"To nie jest kraj dla starych ludzi" to na pierwszy rzut oka świetnie skonstruowana powieść sensacyjna. Brutalna, krwawa, z wartką akcją, ciekawymi, pełn­owym­iaro­wymi­ postaciami. Jednak książka McCarthy'ego jest czymś znacznie więcej niż dostarczającą mnóstwa adrenaliny rozrywką. "To nie jest kraj dla starych ludzi" to studium ludzkiej natury, w której amerykański pisarz pokazuje, jak niewiele potrzeba, by wydobyć na światło dzienne zło tkwiące w człowieku. Przez nierozważne decyzje, dokonywane przez nas wybory, nasz kodeks moralny, wartości, wszystko to może runąć jak domek z kart, a konsekwencje mogą być bardzo bolesne i mogą dotknąć nie tylko nas. • Dobro i zło utożsamiają w powieści McCarthego dwie postacie, szeryf Bell oraz Anton Chigurh. • Uosobieniem zła i śmierci jest psychopatyczny zabójca Anton Chigurh. Jest w tej postaci coś demonicznego i złowrogiego. Wydaje się być niczym anioł śmierci, który budzi niewyobrażalny lęk, a jedyną szansą na to by ujść z życiem jest rzut monetą. • Szlachetny i praworządny stróż prawa jakim jest Bell jest głosem "starego świata". Szeryf jest weteranem II wojny światowej, dla którego śmierć może być skutkiem wojny, albo ma swoje uzasadnienie w prawie, za popełnione przestępstwa. Nie potrafi odnaleźć sensu w śmierci i zniszczeniu jakie sieją wokół siebie ludzie z przestępczego świata. Oz sam czuje się przegrany, służąc przez całe swoje życie hrabstwu, czując się odpowiedzialnym za każdego z mieszkańców, nie potrafi ochronić ich przed kartelami narkotykowymi, dlatego poddaje się i postanawia przejść na emeryturę. Właśnie przemyślenia Bella sprawiają, że czytelnik zaczyna zastanawiać się nad ludzką naturą, kondycją człowieka oraz próbuje odpowiedzieć na trawiące autora pytanie dokąd zmierza Ameryka? • W tej obawie o przyszłość swojego kraju ukryta jest troska pisarza, o to, czy kolejne pokolenia w zmieniającej się rzeczywistości, stawiane w sytuacjach, które mogą je przerastać, będą potrafiły podjąć moralnie właściwe decyzje. I co ważniejsze jakie wartości moralne przyniesie kolejne pokolenie. • Cormac McCarthy pisząc "To nie jest kraj dla starych ludzi"stworzył mroczny, brutalny thriller, który zmusza nas do refleksji nad tym jacy jesteśmy, stawiający pytania o moralność i konsekwencję wyborów jakich dokonujemy. W życiu nie ma prostych rozwiązań i prostych odpowiedzi, w każdym z nas tkwi skaza, mrok. Pytaniem pozostaje, czy potrafimy zapanować nad tkwiącym w nas złem, tak by nie doprowadzić do moralnego upadku. • Marta Ciulis- Pyznar

"Strażak" Joe Hilla jest post­apok­alip­tycz­ną wizją świata, która jak przyznaje sam autor, jest jego własną wersją "Bastionu" Stephena Kinga, ale dodatkowo nasączoną benzyną i podpaloną. I faktycznie w trakcie lektury czuć wyraźną inspirację twórczością Kinga, ale nie tylko, ponieważ wyczuwa się również wpływ takich powieści jak "451 stopni Fahrenheita" Ray'a Bradburego, "Drogi" Cormac'a McCarthy'ego, czy "Władcy Much" Williama Goldinga. • Joe Hill prowadzi nas przez świat, który gwałtownie obraca się w popiół, w którym każdy dzień jest dla ludzi jedenastym września. "Strażak" to nie tylko znakomita postapokalipsa z elementami horroru, to także niezwykłe studium psychologiczne człowieka, znajdującego się w sytuacji ekstremalnej jakim jest śmiertelna epidemia i konieczność przystosowania