Figura kobiety – narratorki, autorki, lekarki, pielęgniarki, pedagoga, aktywistki w służbach medycznych, pacjentki szpitalnej, kobiety z obozu w Ravensbrück i warszawskiego getta – wprawia w ruch rozliczne kulturowe konteksty, prowadząc do wglądu w episteme danej epoki. Otwiera pytania: o rozdział ról płciowych, ich hierarchię (lekarz/pacjentka, lekarz a kobieca służba medyczna), o podstawowe kwestie emancypacji, o etykę różnicy seksualnej, o inność, cielesność, kobiecość i podmiotowość. Owa figura służy wnikliwemu rozpoznaniu relacji społecznej komunikacji: reglamentacji wiedzy medycznej pośród uczestniczących w niej kobiet i poszerzeniu władzy męskich depozytariuszy owej wiedzy. Kobieta – z różnych kultur, epok historycznych, klas i ras, burska, amerykańska, angielska – stanowi w monografii centralne miejsce perspektywy interpretacyjnej, miejsce subwersywne, dekonstruujące, przede wszystkim, stereotypy społeczne, ale zarazem funkcjonuje jako najbardziej wywrotowy czynnik, który destabilizuje, przemieszcza rozpoznania autorytatywnego dyskursu medycznego i kontestuje rolę medycyny jako instytucji. Trajektoria tekstów zebranych w antologii biegnie od medycznych aspektów, od fizjologii, do namysłu antropologicznego, ku filozofii i etyce. Owa wielość dyskursów stanowi mocną, niekwestionowaną i pogłębioną, humanistyczną wartość Kobiety, literatury, medycyny.
