Kwiat to przeżytek

• 

  Piotr_Waldo
  To niezwykle wymagająca lektura. Wiersze przesycone są kontekstami z histoeii kultury, cytatami, kryptocytatami i parafrazami. Doprawdy trudno się czasem wręcz połapać, co jest oryginalną wypowiedzią, a co przywołaniem, które zostało wplecione w treść wierszy i wykożystane przez autora do jego autorskich celów. Jednak od samego początku do samego końca tomiku nie ma się wątpliwości, że mamy do czynienia nie z szalonym zlepkiem myśli różnych ludzi, a z przemyślaną - choć nieco ekscentryczną - grą tekstualną, której przewodzi sam twórca tomiku. • Nie jest to książka poetycka do jakich się przyzwyczailiśmy. Wprawdzie wiele powstało pozycji, których w obraz świata jest niejasny z powodu żywiołowego i niejednorodnego sposobu postrzegania go przez poetę, ale tam źródło niejasnoości znajdowało się właśnie w samym podmiocie poetyckim - tu dzieje się odwrotnie. Do głosu dpuszczane są rozmaite postacie - zarówno mityczne jak i historyczne - z kręgu kultury europejskiej od Homera po wspóczesność. A sam proces "wywoływania do tablicy" odbywa się w zróżnicowany sposób: Aryman - bóstwo z Mezopotamii stanowiące zasadę zła - wypowiada się w pierwszej osobie, podobnie jak Kipryda (Afrodyta) za to niektóre postaci znajdują się tylko w cytatach, przywołaniach, w odległych echach. • Wszystko to razem sprawia, że "kwiat to przeżytek" jest labiryntem, w który czytelnik zapuszcza się na swoje własne ryzyko. Coś jak ogrodowe labirynty z minionych wieków, w których spacerowicze to gubili się, to odnajdywali, a przyjemnością owego spaceru bylo właśnie błądzenie, poszukiwanie. Nie na darmo jednym z wyrażniejszych wątków, jakie występują w tym tomiku, jest wątek Odyseusza.

Brak wątków