się do nowych warunków. Stany zagrożenia zwykle prowadzą do przemocy, walki o władzę, zdrad, czy nawet fanatyzmu pseudo-religijnego. Joe Hill nie tylko prezentuje te wszystkie elementy, łączy je z imponującym efektem, od czasu do czasu nasycając je oprócz benzyny patosem, czasem zachwycając scenami tragikomicznymi, często nawiązującymi przy tym do popkultury. • Joe Hill w swojej powieści zwraca uwagę na fakt, że epidemia nie stanowi dla ludzkości bardzo odległego zagrożenia, jest natomiast czymś, co codziennie infekuje mikrokosmos naszego codziennego życia. To coś z czym musimy się zmagać przez cały czas, walcząc z przeciwnościami udowadniamy jakimi ludźmi w rzeczywistości jesteśmy. W "Strażaku" oczami Harper możemy obserwować jak przeciwności, tutaj w postaci smoczej łuski, mogą wydobywać najlepsze i najgorsze cechy naszego gatunku. O czło­wiec­zeńs­twie­ świadczą tutaj najprostsze gesty, które w warunkach walki o przetrwanie stają się rzadkością. • W "Strażaku" najważniejszą rolę odgrywają ludzie i ich postępowanie, które jest świadectwem zachowania przez nich człowieczeństwa. W centrum uwagi Hilla znajdują się relacje międzyludzkie i pytanie które przy okazji stawia pisarz, co oznacza być przyzwoitym człowiekiem i jak daleko może się posunąć człowiek, by zapewnić ochronę i bezpieczeństwo sobie i tym którym kochamy. Z powieści wysnuwa się bardzo smutny wniosek, największym zagrożeniem dla człowieka nie jest epidemia, czy ogień, największe nieb­ezpi­ecze­ństw­o stanowi drugi człowiek. • Joe Hilla rozpala w czytelniku ogień, który tli się przez całą lekturę powieści, wzbudzając emocje i przerażając. Postapokalipsa, która wciąga, trzyma w napięciu, uderza i wzrusza dzięki eksploracji ludzkich relacji. "Strażak" to niezwykła oda do prostych rzeczy, najprostszych gestów, które świadczą o naszym człowieczeństwie. Banalnych, jak łyżeczka cukru, która czasami potrafi zdziałać cuda. • Gorąco i ogniście polecam. • Marta Ciulis- Pyznar

Nie wiemy kiedy, nie wiemy gdzie, nie wiemy kto. Fabuła "Drogi" opiera się na niedopowiedzeniach. Wiemy jedynie, że ojciec wraz z synem, pchając wózek ze swoim niewielkim dobytkiem podążają na południe, w stronę wybrzeża. • Świat po którym wędrują dotknęła katastrofa. Nie ma w nim ptaków, w rzekach nie pływają ryby, o dawnym życiu świadczą pozostałości dawnych zdobyczy człowieka. • Nie są jedynymi ocalonymi, ale nie szukają kontaktu z innymi ludźmi, ze względu na szerzący się kanibalizm. • W świecie, w którym walczą by przeżyć kolejny dzień nie ma miejsce na współczucie, empatię, prawie wszyscy zapomnieli co oznacza człowieczeństwo. Prawie, bo ojciec i syn wciąż są dobrymi ludźmi i ta świadomość, że niosą "wewnętrzny ogień" dodaje im sił. Idą, ciągle wierząc, że gdzieś tam oprócz nich żyją dobrzy ludzie. • "Droga" McCarthy'ego, przedstawia świat w którym człowiek człowiekowi wilkiem, w którym w walce o przetrwanie tak łatwo osiągnąć dno człowieczeństwa. Dla ojca i syna droga jest walką o ich własne ja, ucieczką przed utratą własnej godności, walką o zachowanie resztek człowieczeństwa. • Ja jednak odczytuję "Drogę" przede wszystkim jako metaforę życia. Drogi jaką musi przemierzyć każdy rodzic, by nauczyć swoje dziecko wszystkiego co wie, aby przygotować je by samodzielnie mogło podążać przez życie. By nie tylko przetrwało, ale i zachowało moralne zasady. • "Droga" Cormaca McCarthy'ego słusznie uważana jest za powieść wybitną. Kluczem wielkości tej powieści jest minimalizm. Oszczędność formy, uproszczenie katastrofy tylko do kwestii przetrwania i miłości rodzicielskiej, wstrząsa czytelnikiem do głębi. Szczególnie z perspektywy rodzica, który czytając o ojcu, który pragnie ochraniać swojego syna tak długo jak to możliwe, widzi siebie samego. • Piękna i mądra książka. • Marta Ciulis-Pyznar

