Tadeusz Borowski - prozaik, poeta i publicysta, w latach 1943-1945 więzień niemieckich obozów koncentracyjnych. Własne doświadczenia obozowe opisał w licznych opowiadaniach np. "Pożegnanie z Marią", "Proszę państwa do gazu", "U nas w Auschwitzu", "Kamienny świat". Proza Borowskiego, bez wielkich słów i patosu, przytaczająca suche fakty nieopatrzone komentarzem zdystansowanego narratora, szokuje, boleśnie chwyta za gardło i duszę. Książka jest jedną z pierwszych relacji z obozu koncentracyjnego, jakie pojawiły się w Polsce. Ze względu na swoją formę, do dziś stanowi przedmiot zaciekłych dyskusji, ponieważ przez wielu uznawana jest za jeden z najbardziej pozbawionych emocji przekazów, opisujących Holocaust, jakie w ogóle powstały!Borowski relacjonuje wydarzenia, po czym kieruje się dalej, do kolejnego obrazu, do następnej opowieści o ludziach, którzy zrobią wszystko, aby przetrwać. Opowiadania spisane ręką tego, który przeżył, portrety osób, żyjących w pamięci tylko dzięki jego słowom i tłum, wielka ludzka masa - a w niej samotny człowiek, który jeszcze wczoraj miał plany i marzenia, a dziś pozostała mu tylko nadzieja, ze to właśnie jemu uda się ocaleć. Bestialstwo i okrucieństwo. Codzienność, w której panuje niewyobrażalne zło i śmierć władająca życiem. "To właśnie nadzieja każe ludziom apatycznie iść do komory gazowej, każe nie ryzykować buntu, pogrąża w martwotę. To nadzieja rwie więzy rodzin, każe matkom wyrzekać się dzieci, żonom sprzedawać się za chleb i mężom zabijać ludzi. To nadzieja każe im walczyć o każdy dzień życia, bo może właśnie ten dzień przyniesie wyzwolenie. Ach, i już nawet nie nadzieja na inny, lepszy świat, ale po prostu na życie, w którym będzie spokój i odpoczynek. Nigdy w dziejach ludzkich nadzieja nie była silniejsza w człowieku, ale nigdy też nie wyrządziła tyle zła, ile w tej wojnie, ile w tym obozie."
