Polityka wobec starości i starzenia się w Polsce w latach 2015-2035:

Kon­sek­wencje demograficznego starzenia się lud­ności są przed­miotem uwagi nie tylko demografów i poli­tyków społecznych, ale również ekon­o­mistów, epi­demi­ologów i geron­tologów, a od co najm­niej ćwierćwiecza - tem­atem debaty pub­licznej z udzi­ałem poli­tyków. W dyskusji tej zwraca się uwagę na wzrost w pro­duk­cie kra­jowym brutto udzi­ału wydatków związanych ze staroś­cią, zmi­anę relacji między liczbą osób w wieku pro­duk­cyjnym i popro­duk­cyjnym jako jedno z najważniejszych następstw starzenia się lud­ności prowadzą­cych do pyta­nia o możli­wości zachowa­nia doty­chcza­sowego sys­temu finan­sowa­nia świad­czeń społecznych, a także na zmi­any na rynku pracy i związane z tym szanse zawodowe osób w wieku 50 i więcej lat oraz pod­nosze­nie granicy wieku emery­tal­nego. Drugi nurt dyskusji o starze­niu się lud­ności doty­czy społecznych aspek­tów tego pro­cesu. Są w niej anal­i­zowane zarówno przy­czyny zmian struk­tury demograficznej społeczeństw, jak i ich następstwa postrze­gane z per­spek­tywy jed­nos­tki, rodziny oraz lokalnej społeczności. Wymiar społeczny zachodzą­cych pro­cesów demograficznych staje się coraz ważniejszy, ponieważ zmi­any w wielkości, struk­turze i funkc­jach rodziny oraz jej wer­tykaliza­cja wywier­ają coraz więk­szy nacisk na organy admin­is­tracji pub­licznej aby zapewniła real­iza­cję tych zadań, które dawniej wobec osób starszych wykony­wane były przez ich najbliższych.[https://www.ipiss.com.pl].