Powiedzmy sobie szczerze. Kiedy jest 1948 rok, jest się Agathą Christie, najp­opul­arni­ejsz­ą autorką kryminałów i zarabia tysiące funtów, można wydać wszystko, co się chce. Nawet Różę i cis. Przeczytałam dzielnie do połowy. Od połowy nie dałam rady, książka nudna, bardziej jak blog, mało akcji, nuda, więc przekartkowałam do końca i uważnie przeczytałam zakończenie. Książka powinna być nowelką o połowe krótszą, wtedy bylaby ok.

Nieduża książeczka, kilka krótkich opowiadań i kilka wierszy. Opowiadania jak kazania w kościele, jest opowieść, są wydarzenia i ludzie, ale trudno zrozumieć fabułę i przydałaby się gotowa interpretacja. Opowiadania powinny nakłonić do refleksji świątecznej.

Dla miłośnika Agathy Christie pozycja warta polecenia. Ale trudna w czytaniu. 328 stron, są fragmenty przydługie. Książka jakby posklejana z różnych tekstów, końcowka niemal jak M jak miłośc czy inny serial. Ciekawe są postacie, ale nie tak biograficzne silnie jak w innych powieściach Westmacott. Dochodzę do wniosku, że jest tu totalne pomieszanie - każda postać jest każdą osobą z życia Agathy, zarówną nią, jak i siostrą, jej córką, mężami, matką etc. Raz jedna postać, raz inna staje się na chwilę głownym bohaterem. Ciekawa dywagacja Agathy na temat wizji zjednoczonej Europy bez granic - książka powstała w 1930 r.!

Piękna książka z 1934 roku, Agatha była młoda, a opowiadanie jest tak dojrzałe, jakby pisała go na konieć twórczości. Jeśli mogę coś podpowiedzieć - przed przeczytaniem Niedokończonego portretu należy przeczytać Autobiografię Agathy Christie. Recenzuję wydanie Prószyńskiego, świetne tłumaczenie wykonała Bogumiła Malarecka. Polecam.

To jest wersja krótsza sied­mioo­powi­adan­iowa. Prawdopodobnie lektura w szkole podstawowej. Przy wypożyczeniu lepiej sprawdzić ilość stron. Normalne Przygody liczą XII opowiadań. Klasyka kryminałów.