Kilka wersji jednej opowieści pokazuje, jak, czasami, niewdzięczną, mozolną i czasochłonną pracą jest pisanie książki. Każde słowo ma swoje miejsce i żadne z nich nie jest rzucane na wiatr. Więc, po przeczytaniu już na pamięć wyrecytuję zmiksowaną opowieść o głupocie fałszywego bezpieczeństwa za murami/górami miasta elfów. Przyznaję, miałam chwilę znużenia i uciekałam oczami dalej, ale to wciąż Tolkien (senior i junior), nie da się go nie lubić.

Trudno mi powiedzieć, czemu się spodobała (szczególnie że to moje trzecie podejście do Wieśka). Po prostu jest taka... swojska.

Jest to książka mroczna, ale niepozbawiona humoru, zabawnych określeń, dialogów i świetnie nakreślonych postaci. To pierwsza książka Kinga, którą przeczytałam. Opowieść o człowieku, który chciał uratować innych, a został przez nich skazany na śmierć.

Może nie podeszła mi książka, bo po prostu jestem już za dużą dziewczynką na opowieści z serii young adult? Może. Albo po prostu tek tekst to odcinanie kuponów, do tego nieudolne. Przyznaję, że okładka jest ładna. I nawiązanie do Poe. Ah, i gdyby użyć tomu do samoobrony ;) Czy polecam? Niespecjalnie. Czy sięgnę po ciąg dalszy? O zgrozo, mam wszystkie trzy książki! Na pewno przekartkuję, żeby w miarę wiedzieć, co się dzieje u Shadowhuntersów, ale z pewnością nie przeczytam.

Mam wrażenie, że dogłębnie poznałam budowlę, od szalunku aż po stropy. Szok, że ktoś w tym jeszcze żyje. Historia właściwie streszcza się w tym, iż Bratu zmarła Siostra, on ją pochował i mu odbiło, tyle. • W to wplecione są przemyślenia bohatera (i nie, nie jest on Bratem), wiersze i cytaty z książek. Aby odkryć prawdę potrzebowałam przekartkować na koniec, by moje podejrzenia się potwierdziły. Patrząc na czas, kiedy powstało opowiadanie można rzec, iż wtedy to było "coś". Śmierć i tajemnica i w końcu cały ten Upadek. Ale teraz nawet mi serce szybciej nie zabiło, przeczytałam bez emocji.