Miecz prawdy: Kamień Łez

Drugi tom serii "Miecz prawdy" według mnie jest słabszy od tomu pierwszego. Jak w pierwszej części mieliśmy świetnie wyważone emojce, tak w drugim tomie czegoś było za dużo, a czegoś zdecydowanie za mało. "Kamień łez" dzieje się bezpośrednio po wydarzeniach z "Pierwszego prawa magii". Richard wraz z Kahlen powrócili do Błotnych Ludzi, by się pobrać. Niestety ich kłopoty się nie skończyły, a dopiero zaczęły. Bowiem tam spotykają Siostry Światła, które obiecują Richardowi, że pomogą mu zapanować nad jego mocą. Richard musi się zmierzyć z własną magią i zaakceptować to kim jest. A tymczasem się okazało, że zasłona została rozdarta i Opiekun próbuje się wydostać z świata zmarłych. Do tego wszystkiego ponownie spotkamy Rahla Posępnego, który powinien grzecznie siedzieć w zaświatach, ale też ma swoje własne plany.
Zapowiada się naprawdę ciekawie, prawda? I jest ciekawie, do pewnego stopnia. To czego mi najbardziej brakowało w tej powieści, to był czarny charakter. W pierwszym tomie jednak widzieliśmy Rahla Posępnego, który znęcał się nad dzieckiem. Tu zostaje nam to oszczędzone, a szkoda, bowiem jednak to właśnie Ci źli mają zazwyczaj ciekawe charaktery. 
To, co ratuje tę powieść, to na pewno Zedd i Adie i ich wędrówka, która była dość humorystyczna. Poza tym postać Kahlen jest tu ukazana w zupełnie innym świetle. Widzimy ją w końcu jako stanowczą kobietę, która mimo swoich słabości, potrafi wziąć sprawy w swoje ręce. 
Najsłabszym elementem tej powieści zdecydowanie jest Richard, który po prostu z czasem zaczyna denerwować i irytować czytelnika. Jego postawa jest godna nagany i denerwuje człowieka, dlaczego taki fajny facet zachowuje się jak zwykły palant. Prawie do samego końca zachowywał się jak skrzywdzone dziecko. Cóż, od takiej postaci można by oczekiwać czegoś więcej, prawda?
Podsumowując, drugi tom serii nie jest powieścią złą, ale jest jednak słabszy wobec tomu poprzedniego. A szkoda, bowiem miał duży potencjał. Tę książkę, już nie czytało mi się z taką przyjemnością, tylko czekałam z utęsknieniem, aż w końcu dotrę do końca.