Sto lat samotności

Książka o dziejach rodziny Jose Arkadii Buendia, który jest założycielem niewielkiej osady Macondo. Jego żona Urszula troskliwie zajmuje się domem i pomimo upływu lat, a co za tym idzie, dopadającej ją starości stara się przekazywać kolejnym pokoleniom rodzinne tradycje i dba o ich dobre wychowanie. Niestety, upływający szybko czas pokazuje, że historia lubi zataczać koło i następne pokolenia nie tylko przejmują imiona przodków lecz bardzo często ich zachowania. Od samego początku bohaterowie skazani są na izolację. Miała to być pierwsza powieść Gabriela Garcíi Márqueza. Dzięki swym dziadkom znał od dziecka historię Macondo i dzieje rodziny Buendía, prześladowanej fatum kazirodztwa. Świat, w którym rzeczy nadzwyczajne miały wymiar szarej codzienności, zwyczajność zaś przyjmowana była jak zjawisko nadprzyrodzone; świat bez czasu, gdzie wiele rzeczy nie miało jeszcze nazw, był też jego światem. Potrzebował, aż dwudziestu lat, by spisać te rodzinne opowieści z całym dobrodziejstwem i przekleństwem odniesień biblijnych, baśniowych, literackich, politycznych; uświadomił nam, że „plemiona skazane na sto lat samotności nie mają już drugiej szansy na ziemi”.