Lottie i kapitan Mackenzie

Lottie nagle się pochyliła, chwyciła rąbek sukni i uniosła ją do połowy łydki. Załoga Aulaya niemal wspięła się na palce, żeby mieć lepszy widok na skrawek ciała pięknej damy. – Nie widzę – oznajmiła Lottie. – Pewnie powinnam poszukać trochę wyżej. Ku zdumieniu Aulaya zadarła suknię aż do kolana, i jeszcze wyżej, odsłaniając białe jak śnieg i gładkie jak jedwab udo. W istocie, widniała na nim mała ranka, ale niezbyt głęboka, więc z pewnością nie z niej pochodziła krew na sukni. Lottie rozejrzała się po twarzach zafascynowanych mężczyzn i w końcu zatrzymała wzrok na Aulayu. – Myśli pan, że to bardzo źle wygląda? – spytała zalotnie, podsuwając mu nogę do bliższych oględzin. – Co pan sądzi? Aulay nie zdążył jednak odpowiedzieć, gdyż tonącym statkiem wstrząsnęła silna eksplozja. Zanim wydał jakikolwiek rozkaz czy choćby wypowiedział słowo, coś uderzyło go w plecy z taką mocą, że padł na pokład, niemal tracąc przytomność. Usiłował wstać, ale kręciło mu się w głowie i miał trudności z poruszaniem nogami. Udało mu się uklęknąć, a gdy podniósł wzrok, ujrzał nad sobą jasnobłękitne oczy lady Larson. – Ogromnie mi przykro – powiedziała ze skruchą i kopnęła go kolanem w szczękę tak mocno, że poleciał do tyłu i rąbnął plecami o pokład. Uczepił się barierki, żeby wstać. Z trudem odzyskał równowagę i wyciągnął rękę do Lottie, kiedy ponownie oberwał w głowę. Nim stracił przytomność, zdążył tylko pomyśleć, że po latach żeglowania poległ na morzu. Nie przegrał jednak ani w bitwie, ani w starciu ze sztormem. Pokonała go kobieta. (Fragment).