Ronja, córka zbójnika

"Myślę, że źródłem, z którego zrodziła się Ronja, był fakt, że żyłam w mieście, tęskniąc za dziką okolicą, za lasem. Wtedy przyszła z pomocą fantazja. Ujrzałam górę, a na jej szczycie zbójnicki zamek, który nagle pękł na pół. - A kto tam mieszka? - pomyślałam. - No, rodzina zbójców, którzy mają córkę, i rodzina zbójców, którzy mają syna. - A jak się nazywają? Wzięłam atlas Królewskiego Klubu Automobilowego i otworzyłam na stronach Norrlandii. I znalazłam całą masę dobrych nazw, np. Górę Mattisa. A Ronja? Jest taki namiot lapoński, który nazywa się Juronjaure. Wyjęłam z niego dwie sylaby: Ronja. Brzmiało dobrze" - wspominała Astrid Lindgren. "Cemu una tak lobi?" - pytają Pupiszonki, kiedy Ronja wpada do ich norki. Aż chciałoby się zapytać autorkę, "jak una to lobi", że z pozornie przypadkowych elementów ułożyła jedną z najwspanialszych książek dla dzieci. Wielką małą powieść o tym przede wszystkim, co w życiu najważniejsze, czyli o miłości. Ale również o tym, jak bardzo skomplikowana to sprawa - obdarzać miłością tak, żeby dać żyć tym, których naprawdę kochamy. źródło opisu: okładka