Przez tę książkę wylądowałam w szpitalu! • Ale po kolei. Kiedy bratanica pożyczyła mi jeszcze ciepłą i rozkosznie pachnącą farba drukarska książkę B.A Paris (w dodatku z autografem!) wiedziałam że muszę zabrać się za nią jak najszybciej. Po przeczytaniu debiutu poprzeczkę jednak zawiesiłam bardzo wysoko. • I cóż.. pierwsze strony intrygują, ale nie pochłaniają czytelnika. (moja bratanica powiedziałaby że przez 3/4 powieści nic się nie dzieje - i trochę tak jest) Jednak nadchodzi ten moment kiedy akcja zaczyna pędzić na łeb na szyję i tutaj kiedy już nie mogę oderwać się od lektury dostaję ostentacyjnie w twarz. Raz, za chwilę drugi! No jak można pójść na taką łatwiznę, na taką absurdalność! Och, mam taki żal do autorki, albo zupełnie nie zrozumiałam zabawy Chińczyków czy też innych skośnookich kimkolwiek tam oni byli - nieważne. Jak można naciągnąć tak numer z "Panem mistrzem kaligrafii" ach, zabolało to i jeszcze kilka innych rzeczy. Przełknęłam gorzko ślinę i czytałam dalej. Czytałam czytałam mimo że zaczęło boleć mnie oko, chyba coś do niego wpadło, nie ważne, muszę doczytać do końca, bo cóż równać ból fizyczny do tego który targa moim sercem pełnym sympatii do autorki. • Tym sposobem dotrwałam do końca podziwiając pomysł Paris i poczucie zawodu na przemian. • Przez te lekturę rano musiałam zmierzyć się z myślami o wręcz infantylnym zwrocie akcji oraz ciałem obcym w oku na Szpitalnym Oddziale Ratunkowym.

Zaskakująco dobra. Bardzo zaintrygowało mnie opowiadanie o rodzinie, w której matka non stop i wbrew wszystkiego chodziła w ciąży. Zastanawia mnie jaki stosunek do macierzyństwa, ciaży czy aborcji ma autorka i co tak naprawdę przez to konkretne opowiadanie chciała nam przekazać. • Najbardziej podobało mi się pierwsze opowiadanie, dokładnie pokazuje jaki los potrafi być przewrotny.

Jako mała dziewczynka miałam książkę o sarence, która zgubiła sie w lesie, na końcu tej powiastki znalazła mamę "i już jedna drugą lize" brzmiały ostatnie słowa historii. Do dziś nie wiem co to była za książeczka, bo bardzo chetnie poczytałabym ją moim dzieciom. • Opowieść o Lamie bardzo mi te historie przypomniała. Jest ciepła i pelna empatii, a dla dorosłych również zabawna. Lama która w każdej opowieści placze, a wręcz wyje za mamą jest bardzo śmieszna ale i na swój sposób mega urocza :)

Co za baran zamieścił całą fabułę książki na okładce? Spokojnie możecie przeczytać to co napisane z tylu a potem otworzyć na przedostatnim rozdziale i doczytać końcówkę. Po prostu idiotyzm! • Dzięki temu ze nie mam w zwyczaju czytać opisu przez chwile nawet książka mnie zaciekawiła. Niestety końcówka i zupełne spłycenie tematu nieco oziębiły mój stosunek do tego czytadła.

Podam Ci yyy 7 powodów dla których postanowiłam popełnić samobójstwo. Oto one: • 1.Kiedy jako 3 latka byłem na placu zabaw Brajan powiedział, że jestem gruby • 2.Vanessa w piaskownicy zabrała mi łopatkę co uruchomiło "kulę śnieżną" czyt. reakcje łańcuchową • 3. Bez łopatki kopałem rękami i trafiłem na szkło - musiałem jechać na pogotowie i tam mama poznała Janusza, a Janusz wiadomo ... • 4. W 3 klasie miałem reputacje kolesia który dłubie w nosie przez Ciebie Dzastin bo mnie przyłapałeś • 5. W piątej za to Emma nie przyszła na umówioną randkę • 6. Ty ,Ty który to czytasz. to także przez Ciebie, ale jesteś tak świetnym człowiekiem, ze w zasadzie to nie wiem co robisz na tej liście... • 7. Zrobiłem sobie tatuaż na czole jp100%, przez Ciebie Kewin bo mnie nie powstrzymałeś a mogłeś! • To tak mniej więcej, w skrócie o tym jest ta książka. Po jej przeczytaniu stwierdziłam ze w życiu mogłabym co najmniej 10 razy popełnić samobójstwo z wyliczonych 13 powodów.