książki jest barwny, ale i przystępny – wciąga i pozwala zanurzyć się w opisywanym świecie. Choć lektura momentami bywa wymagająca, jest to pozycja zdecydowanie wartościowa, poszerzająca wiedzę i skłaniająca do refleksji. • Serdecznie polecam – zwłaszcza miłośnikom reportażu oraz osobom, które chcą zobaczyć Afrykę oczami uważnego obserwatora. • ** 19:19 * 14.04.2025 * 33/2025 *