O dziewczynce, która chciała ocalić książki

• 

  agnesto
  jestem zachwycona - i brak mi słów, by wrazić to, co czuję w sobie... • w takich książkach tonę...
• 

  tarja.b
  Urocza historia, w oprawie jak zwykle niesamowitych ilustracji Lisy Aisato
• 

  kkarwacka
  Cała magia książki zawiera się w ilustracjach (co nie jest dla mnie zaskoczeniem). Sama historia początkowo porwała i mnie i Młodego Czytelnika, ale gdy wątek - zdawało by się główny - gdzieś po drodze wygasł, historia całkiem zmieniła kurs. Z tą chwilą nasza uwaga zaczęła się rozpraszać a entuzjazm opadł. • Książka to tak naprawdę dwie opowieści, a może nawet trzy, z czego żadna nie jest dokończona. I o ile w dwóch z nich ten zabieg jest celowy i nawet dobry, o tyle brakuje mi domknięcia historii pierwszej. Tytułowej. • Nie przepadam też za niezrozumiałymi wstawkami w książkach dla dzieci, które wprowadzają tajemniczą atmoserę po nic (jak kichanie i przepraszanie za to jednego z bohaterów). Bibliotekarka też nie wzbudziła mojej sympatii, co na żywo jeszcze mi się nie zdarzyło. Uderzył mnie w tej postaci jakiegoś rodzaju zakamuflowany egoizm. Pod osłoną uśmiechu i budowania porozumienia i więzi z młodym czytelnikiem bibliotekarka realizuje własną potrzebę ocalenia książek, motywuje dziewczynkę do wypożyczenia jak najwięcej tych nieczytanych, a jej uśmiechy, mrugnięcia okiem i słowa "miałam nadzieję, że to powiesz" zbliżają mi jej postępowanie do lekkiej manipulacji. • Ogółem książka wypada nieźle, ale bez rewelacji (z wyjątkiem tych paru wybitnych ilustracji - choćby dla nich warto ją przejrzeć).
• 

  Frankobajanki
  Lektura zachwyca wizualnie. Jak na mistrzynię gatunku przystało, Lisa Aisato przemawia do nas ilustracjami, hipnotyzuje. Z kolei sama opowieść trzyma w napięciu do ostatnich stron. Więcej na blogu: frankobajanki.pl

Brak wątków