Jedyne wspomnienie Flory Banks

Sied­emna­stol­etni­a, jasnowłosa Flora Banks ma kochających rodziców, wspaniałego brata, oddaną przyjaciółkę Paige i grono znajomych. Zna każdy kąt w portowym mieście Penzance, w którym mieszka. Jest niezwykle żywiołową i kontaktową nastolatką, więc pewnie mogłaby oprowadzać po „ostatnim mieście Anglii” niemal zawodowo. Flora nigdy nie opuściła swojego miasta, to jedyne miejsce według jej matki, w którym może być bezpieczna, ponieważ Flora cierpi na amnezję następczą. Oznacza to, że może utrzymać myśli i wspomnienia w pamięci przez kilka godzin, ale potem znikają. Dobrze pamięta czas sprzed pewnego wydarzenia, które zmieniło jej świat, gdy miała dziesięć lat, ale jasne obrazy wydarzeń, uporządkowane w taki sposób, by można je było wspominać, to dla Flory luksus. Nie zapamiętuje nowych informacji, a przywoływanie wcześniej przyswojonych faktów też może być nieco zniekształcone. Zawsze ma przy sobie notes z najważniejszymi informacjami o niej samej i bieżącymi notatkami. Poza tym Flora często robi zapiski na własnych dłoniach i przedramionach. Flora stara się zawierać nowe znajomości, funkcjonować wśród rówieśników i przeżywać to wszystko, co jest ich udziałem. Pierwszy pocałunek – niczym w bajce – sprawia, że Flora zaczyna pamiętać. W pamięci Flory zakotwicza się nowe wspomnienie. Niestety Drake – chłopak, z którym to wspomnienie jest tak silnie związane – wyjeżdża do Longyearbyen (Spitsbergen, archipelag Svalbard). Flora nie wierzy w to, że może pamiętać. Krąży wokół tego wspomnienia, powtarzając jego sekwencję z drobiazgowością, odtwarzając notatki i tworząc nowe. Ma poczucie zagubienia i osamotnienia, nie dowierza w to, co dzieje się dookoła. Jej dezorientację potęguje wyjazd rodziców do chorego brata. Flora rozpoczyna pogoń za jedynym wspomnieniem, które udało jej się zatrzymać na stałe od czasu, kiedy straciła zdolność pamiętania. Bohaterka wyrusza w podróż. Być może najważniejszą w swoim życiu. Nic nie jest jednak takie, jakim się wydaje…