Harriet i Dawid to ludzie kompletnie nieprzystający do obecnych czasów. Gdy wszyscy młodzi panicznie boją się „wpadki” z dbałości o własną karierę, oni pragną mieć wielki dom i szóstkę lub – najlepiej – ósemkę dzieci. Szczęście rodzinne jest dla nich absolutnym priorytetem. Ich bliscy marzenia te uważają za dziwactwo, fanaberię, niemal – szaleństwo, ale w gruncie rzeczy akceptują je. W końcu, przyciągani miłością i szczęściem, jakie Harriet i Dawid zapewniają kolejnym dzieciom, spędzają tu wakacje, ferie, święta. Wtedy ich dom kipi życiem, wypełniany głosami ponad 30 osób. Oczywiście, są też trudności – pracować może tylko Dawid, który dojeżdża w tym celu do Londynu, jego pensja nie starcza na utrzymanie rodziny, a Harriet nie jest w stanie podołać wszystkim obowiązkom. Krewni jednak, pozostając pod wrażeniem atmosfery ich domu, pomagają jak mogą. Matka Harriet wspiera ją w prowadzeniu gospodarstwa, zaś ojciec wspiera młode małżeństwo finansowo. Sielankę przerywa ciąża Harriet, w wyniku której narodzić się ma tytułowe „piąte dziecko” – Ben, chłopiec zbyt rozwinięty, silny i żywy jak na swój wiek. Dziecko, które zdaje się nie odczuwać żadnych emocji, poza wściekłością, nie rozróżniać dobra i zła, nie wiedzieć, czym jest moralność. Być może Ben to dziecko, które nawet wcale nie jest człowiekiem. Jego narodziny kładą się cieniem na rodzinnej idylli. Odtąd nic już nie będzie takie, jak dawniej...
