Czytając ten tekst kilka lat temu doszłabym do wniosku, że jest pojechany, dziwaczny, wydumany, surrealistyczny. Ale żyję w tych czasach. W tych czasach, które nie są normalne. Liczba lęków wzrasta z każdym rokiem. Tak samo jak liczba smutnych myśli, za to skutecznie maleje to co sobie zbudowaliśmy i miało być naszym oparciem. Wszelkie dobre pomysły na zabezpieczenie przyszłości biorą w łeb w starciu ze zmieniającą się co rusz rzeczywistością, a teraźniejszość staje się krucha, potrącana przez wojnę w Ukrainie, inflację, dorywcze prace na śmieciowe umowy, depresję. Zmiany klimatyczne na dokładkę. Związki rozwiązki, przyjaźnie wiązane na cienki sznurek. Może zresztą nigdy ich nie było. Kurczy się perspektywa, do dzisiejszego dnia. Nikt nie wie co jutro przyniesie i pewnie nie będzie różowe. Różowe, to będzie niebo nad Warszawą. Zanieczyszczone powietrze lubi tworzyć różowe zachody słońca. I długo jeszcze będzie nad nią wisieć chmura smogu. • Opowieść Łukasza Krukowskiego ukazuje tę naszą współczesność, w której przestajemy kierować się doświadczeniem ludzi światłych, bo nie ma światła. Zostają nam przeczucia. I to są złe przeczucia. Kurczymy się z lęku i próbujemy wybrnąć brnąc.

Pięknie napisana książka o współczesnych problemach: wojna w Syrii, trudy przekraczanie granicy, sytuacja w krajach arabskich, pushbacki na granicy polsko-białoruskiej, aktywiści niosący pomoc. Trudy dochodzenia do siebie, do życia, do własnej utraconej tożsamości gdy przez jakich czas było się uciekinierem, niechcianym imigrantem, nikim w nieznanym lesie, bez kropli wody w bagażu. O tym, gdy pomoc zastępuje przyjaźń. Gdy imigrant ma rysy, głos, i swoją historię, nie jest pustym słowem ale drugim człowiekiem.