"Ludzie w nienawiści" Krzysztofa A. Zajasa to pierwszy tom Trylogii grobiańskiej i jednocześnie powieściowy debiut autora. Od razu dodam, że bardzo udany kryminalny debiut, który pochłania się z ogromną przyjemnością. • Autor oprowadza czytelnika po magicznym Mieście Królów Polskich, które po lekturze książki dla mnie już nigdy nie będzie takie samo. Kraków w wydaniu Krzysztofa Zajasa jest ponury, mroczny, spowity smogiem, a na jego ulicach można spotkać tytułowych ludzi w nienawiści. Nienawiści, której korzenie tkwią w przeszłości, i której źródłem są dawne urazy, kłótnie, zdarzenia za które trzeba w końcu ponieść karę. Tylko gdzie przebiega granica między wymierzeniem sprawiedliwości a przestępstwem i zbrodnią? Dobrem a złem? Czy taką zbrodnię w imię sprawiedliwości można usprawiedliwić? • "Ludzie w nienawiści" to powieść pełna tajemnic, skomplikowanych intryg, namiętności, nienawiści i mroku, który rozładowują dowcipne i lekkie dialogi między Krzyckim a Bałysiem. • Krzysztof Zajas napisał książkę, której się nie czyta, ją się pochłania. Bardzo dobrze napisany kryminał, ze świetnie skonstruowaną intrygą, wartką akcją, ciekawymi bohaterami, od której trudno się oderwać. Debiut na bardzo wysokim poziomie. Powieść, która usatysfakcjonuje każdego miłośnika dobrych kryminałów. • Marta Ciulis- Pyznar

Amos Oz opowiada o kibucu, wspólnocie, w której mieszkańcy żyją obok siebie, borykając się z problemami typowymi dla mieszkańców kolektywu jak opieka nocna nad dziećmi, które przebywają w dziecińcach, czy otrzymanie zgody na wyjazd na studia. Bohaterów opowiadań dotykają zdrady małżeńskie, niespełnione miłości, problemy wychowawcze, lęki przed rozstaniem śmiercią, niespełnionymi ambicjami i marzeniami czy troska. Problemy, które spotykają każdego z nas. • To pierwszy zbiór opowiadań spod pióra Amosa Oza, jakie miałam okazję przeczytać, jednak jest w nich to, za co uwielbiam jego twórczość, piękny język, prostota, mądrość i uniwersalność. • W historiach, które przedstawia pisarz nie ma nic nadzwyczajnego, widowiskowego, obserwujemy zwyczajne życie i problemy ludzi takich jak my, a prosta prawda o ludzkim życiu ukryta jest gdzieś między wierszami. • Szczęście to nie jest coś co można uregulować, określić zasady, ująć w ramy jak reguły rządzące kibucem. Pisarz udowadnia, że nawet wśród ludzi, wśród swoich można czuć się samotnym i wyobcowanym, zamiast o plonach czy ideologii ludzie woleliby porozmawiać o tym co czują, o swojej tęsknocie, miłości, cierpieniu. • "Wśród swoich" Amosa Oz oszczędnie, bez zbędnych upiększeń przedstawia życie kibucników, ale co najważniejsze przedstawia prostą prawdy o życiu, o ludzkiej natury, która bez względu na długość i szerokość geograficzną, czas i kulturę jest zawsze taka sama, a samotność i wyobcowanie paradoksalnie najbardziej bolesne jest wśród swoich. • Marta Ciulis-Pyznar