Niniejsza praca powstała jako efekt doświadczeń w kształceniu oraz wychowaniu dzieci, młodzieży i dorosłych, którym czynnie zajmowałam się od 1986 roku, poprzez przybliżenie sztuk pięknych - w celu ich zrozumienia, odbioru oraz rozbudzenia potrzeby własnej twórczości. Blok tych zagadnień, nauczanych najpierw w ramach plastyki szkoły podstawowej, przygotowywał do odbioru sztuki i zachęcał do własnych działań. Najbardziej uzdolniona plastycznie młodzież rozwijała wraz ze mną swoje zainteresowania, najczęściej w ramach popołudniowych kółek plastycznych (prowadzonych w większości społecznie). Wspólnie organizowaliśmy także wystawy. Realizowanie tematyki wychowania przez sztuki piękne pokazało, jak duże są potrzeby dzieci oraz młodzieży w tym zakresie. Te cenne doświadczenia wykorzystałam, kształcąc nauczycieli w Studium Nauczycielskim, a następnie w Wojewódzkim Ośrodku Metodycznym w Przemyślu i zorganizowanym przeze mnie Kolegium Nauczycielskim im. A. Fredry w Przemyślu. W związku z tą działalnością pedeutologiczną pojawiła się potrzeba napisania pracy na temat tradycji wychowania przez sztuki piękne w przemyskich zakładach kształcenia nauczycieli. Przygotowanie pedagogów do pracy zawodowej poza uczelniami wyższymi jest specyficzne dla polskiego szkolnictwa, choć rzadko omawiane.