W uznaniu zasług Cypriana Kamila Norwida dla polskiej sztuki i polskiej kultury, w 200-lecie jego urodzin, Sejm Rzec­zypo­spol­itej­ Polskiej podjął w piątek uchwałę ustanawiającą rok 2021 Rokiem Cypriana Kamila Norwida.

"W roku 2021 upłynie 200 lat od urodzenia Cypriana Kamila Norwida. Przyszedł on na świat 24 września 1821 r. na Mazowszu, w Laskowie-Głuchach koło Radzymina. Był poetą, dramatopisarzem, prozaikiem, artystą sztuk pięknych i myślicielem. Zmarł 23 maja 1883 r. w Domu św. Kazimierza w Ivry pod Paryżem, opuszczony i zapomniany. Większą część życia spędził na emigracji, podróżując po Niemczech, Włoszech, Belgii, Anglii i Stanach Zjednoczonych, by ostatecznie osiąść w stolicy Francji"

Historycy literatury dopatrują się w jego twórczości związków z wieloma nurtami: romantyzmem, klasycyzmem i parnasizmem. Tłumaczył (choć tylko frag­ment­aryc­znie­) Byrona, Szekspira, Benvenuta Celliniego, Bérangera, Horacego, Tyrteusza, Homera. Po jego śmierci wiele z jego dzieł zostało zapomnianych. Za życia niedoceniany, odkryty ponownie w okresie Młodej Polski. Zaledwie niewielka część twórczości Norwida ukazała się za jego życia, pod koniec XIX wieku odkrył ją i zaczął publikować Zenon Przesmycki (Miriam). Stąd utarło się przekonanie, że Norwid jako twórca został odrzucony przez współczesnych, by być zrozumianym dopiero przez następne pokolenia „późnych wnuków”. Wśród historyków literatury natomiast trwają spory, na ile był romantykiem, a na ile istotnie wyprzedzał swoją epokę.

Dzieła C.K. Norwida:
Dialog zmarłych – akwaforta, sucha igła (1871)
Pytania – akwaforta (1863)

Liryki

Bema pamięci żałobny rapsod (1851)
Coś ty Atenom zrobił, Sokratesie (styczeń 1856)
Do obywatela Johna Brown (1859)
W Weronie
Italiam!, Italiam!
Moja ojczyzna
Pieśń od ziemi naszej
Vade-mecum (1858–1866) – wydane drukiem sto lat po napisaniu
Moja piosnka (Do kraju tego...)

Poematy

Wesele. Powieść. (1847)
Pompeja (1848 lub 1849)
Niewola. Rapsod (1849)
Promethidion. Rzecz w dwóch dialogach z epilogiem (1851)
Szczesna. Powieść (1854)
EPIMENIDES. Przypowieść (1854)
QUIDAM. Przypowieść (1855–1857)
Fulminant. Rapsod (1863)
Fortepian Szopena (1863–1864)
Że piękno to jest... (1865)
Rzecz o wolności słowa (1869)
Assunta (1870)

Proza

Łaskawy opiekun, czyli Bartłomiej Alfonsem (1840)
Wyjątek z pamiętnika (1850)
Czarne kwiaty (1856)
Białe kwiaty (1856)
Bransoletka. Legenda dziewiętnastego wieku (1858)
Cywilizacja. Legenda (1861)
Ostatnia z bajek (1882)
Milczenie
Pamiętnik Podróżny

Nowele

„Ad leones!” (1883)
Stygmat (1883)
Tajemnica lorda Singelworth (1883)
Archeologia (1866)
Dwie powieści (1866)

Dramaty

Noc tysiączna druga. Komedia (1850)
Wanda (1851)
Krakus. Książę nieznany (1851, 1861)
Słodycz (1855 lub 1856)
Aktor. Komediodrama (1867)
Pierścień Wielkiej Damy, czyli Ex-machina Durejko (1872)
Kleopatra i Cezar (ok. 1870, 1878)
Za kulisami

15 maja przypada Święto Polskiej Muzyki i Plastyki. Celem święta jest wspieranie i promocja artystów plastyków i muzyków.

