Wracasz po ciężkim dniu do domu. Jednak droga jest zablokowana, wszędzie policyjne radiowozy błyskające niepokojąco niebieskimi światłami… Co się tu dzieje? Zgromadzeni wokół ludzie zaczynają dziwnie ci się przyglądać. Robią ci przejście. O co im chodzi?! Wreszcie ktoś prowadzi cię do zaparkowanego nieopodal samochodu, w którym widzisz… siebie. Martwego…

To zaledwie początek rewelacyjnego thrillera Tess Gerritsen pt. „Sobowtór”. Później napięcie już tylko rośnie. Czytelnik wpada w obsesję poszukiwania odpowiedzi na pytanie „co tu się dzieje?!” Autorka nie ułatwia tego zadania. Przeciwnie – wprowadza nowe wątki, kolejne zagadki, niedomówienia. Przeplata losy bohaterów, zaciera granice pomiędzy tera­źnie­jszo­ścią­, a przeszłością. Jedyne, co czytelnik może zrobić, to czytać z zapartym tchem. Po to, by rozwiązanie zagadki wprawiło go w kompletne zdumienie. W książce nic nie jest oczywiste. Psychologiczne portrety bohaterów pozornie pozwalają snuć domysły i niemal być pewnym odpowiedzi. A mimo to prawda znajduje się zupełnie gdzie indziej.

„Sobowtór” to opowieść o poszukiwaniu własnej tożsamości. A także o tym, że czasami lepiej nie szukać zbyt głęboko. Okazuje się bowiem, że kod genetyczny wcale nie definiuje nas jako dobrych bądź złych. Zło nie jest dziedziczne, a bestią może okazać się ten, kogo najmniej o to podejrzewamy. Książka T. Gerritsen omawiana była podczas spotkania Dyskusyjnego Klubu Książki 20 marca 2018 r.