Dyskryminacja

Optymizmu polityków oświatowych nie podzielają też autorki i autorzy czytanek o dyskryminacji. Z ich doświadczeń, wynikających z badań, obserwacji, praktyki, wyłania się zgoła inny obraz szkoły, daleki od doskonałości. Szkoły, w której wprawdzie „wygospodarowuje się” miejsce dla niepełnosprawnych, ale wyraźnie brak go w sercach i umysłach wielu aktorów szkolnego teatru (Tomasz Garstka), gdzie integracja imigrantów rozumiana jest często w sposób, który zamiast ich włączać jeszcze bardziej ich etykietyzuje (Jan Świercz i Katarzyna Kubin). W tej szkole jest oczywiście miejsce dla uczniów i uczennic, ale supremację religii katolickiej podkreśla się na każdym kroku (Tomasz Sobierajski). To szkoła, w której demonstrowanie własnego statusu materialnego stało się normą, a bieda wstydliwie stara się trzymać w cieniu (Dariusz Chętkowski). [Fragment wprowadzenia – Dorota Obidniak].