Muzyka i plastyka towarzyszy człowiekowi od dawna zarówno w pracy, jak i zabawie, od najmłodszych lat do póżnej starości. W czasach preh­isto­rycz­nych­ grano na muszlach i piszczałkach wykonanych z kości. Muzyka towarzyszyła tańcom i ceremoniom religijnym. Podobnie bylo z plastyką. Rysunki powstawły na ścianach jaskiń. Możemy je oglądać do dziś. Według przekazów biblijnych wynalazcą muzyki był Jubal, który określony został jako ojciec wszystkich grających na cytrach i organach. Według rzymskiej mitologii wynalazcą muzyki był Merkury, który ze skorupy wyschniętego żółwia zrobił lirę.

Wszystkim muzykom oraz plastykom życzymy wciąż nowych i innowacyjnych twórczości :)😊

Przed nami Tydzień Bibliotek. Tegoroczne hasło akcji to : "Znajdziesz mnie w Bibliotece"

"Bogu na chwałę, bliźniemu na ratunek..."

Oficjalnie święto zostało ustanowione w 2002 roku, przez Sejm RP, przy nowelizacji ustawy o Państwowej Straży Pożarnej (PSP) z 1991 roku. Dodany artykuł (art. 30a) formalnie ustanawia Dzień Strażaka.
W Polsce świętuje w tym dniu zarówno Państwowa, jak i Ochotnicza Straż Pożarna.

Uroczystości związane z obchodami są m.in. okazją do nominacji na wyższe stopnie oficerskie i aspiranckie, wręczenia cywilnych odznaczeń dla wyróżniających się w służbie strażaków:

"za Długoletnią Służbę",
"Za Zasługi dla Pożarnictwa",
"Zasłużony dla Ochrony Prze­ciwp­ożar­owej­".

Nierzadkim elementem oficjalnych uroczystości jest wręczenie wojskowego medalu "Za Zasługi dla Obronności Kraju", nadawanego przez Ministra Obrony Narodowej.

2 maja – Dzień Flagi Rzec­zypo­spol­itej­ Polskiej

Flagą państwową Rzec­zypo­spol­itej­ Polskiej jest prostokątny płat tkaniny
o barwach Rzec­zypo­spol­itej­ Polskiej, umieszczony na maszcie.
Flagą państwową Rzec­zypo­spol­itej­ Polskiej jest także flaga
z umieszczonym pośrodku białego pasa godłem Rzec­zypo­spol­itej­ Polskiej.

Od dnia 10 kwietnia 2004 r. (dzień wejścia w życie ustawy z 20.02.2004 o zmianie ustawy o godle, barwach i hymnie Rzec­zypo­spol­itej­ Polskiej) każdy może legalnie wywieszać flagę narodową nie tylko z okazji świąt państwowych, narodowych czy lokalnych, ale także z okazji uroczystości i wydarzeń z życia prywatnego! Nastąpiło zatem poszerzenie obszaru wolności osobistej. Dlaczego z tej wolności nie korzystać? Przez ponad 50 lat było to zakazane. Można więc swoją polskość manifestować flagą każdego dnia, każdego dnia bądźmy patriotami, nie ma dni nieodpowiednich.

3 maja – Święto Narodowe Trzeciego Maja

Konstytucja 3 Maja została uchwalona przez Sejm Czteroletni w 1791 roku. Została skonstruowana w celu naprawy stosunków wewnętrznych w Rzeczpospolitej po I rozbiorze, ustalając podstawy ustroju nowożytnego w Polsce.

