Nie od razu Kraków zbudowano

Ojciec wziął mnie za rękę i powiedział: - No, jak masz takie dorosłe ubranie, pójdziemy, my, mężczyźni, razem do kościoła. Byłem niepomiernie dumny. Miałem długie spodnie (pierwszy raz w życiu!) na szelkach, a nie na staniku, buciki sznurowane, a nie zapięte na guziki, i prawdziwą marynarkę. Ale największą dumą moją była koszula z kołnierzem i z krawatką. Krawatka! Nie bardzo wiedziałem, jaki ma cel, przeszkadzała tylko pod szyją i ciągle uciekała na bok, niemniej byłem z niej bardzo dumny.(...) Pełen uroku i ciepła opis Krakowa początku XX w. Niesamowity klimat rozmów, zależności społecznych, a to wszystko widziane przez pryzmat oczu dziecka, spisane przez już dorosłego człowieka, który uśmiecha się do swojego dzieciństwa. [lubimyczytac.pl]