Fotoplastykon

Książka jest bardzo interesującą, zajmującą i ciekawą lekturą. Opowiada o pewnej dziewczynie - Janie, która za sprawą wypadku doznała uszkodzenia kręgosłupa i jest unieruchomiona. Pewnego dnia ojciec zachęca ją, by zaczęła pisać powieść o swojej rodzinie. Dopiero wtedy główna bohaterka uświadamia sobie, jaka jej rodzina jest, wbrew pozorom, interesująca. Jana ma dwoje rodzeństwa, Agatę i Jaśka, którzy są bliźniakami. Agata – szczera, miła trzymająca się swojego zdania. Najlepsza uczennica w klasie. Jasiek - i tu muszę zacytować: „szczytem jego dotychczasowych osiągnięć jest kosz, do którego umie pakować piłkę po piłce. Obsypany dwójami, jak strupkami po wietrznej ospie, chodzi z podniesiona głową, najlepszy koszykarz w klubie!”*. Jana poznaje na nowo swoją rodzinę, odkrywa w nich te cechy, których nigdy nie zauważała wcześniej. Ostatni rozdział zatytułowany jest „Kiedy znowu otworzę drzwi”. Jana po długim czasie pierwszy raz staje na własnych nogach. Opisuje tu twarze rodziny nieruchome jak obrazki w fotoplastykonie. Na tym kończy się książka. Zapewne główna bohaterka powróciła do swoich spraw poza domem, ale nigdy nie zapomni tych chwil, w których mogła naprawdę poznać swoją rodzinę.