Pierwszy etap konstytucji zawierał Prawo o sejmikach z 24 III 1791 oraz Prawo o miastach z 18 IV 1791 roku. Konstytucja podtrzymywała ustrój stanowy zmniejszając wpływ magnaterii na elekcję, Senat oraz zarząd kraju, wykluczając z sejmików szlachtę nieposesjonatów. W prawie wyborczym feudalny cenzus urodzenia szlacheckiego zastąpiono burżuazyjnym cenzusem posiadania. Mieszczanie zyskali prawo nabywania dóbr i uzyskiwania nobilitacji.
Konstytucja pozbawiła szlachtę prawa najwyższej zwierzchności wobec poddanych, którzy zostali przyjęci “pod opiekę prawa i rządu krajowego”.
Zniesiono odrębność pomiędzy Koroną i Litwą, został wprowadzony jednolity rząd, skarb oraz wojsko. Katolicyzm uznano religią panującą przy całkowitej tolerancji innych wyznań uznanych przez państwo. Wprowadzono trójpodział władzy – władzę ustawodawczą miał sprawować dwuizbowy Sejm.
Rola Senatu została zmniejszona – instrukcje poselskie, liberum veto oraz konfederacje zniesiono, a decyzje miały zapadać większością głosów. Kadencja Sejmu trwała 2 lata, posiedzenia zwoływane tylko w razie potrzeby. Co 25 lat miano zwoływać Sejm w celu poprawienia Konstytucji. Władzę wykonawczą pełnił Król oraz Rada (Straż Praw) składająca się z prymasa, policji, pieczęci (spraw wewnętrznych, interesów zagranicznych, wojny i skarbu, mianowanych przez króla). Król był przewodniczącym Straży, miał prawo nominacji biskupów, senatorów, ministrów, urzędników i oficerów, w razie wojny sprawował naczelne dowództwo nad wojskiem.

Wolna elekcja została zniesiona, tron miał być dziedziczny, jedynie w przypadku wymarcia rodziny królewskiej szlachta miała wybierać nową dynastię. Chciano stworzyć stale urzędujące sądy ziemskie i miejskie oraz nadzorujący Trybunał Koronny i sąd asesorski.

Próba przeprowadzenia reform jednak się nie udała z powodu Targowicy oraz wkroczenia wojsk rosyjskich do Rzeczpospolitej. Konstytucja 3 Maja była wielkim osiągnięciem narodu chcącego zachować niezależność państwową, zabezpieczała możliwość rozwoju gospodarczego i politycznego kraju.

Ogólnopolski Dzień Konia przypada na 30 kwietnia. Przez długi czas były popularnymi zwierzętami pociągowymi, pełniły też funkcje transportowe, pracowały w gospodarstwach. Rozwój techniki zmienił jednak nieco rolę koni, we współczesnym świecie. Hoduje się je głównie w celach rekreacyjno- sportowych, prowadzona jest też rehabilitacja z udziałem koni (hipoteriapia), można też niekiedy spotkać je jako “atrakcję turystyczną” w zaprzęgach dorożek w popularnych miejscowościach.

To święto ustanowione na cześć ciekawego odkrycia. Naukowcy zaobserwowali, że przez 7 lat z rzędu kolonia pingwinów Adeli po spędzeniu miesięcy na morzu, wracała na Antarktydę do swoich terenów lęgowych – za każdym razem 25 kwietnia. W ten dzień naukowcy czekają więc na te sympatyczne zwierzaki.

Jest to coroczne święto organizowane przez UNESCO w celu promocji czytelnictwa, edytorstwa i ochrony własności intelektualnej za pomocą praw autorskich. Dzień ten po raz pierwszy obchodzono w 1995 roku.

Światowy Dzień Książki i Praw Autorskich obchodzony jest 23 kwietnia. Data ta wybrana została jako symboliczna dla literatury światowej. W tym dniu w roku 1616 zmarli Miguel de Cervantes, William Szekspir i historyk peruwiański Inca Garcilaso de la Vega (przy czym datę śmierci Szekspira podaje się według kalendarza juliańskiego, a pozostałych dwóch – według gregoriańskiego). Na ten sam dzień przypada również rocznica urodzin lub śmierci innych wybitnych pisarzy, np. Maurice’a Druona, Halldóra Laxnessa, Vladimira Nabokova, Josepa Pla i Manuela Mejía Vallejo. W Wielkiej Brytanii i Irlandii Światowy Dzień Książki wyjątkowo obchodzony jest w pierwszy czwartek marca, tak aby święto to wypadało w trakcie semestru szkolnego.

Pomysł organizacji święta zrodził się w Katalonii – w 1926 roku wystąpił z nim wydawca z Walencji, Vicente Clavel Andrés. Z początku planowano związać je z datą 7 października, domniemaną datą urodzin Cervantesa, lecz ze względu na niepewność z nią związaną, ostatecznie ustalono datę 23 kwietnia. W Hiszpanii Dzień Książki jest świętem oficjalnym od roku 1930, a od 1964 – we wszystkich krajach hisz­pańs­koję­zycz­nych.

