Pod dobrą gwiazdą
Autorzy:
Joanna Bator, Kazimierz Kutz, Paweł Huelle, Jacek Podsiadło, Jan Grzegorczyk, Anna Onichimowska, Jerzy Pilch, Eustachy Rylski, Marek Bieńczyk, Mikołaj Łoziński, Wojciech Bonowicz, Kazimierz Orłoś, Wit Szostak, Anna Brzezińska, Joanna Szczepkowska, Stefan Chwin, Krzysztof Varga
Najlepsi polscy pisarze: Jerzy Pilch, Kazimierz Kutz, Paweł Huelle, Stefan Chwin, Kazimierz Orłoś, Eustachy Rylski, Krzysztof Varga, Joanna Bator i wielu innych, napisali opowiadania pokazujące świat, w którym zwykła rzeczywistość ujawnia wymiar metafizyczny. Różne czasy, sytuacje, bohaterowie powiązani są wspólnym magicznym węzłem. Spośród codziennych faktów i zwykłej scenerii co jakiś czas wyłania się inny wymiar. "Celtyckie wdowy" Kazimierza Kutza to lekka, choć nie pozbawiona prawdziwych wzruszeń opowieść o losach dwóch śląskich rodzin, które pewnej wigilijnej nocy zostały połączone na dobre i na złe za sprawą zaręczyn dzieci: Adeli i Lucjana. "Tysiąc przeszkód" Jerzego Pilcha przenosi nas w okolice Dworca Warszawa Śródmieście, który staje się miejscem spotkania Autora z Grzegorzem Siódmym - pierwowzorem pewnej zaniechanej postaci literackiej. Błyskotliwy i ironiczny dialog bohaterów pozwala odkryć, dlaczego niektórzy ludzie nie lubią Świąt. "Szara lotka" Eustachego Rylskiego to magiczna opowieść o młodzieńcu przemienionym w żurawia. Historia rodu Skode, stanowiąca tło tej legendy, powraca za sprawą pewnego obrazu, który staje się niezwykłym rekwizytem w filmie o bałtyckich rodach rycerskich. (lubimyczytac.pl)
Dyktatura historii
Wywiad:
Paweł Huelle, Jan Bończa-Szabłowski
"Mimo wszystko, chwal, tak, bądź wdzięczny"
Autorzy:
Janusz Szuber, Paweł Huelle, Małgorzata Lebda, Antoni Libera, Krzysztof Lisowski, Alicja Rosé
"To nie jest poezja taniego pocieszenia. Poeta ma świadomość ostatecznej klęski wszystkiego, tego, że żyjąc tracimy życie […]. Patrzy prosto w oczy słońca i śmierci […], jednak - i to jest wielka moc tej poezji - stosunkowo niewiele miejsca poświęca swojemu nieszczęściu. Natomiast sporo uwagi poświęca temu, aby jego własne odczucie egzystencjalnego fiaska nie stało się nieszczęściem na pokaz. Jeśli chcieć przyszpilić, nazwać tę postawę, to chyba najbardziej adekwatnym określeniem […] będzie mężność. O, tak, wiersz Szubera jako ćwiczenie się w mężności, jako znak pokory, skromnej w sobie, ściszonej w dykcji" - Jan Burnatowski. /Powyższy opis pochodzi od wydawcy/.
