Katarzyna Wielka:

Ojciec Warwary, bohaterki powieści, pracował w cesarskiej bibliotece, oprawiał niszczejące tam księgi dla carowej Anny. Potem i caryca Elżbieta zaszczyciła ojca Barbary zleceniem na oprawę jej modlitewnika ozdobionego rubinami i szafirami ułożonymi w kształt krzyża. Rzemieślnik umiejętnie odświeżył skórzaną okładkę książki olejem brzozowym i zrekonstruował złocenia, co było w tej pracy najtrudniejszym zadaniem do wykonania. Właścicielka skarbu była bardzo zadowolona z wykonania jej zamówienia. Mała Barbara przyglądała się nie tylko tej pracy, ale wielu innym, spędzała dużo czasu w jego warsztacie. Wiedza o książkach i z książek przydała się jej później na dworze carycy Elżbiety. Tam książka ją zaprowadziła i pomagała awansować na coraz to wyższe szczeble. Kiedy w garderobie czytała książkę po niemiecku, zauważył ją Biestużew. Wówczas nasza bohaterka była zwykłą garderobianą. Kanclerz nauczył ją szpiegostwa, które zaprowadziło ją aż do tytułu hrabiowskiego. Odziedziczony po ojcu fach Barbara spożytkowała w inny sposób niż mężczyzna. Kobieta wówczas nie mogła pełnić funkcji introligatora, ale mogła sztukować rozrzucone po różnych kątach pałacu informacje, które jak rozlatujące się strony książki oprawiała w złoconą oprawę. Umiejętność czytania i pisania ułatwiała jej życie. Znajomość kilku języków pozwoliła wpłynąć na historię Rosji, życie carycy Elżbiety, księżniczki Zofii i księcia Piotra. Główną postacią jest tu przede wszystkim narratorka Barbara, na równi z Katarzyną II. Jest tak samo ważna jak ona, poznajemy jej losy od narodzin. Nie jest ona po stronie ani carycy Elżbiety, ani Katarzyny II, ani Piotra. Dostrzega zarówno wady, jak i zalety ludzi, w których otoczeniu się znalazła. Otrzymujemy pełnowymiarowy obraz słynnej carycy, która została pozbawiona prawa do dzieci i odstawiona przez własnego męża, a kiedy doszła do władzy, zaczęła upodabniać się do swoich poprzedników. Narratorka staje po stronie króla Stanisława, który w pewnym momencie znalazł się na dworze rosyjskim.