Akcja prowadzona corocznie wiosną, a ma na celu promowanie postaw ekologicznych w społeczeństwie. Dzień Ziemi obchodzony jest w momencie równonocy wiosennej na Półkuli Północnej, czyli w dniu równonocy jesiennej na Półkuli Południowej.

Ten dzień wyróżnia się tym, że na całej planecie dzień trwa tyle samo, co noc. Równonoc wiosenna w starożytnych kulturach rolniczych wiązała się ze świętem rodzącego się życia. Współcześnie podkreśla się, że jest to dzień swoistej równowagi mogącej pomóc w odrzuceniu wzajemnych różnic między ludźmi odmiennych ras i religii. Jako pierwszy z ideą obchodzonego na całym świecie Dnia Ziemi wystąpił John McConnell (ur. 1915), na konferencji UNESCO, dotyczącej środowiska naturalnego w 1969 r. Pierwszy raz Dzień Ziemi został ogłoszony 21 marca 1970 r. przez burmistrza San Francisco, Josepha Alioto. Ideę poparł Sekretarz Generalny ONZ, U Thant. 26 lutego 1971 r. podpisał proklamację, w której wyznaczył równonoc wiosenną jako moment, w którym Narody Zjednoczone obchodzą Dzień Ziemi. W momencie kiedy Słońce przechodzi w Gwiazdozbiór Barana, w siedzibie ONZ w Nowym Jorku rozbrzmiewa Dzwon Pokoju. Ma to zwykle miejsce 20 lub 21 marca. Niezależnie od tego w 2009 roku dzień 22 kwietnia został ogłoszony przez Zgromadzenie Ogólne ONZ, jako Międzynarodowy Dzień Matki Ziemi. Pierwsze obchody odbyły się w 2010 roku.

Chrzest Polski – tradycyjna nazwa chrztu księcia Polan Mieszka I, który zapoczątkował proces chrystianizacji ziem polskich. Niekiedy uważa się go również za symboliczne wydarzenie, które było początkiem państwa polskiego i polskiego Kościoła katolickiego. Datuje się go zazwyczaj na rok 966, chociaż nie jest to pewne, gdyż źródła średniowieczne różnią się zarówno w opisie okoliczności, w jakich doszło do chrztu, jak też podają różne daty tego wydarzenia.
Nie jest znane miejsce chrztu Mieszka. W XV-wiecznym Roczniku Sędziwoja, a w ślad za nim w niektórych innych przekazach późn­ośre­dnio­wiec­znych, zanotowano że akt ten dokonał się w Pradze. Większość badaczy odrzuca jednak wiarygodność tej informacji. Jerzy Dowiat dowodził, że była to Ratyzbona, ale teza ta nie przyjęła się, gdyż nie jest poparta żadnymi dowodami, a jedynie domniemaniami.

Jan Długosz wskazywał na Gniezno jako miejsce chrztu księcia, natomiast XIV-wieczna Kronika polsko-śląska w jednym z rękopisów odnotowała, że miejscem tym był Poznań. Badania archeologów sugerują, że miejscem chrztu Mieszka mogła być któraś z jego siedzib. Badania te ujawniły duże zespoły osadnicze i sakralne, pochodzące z X wieku – w Poznaniu, na Ostrowie Lednickim oraz w Gnieźnie. Na Ostrowie Lednickim odkryto hipotetyczne baseny chrzcielne w tamtejszej kaplicy pałacowej, natomiast w obrębie katedry poznańskiej domniemaną misę chrzcielną.

Odkrycie, rzekomych czy rzeczywistych, chrzcielnic w X-wiecznych budowlach na terenie Wielkopolski, nie przesądza jeszcze, że właśnie w którejś z nich władca Polan przyjął sakrament chrztu. Brak wiarygodnych źródeł pisanych powoduje, że wszelkie twierdzenia dotyczące miejsca chrztu Polski są hipotezami, których w żaden sposób nie można uprawdopodobnić. Pytanie więc, kto i gdzie ochrzcił Mieszka, pozostaje bez wiążącej odpowiedzi.