Cyprian Kamil Norwid (1821-1883) – polski poeta, dramaturg, prozaik, malarz, grafik i rzeźbiarz. Urodził się we wsi Głuchy koło Radzymina, wcześnie osierocony przez rodziców, wychowywał sie u prababki Hilarii z Buynów Sobieskiej, poeta był spokrewniony z królem Janem III Sobieskim. Uczęszczał do warszawskiego gimnazjum, którego nigdy nie ukończył, następnie wstąpił do prywatnej szkoły malarskiej, gdzie pobierał lekcje rysunku u Jana Klemensa Minasowicza. W 1842 r. wyjechał na stałe z Polski, początkowo przebywał w Dreźnie, Wenecji i Florencji. W 1846 r. został osadzony w więzieniu w Berlinie, gdzie nabawił się początków głuchoty. Od 1849 r. zamieszkiwał w Paryżu, jednak i tam nie odnalazł szczęścia, borykając się z problemami finansowymi i mało pochlebnymi opiniami na temat swej twórczości, postanowił opuscić Paryż, udając się do Stanów Zjednoczonych. Jednak i tam los nie był dla niego łaskawy, w 1854 r. powrócił do Paryża, którego nie opuścił już do końca swoich dni. Zmarł 23 maja 1883 r. w Domu św. Kazimierza w Paryżu. Norwid uważany jest za jednego z czterech najważniejszych polskich poetów doby romantyzmu, niezwykle oryginalny i wybiegający swą twórczością daleko poza epokę, w której żył. Jego nowatorska liryka, przesiąknięta myślą filozoficzną jest najwybitniejszym osiągnięciem drugiego pokolenia romantyków.