Przesłanie płynące z książki jest aż nadto aktualne. Przywodzi na myśl tekst „Dezyderaty” i kieruje uwagę w stronę wartości moralnych, które w świecie zdominowanym przez myślenie korporacyjne, kult hiperindywidualizmu i sukcesu jednostki traktujemy jak uwierającą nas przeszkodę. Autorki zawarły w książce krytyczną ocenę rzeczywistości, w której priorytetem jest „mieć”, podczas gdy „być” przestaje cokolwiek znaczyć. Zadają czytelnikowi pytanie dotyczące celu, do którego wszyscy zmierzamy, pędząc przed siebie bez oglądania się na nikogo i na nic. Wspólnie snują refleksję dotyczącą duszy, którą nieustannie gdzieś gubimy i przed którą niepotrzebnie uciekamy. „Zgubiona dusza” to książka idealna na czas świątecznych przygotowań. Książka o odradzaniu się, powstawaniu jak feniks z popiołów. Daje nadzieję, że po zimie zawsze następuje wiosna, a dla każdego z nas istnieje druga szansa. Pozwala zatrzymać się na dłużej niż chwilę, pobyć sam na sam ze sobą, może odnaleźć coś, co się kiedyś zgubiło. Zachęca do czytania, analizowania obrazów, wodzenia wzrokiem za wizją ilustratorki. Niespiesznego, refleksyjnego. To doskonała lektura dla tych, którzy chcą, by święta nie były tylko czasem wolnym od pracy, czerwoną kartką w kalendarzu, lecz także tym, czym zawsze być powinny. Czasem spędzanym z innymi i z samym sobą. Polecam tę piękną książkę zagubionym dorosłym do wspólnego czytania z dziećmi. By wspólna lektura i pomoc, jaką daje dziecięca wrażliwość, stały się okazją do odnajdywania na nowo sensu świąt i samego życia. By w święta jedyną myślą pojawiającą się w naszych głowach nie była ta, że nadeszły, jak zwykle, „za wcześnie za późno nie w porę”.