W grudniu, w Miejskiej Bibliotece Publicznej prezentujemy wystawę cyfrową dotyczącą ciekawego czasopisma „Polska”, które było wydawane w latach 1954 – 1999. Był to miesięcznik kulturalny wydawany w ośmiu wersjach językowych przez wydawnictwo Interpress: polskiej („Polska”), angielskiej („Poland”), francuskiej („La Pologne”), niemieckiej („Monatsschrift Polen”), hiszpańskiej („Polonia”), rosyjskiej („Польша”), szwedzkiej („Måna­dsti­dskr­ifte­n Polen”) i czeskiej („Polsko”). Redaktorem naczelnym był Jerzy Piórkowski. Kierownikiem artystycznym był Lech Zahorski. Stałymi fotografami byli Piotr Barącz, Marek Holzman, Tadeusz Rolke, Eustachy Kossakowski i Irena Jarosińska. Z miesięcznikiem współpracowali m.in. Andrzej Osęka, Jerzy Waldorff i Joanna Guze.
Periodyk drukowany był w formacie 28 × 36,5 cm w objętości 48 stron (czasami 72 stron) w drukarni wklęsłodrukowej RSW Prasa w Warszawie przy ul. Okopowej. Na ostatnich stronach zamieszczane były rysunki humorystyczne, najczęściej bez podpisów, których autorami byli Eryk Lipiński, Anna Gosławska-Lipińska (Ha-Ga), Gwidon Miklaszewski, Zbigniew Lengren, Andrzej Czeczot, Zbigniew Ziomecki i inni.
W „Polsce” ukazywały się też reklamy polskich firm produkujących towary przeznaczone na eksport.
Redakcja zamawiała też artykuły u wybitnych artystów profesorów wyższych uczelni. Można było również przeczytać wywiady z różnymi artystami odwiedzającymi Polskę. W każdym numerze zamieszczano wiele reprodukcji dzieł dawnego i współczesnego polskiego malarstwa i grafiki. Okładki projektowali graficy należący do polskiej szkoły plakatu. Miesięcznik przeznaczony dla zagranicznego czytelnika prezentował polską kulturę i sztukę w atrakcyjnej formie graficznej. Był drukowany na doskonałym papierze, z wieloma cało­stro­nico­wymi­ ilustracjami. Ze względu na wprowadzenie stanu wojennego jego wydawanie zostało zawieszone od stycznia 1982 roku, czasopismo ponownie reaktywowano w październiku 1998 roku.
W zbiorach Miejskiej Biblioteki Publicznej znajdują się wszystkie numery wydawane w latach 1966 – 1981. Zachęcamy do zapoznania się z „Polską” w oryginalnej – papierowej wersji.

Drodzy Czytelnicy,
24 grudnia (Wigilia) wszystkie nasze biblioteki czynne w godz. 8.00 – 12.00.
Zapraszamy.
Wypożyczalnia, przy ul. Długiej 13
Czytelnia, przy ul. Długiej 13
Oddział dla Dzieci, przy ul. 3 Maja 6A
Filia Nr 1, przy ul. Polnej 16
Filia Nr 2, przy ul. Księżnej Anny 2
Filia Nr 4, przy ul. Spółdzielczej 31
Filia Nr 6, przy ul. Małachowskiego 1 lokal 3

O kobietach … i nie tylko. Prezentacja Cyfrowej Kolekcji „Historia kobiet”. Konferencja podsumowująca.

W dniach 5 i 6 grudnia w Bibliotece Uniwersyteckiej w Białymstoku miała miejsce konferencja podsumowująca działalność Instytutu Studiów Kobiecych.

Organizacja ta współpracując z wieloma krajowymi instytucjami naukowymi, prowadzi badania i upowszechnia wiedzę na tematy, związane z problematyką kobiecą. Informacje te uszeregowane w grupy tematyczne dostępne są na stronie internetowej tego Instytutu.

Miejska Biblioteka Publiczna jest instytucją partnerską w realizowanych działaniach. Między innymi niektóre materiały, zamieszczone na tej stronie pochodzą z zasobów archiwalnych naszej łomżyńskiej placówki (strona projektu www.isk.bialystok.pl)

Grudniowa konferencja składała się z cyklu wystąpień przedstawicieli wielu środowisk naukowych, głównie województwa podlaskiego. Szczegółowy program konferencji i wystąpień wszystkich prelegentów można znaleźć pod linkiem: www.isk.bialystok.pl

Łomżyńskim akcentem konferencji było wystąpienie pani Marii Bauchrowicz-Tockiej, która mówiła o zasobach Muzeum-Dworu Lutosławskich w Drozdowie i ich znaczeniu w poznawaniu tożsamości Polek. Wiele emocji wzbudziła także prezentacja Doroty Gajda-Szczygielniak z Opola, która zaprezentowała Archiwum Polskiej Piosenki w Opolu. Bezpośredni dostęp do tych zasobów znajduje się pod linkiem: pbc.biaman.pl

W konferencji uczestniczyli reprezentanci Miejskiej Biblioteki Publicznej w Łomży.

Świątecznie i noworocznie,
z ogromną wdzięcznością pragniemy złożyć Państwu nasze najpiękniejsze życzenia. Niech czas Świąt Bożego Narodzenia upłynie Państwu w rodzinnym gronie, w towarzystwie niespiesznych rozmów i oddechu od codzienności. W Nowy Rok wejdźmy odważnie i z nadzieją.
Nie zapominajcie też o lekturach, bo dzięki książkom mamy szansę stawać się wrażliwsi, piękniejsi, odważniejsi, mądrzejsi…
Dyrektor i pracownicy
Miejskiej Biblioteki Publicznej w Łomży

Wiera Gran. Historia piosenką pisana – koncert

Wiera Gran (Wera Gran) – polska piosenkarka, aktorka kabaretowa i filmowa żydowskiego pochodzenia. Urodziła się 20 kwietnia 1916 roku w Rosji jako Dwojra Grynberg, zmarła 19 listopada 2007 roku w Paryżu. Śpiewała w języku polskim i francuskim. Niezwykle utalentowana, obdarzona głębokim głosem, występowała w najs­łynn­iejs­zych­ salach koncertowych świata. Była niezwykłą kobietą – piękną, zdolną i pełną pasji.

