Zabili go i uciekł. Ale zanim się to stało, ile zdarzeń, wydarzeń, wybuchów miało miejsce! Czyta się znakomicie. Doskonałe odprężenie po większym wysiłku intelektualnym. Wprawdzie bohaterka mogłaby być trochę silniejsza (fizycznie), trochę sprytniejsza, chociaż i tak jest fachowcem wysokiej klasy. No, ale do pana Rambo na szkolenie mogłaby się zgłosić, tylko że wtedy książka byłaby pewnie krótsza. Raz dwa i załatwiłaby łobuza złoczyńcę :)

Mimo, że są to "tylko" recenzje dla wydawnictw albo luźno spisane notatki, które miały być gdzieś kiedyś wykorzystane, to jednak książka stanowi potężny zastrzyk wiedzy z różnych tematów. Polityka, gospodarka, geografia, antropologia, religia podane są z klasą i rasą człowieka, dla którego zawsze najważniejszy był drugi człowiek. Smaczku dodają pojawiające się dygresje z życia może nie tyle prywatnego, co niepublicznego Ryszarda. Niekiedy z wypowiedzi przebija lekkie zadufanie. My artyści i reszta, której to reszty zadaniem jest nas artystów podziwiać. No cóż, są ludzie którym takie zachowania wybacza się bez mrugnięcia okiem za to z serdecznym uśmiechem.

Nie czytaj, jeżeli drażni Cię proza lejąca się jak woda z kranu. Tak chciałoby się powiedzieć w pierwszym odruchu, ale byłaby to krzywda dla książki i potencjalnego Czytelnika. Człowiek musi raz na jakiś czas zniszczyć w sobie jakiś schemat, a styl narracji książki na pewno pewien schemat rozbija. Nietypowego stylu opowieści nie odczuwa się jako udziwnienia czy eksperymentu lecz uznaje się za w pełni uzasadnione narzędzie, ale dopiero wtedy, gdy wciągnie już nas nurt opowieści. A jest to opowieść o smutku, utracie, tęsknocie. Jest to opowieść o ziarnach, na których wyrasta pięknie, mądrze i dojrzale podany Temat Tematów. Miłość.

Książka składa się z dwóch niezależnych części; pierwsza to Opowiadania, drugą stanowi zapis klimatu rewolucji październikowej. Opowiadania krótkie, zwięzłe, eleganckie. Perełki, w których emocja człowieka służy budowaniu, wzbogacaniu krajobrazu, staje się elementem nie tylko przyrody, ale również architektury miasta czy wsi. Odwrotnie więc niż u większości autorów, gdzie wektor zwrócony jest w przeciwną stronę - najczęściej to zewnętrzny obraz buduje lub wzbogacana emocje. • Część druga "Nieszczęsne dni" wciąga Czytelnika w wir okrucieństwa rewolucyjnych wydarzeń. Nie nazwiska grają w tym przedstawieniu główną rolę lecz emocje, emocje na wskroś negatywne. Strach, przerażenie, zniechęcenie, zobojętnienie wypełniają scenę jak duszący dym, który zanim zabije, wcześniej odurzy narkotyczną wizją niemożliwych potworności. Tylko, że to nie jest wizja lecz rzeczywistość, a potworność jest jak najbardziej prawdziwa. To Wojna Światów, w której najlepsze co można zrobić, to nie brać udziału. Prawdziwy Mistrz Prozy.