Bobkowski ma doskonałe oko do wychwytywania komicznego aspektu rzeczywistości. Jest na niego szczególnie wrażliwy, jako człowiek nie znoszący patosu i pustosłowia. Jego poczucie humoru ma źródło w wyjątkowej komicznej wrażliwości i doskonałej znajomości kultury europejskiej. Szkice piórkiem wzbudzały kontrowersje, przede wszystkim ze względu na sposób opisywania wojny i okupacji. W polskiej tradycji w taki sposób się o tych sprawach „nie pisze”. Nie ma tu za grosz martyrologii, jest radość z życia i – paradoksalnie – poczucie wolności. 1 września 1941 roku Bobkowski pisał: Druga rocznica wybuchu tej wojny. Nie chce mi się uwierzyć. Udało się, jak dotąd, udało się przetrwać. Miałem dotąd szczęście. Wstyd mi, ale pomimo wszystko, co nas dotąd spotkało, jeszcze nigdy w życiu nie czułem się tak szczęśliwy jak przez te lata, nawet te dwa lata wojny. Jeszcze nigdy w życiu nie czułem się tak dobrze. Bobkowski kurczowo trzyma się życia. Ani myśli cierpieć czy umierać, pragnie intensywnie chłonąć życie, odwracając się równocześnie od przeszłości i najzupełniej nie interesując przyszłością.

ANDRZEJ BOBKOWSKI urodził się 27 października 1913 roku w Wiener Neustadt, w Austrii. Jego ojciec, profesor Theresianische Akademie, w Drugiej Rzeczpospolitej dosłużył się stopnia generalskiego. Po ukończeniu gimnazjum św. Anny w Krakowie Bobkowski w latach 1933-1936 studiował w warszawskiej Wyższej Szkole Handlowej.W marcu 1939 roku, w kilka miesięcy po ślubie,wyjechał do Francji. Spędził tam – głównie w Paryżu – całą wojnę,podejmując się bardzo różnych zajęć, łącznie z prowadzeniem pralni. Pomagał też tworzyć tajne biuro pomocy dla robotników polskich. Po wojnie Bobkowski pracował między innymi w YMCA, współpracował też z paryską placówką 2. Korpusu oraz z organizacją Niepodległość i Demokracja. W czerwcu 1948 roku Bobkowski postanowił wraz z żoną opuścić Europę i wyjechał do Gwatemali,gdzie przez lata prowadził warsztat latających modeli samolotowych oraz sklep i klub modelarski. Stary kontynent odwiedził już tylko raz, na krótko (w roku 1955). Do Polski nie wrócił nigdy. 26 czerwca 1961 roku Andrzej Bobkowski umarł na raka w Gwatemali, tam też został pochowany.W Peerelu za sprawą cenzury jego twórczość znana była jedynie nielicznym – dzięki edycjom paryskiego Instytutu Literackiego, londyńskiej Kontry, a później przedrukom w wydawnictwach niezależnych. Po upadku komunizmu jego twórczość mogła wreszcie oficjalnie pojawić się w ojczyźnie. Dziś nikt już nie ma wątpliwości, że ten przez lata niedoceniany prozaik i eseista jest jednym z najwybitniejszych polskich pisarzy XX wieku.