Będziesz trzymał w dłoniach moją opowieść, gdy ja, Isa, syn Jusufa, już od stuleci znów będę martwy, tak jak umarły byłem przed moimi narodzinami. Żyjemy bowiem w bardzo późnych czasach, mój przyjacielu! Piszę dla ciebie te wersy w 1007 roku hidżry lub - jak to liczą wyznawcy krzyża - w 1599 roku narodzin proroka Jezusa. Piszę ci o szczęśliwych czasach, kiedy ludzie spełnili swe pragnienia już tu, na ziemi, poprzez modlitwy, lub też czynili przerażające cuda swoimi zaklęciami. Wówczas panował pokój, teraz trwa wojna. Wówczas było lato, a teraz nastała zima. Wówczas pragnąłem wojny i Allah na to przyzwolił, teraz tęsknię za pokojem, lecz Allah go nie zsyła. Wojska ciągną błotnistymi drogami na północ i południe, wschód i zachód, dowódcy ślą swym panom zabalsamowane głowy nieprzyjaciół, powstają piekielne machiny burzące i atakują nas pogańscy rycerze całego Frengistanu. Opowiem ci o młodzieńczym wieku świata, o historii moich przodków, tak jak to słyszałem od mojej piastunki Halimy; historię wielkich wojen i moich narodzin, moje dzieciństwo, o którym słyszałem od naszego sługi Sejfiego, i o wspaniałych rzeczach, których strzeże już moja własna pamięć; te rzeczy są potworne, jednakże powiew Raju czyni je miłymi, bo byłem wówczas młody i początki też były młode. Dawne dzieje są mi drogie - nawet jeśli wiem, że wówczas byłem okrutny i szalony - bo pozbyłem się już wszelkiej nieprawości.Pokój z nią!
