Nowa znakomita, przesycona współczuciem powieść Michaela Cunninghama zaczyna się od wizji. Barrett Meeks, raz jeszcze utraciwszy miłość, przechodzi przez Central Park, gdy nagle z niejasnego powodu coś każe mu spojrzeć w niebo, na którym widzi blade, mgliste światło, niczym przyglądające mu się boskie oko. Chociaż Barrett nie wierzy w wizje – ani w Boga, jeśli już o tym mowa – nie może zaprzeczyć temu, co widział. W tym samym czasie w Bushwick, niezbyt eleganckiej dzielnicy Brooklynu, Tyler, starszy brat Barretta, uzależniony od narkotyków muzyk bez większych sukcesów na koncie, próbuje – bez powodzenia – napisać piosenkę ślubną dla Beth, swej ciężko chorej przyszłej żony. Tylerowi zależy na napisaniu piosenki, która nie byłaby sentymentalną balladą, lecz uniwersalnym peanem na cześć wiecznej miłości. Barrett, dręczony myślą o ujrzanym świetle, nieoczekiwanie zwraca się ku religii. Tyler nabiera przekonania, że jedynie narkotyki będą w stanie wyzwolić jego najgłębsze moce twórcze. Gdy Beth próbuje znaleźć w sobie odwagę, by stawić czoło śmiertelności i niespodziewanie znajduje wsparcie w przyjaciółce Liz, cynicznej, lecz przewrotnie opiekuńczej starszej kobiecie. Cunningham śledzi losy Barretta, Tylera, Beth i Liz, gdy każde z nich kroczy własną, odrębną drogą ku transcendencji. W swej subtelnej, klarownej prozie okazuje głęboką empatię wewnętrznie rozdartym bohaterom i wyjątkowe zrozumienie dla tego, co kryje się w samym środku ludzkiej duszy.