Jako młoda artystka matowym kontraltem wykonywała w warszawskich kabaretach piosenki o miłości. Do wybuchu wojny nagrała ich 60 na 28 płytach. Od wiosny 1942 r. była artystyczną sensacją Café Sztuka w warszawskim getcie. Przeżyła okupację jako jedyna z rodziny. Do końca życia odpierała zarzuty, że wyjście z getta okupiła kolaboracją z gestapo. Mimo oświadczeń i wygranych procesów wciąż spotykała się ostracyzmem ludzi dających wiarę oskarżeniom. Bardzo chciała oczyszczenia się z pomówień dlatego napisała książkę “Sztafeta oszczerców: Autobiografia śpiewaczki” (1980). Zainspirowaną jej losami powieść “Bądź moim Bogiem” (2007) napisał Remigiusz Grzela. Agata Tuszyńska poświęciła jej książkę “Oskarżona: Wiera Gran” (2010). Los pieśniarki wciąż fascynuje twórców, którzy piszą o niej słuchowiska (“Pani Ka” Tuszyńskiej) i sztuki teatralne (“Gran operita” Marcina Przybylskiego, “Wiera Gran” Anny Burzyńskiej) czy kręcą filmy (“Wiera Gran” Marii Zmarz-Koczanowicz).

Jej aksamitny głos, niesamowite umiejętności interpretacji sprawiały, że była nie tylko artystką uwielbianą, ale i rozpoznawalną na całym świecie. Wiera Gran – piosenkarka i aktorka dwudziestolecia międzywojennego.

Podczas koncertu można było usłyszeć piosenki w wykonaniu aktorki Teatru Lalki i Aktora w Łomży – Pani Beaty Antoniuk, z akompaniamentem muzyka związanego z Filharmonią Łomżyńską im. Witolda Lutosławskiego w Łomży Pana Bogdana Szczepańskiego. Oboje artyści byli twórcami koncepcji i scenariusza koncertu, inspirowanego twórczością Wiery Gra oraz książką Agaty Tuszyńskiej „Oskarżona Wiera Gran”.
Wydarzenie odbyło się w ramach Budżetu Obywatelskiego Miasta Łomża za sprawą pomysłodawczyni Pani Ireny Suchockiej.
Artystom dziękujemy za przypomnienie twórczości Wiery Gran, wspaniałą interpretację piosenek, wszystkim Państwu dziękujemy za liczną obecność.

Zapraszamy na koncert
“Wiera Gran – historia piosenką pisana”

Beata Antoniuk (śpiew) / Bogdan E. Szczepański (akompaniament)

11 grudnia (środa) 2024 r. o godz. 19.00 w Hali Kultury na Starym Rynku w Łomży

Wiera Gran (Wera Gran) – polska piosenkarka, aktorka kabaretowa i filmowa żydowskiego pochodzenia. Urodziła się 20 kwietnia 1916 roku w Rosji jako Dwojra Grynberg, zmarła 19 listopada 2007 roku w Paryżu. Śpiewała w języku polskim i francuskim. Niezwykle utalentowana, obdarzona głębokim głosem, występowała w najs­łynn­iejs­zych­ salach koncertowych świata. Była niezwykłą kobietą – piękną, zdolną i pełną pasji.

Jako młoda artystka matowym kontraltem wykonywała w warszawskich kabaretach piosenki o miłości. Do wybuchu wojny nagrała ich 60 na 28 płytach. Od wiosny 1942 r. była artystyczną sensacją Café Sztuka w warszawskim getcie. Przeżyła okupację jako jedyna z rodziny. Do końca życia odpierała zarzuty, że wyjście z getta okupiła kolaboracją z gestapo. Mimo oświadczeń i wygranych procesów wciąż spotykała się ostracyzmem ludzi dających wiarę oskarżeniom. Bardzo chciała oczyszczenia się z pomówień dlatego napisała książkę “Sztafeta oszczerców: Autobiografia śpiewaczki” (1980). Zainspirowaną jej losami powieść “Bądź moim Bogiem” (2007) napisał Remigiusz Grzela. Agata Tuszyńska poświęciła jej książkę “Oskarżona: Wiera Gran” (2010). Los pieśniarki wciąż fascynuje twórców, którzy piszą o niej słuchowiska (“Pani Ka” Tuszyńskiej) i sztuki teatralne (“Gran operita” Marcina Przybylskiego, “Wiera Gran” Anny Burzyńskiej) czy kręcą filmy (“Wiera Gran” Marii Zmarz-Koczanowicz).

Jej aksamitny głos, niesamowite umiejętności interpretacji sprawiały, że była nie tylko artystką uwielbianą, ale i rozpoznawalną na całym świecie.

Zadanie zostało sfinansowane ze środków Budżetu Obywatelskiego Miasta Łomża 2024.

Zapraszamy do obejrzenia zdjęć ze spotkania autorskiego z Katarzyną Chojnowską, które odbyło się 10 grudnia 2024 r. w Filii nr 1 Miejskiej Biblioteki Publicznej w Łomży

Drodzy Czytelnicy,
24 grudnia (Wigilia) wszystkie nasze biblioteki czynne w godz. 8.00 – 12.00.
Zapraszamy.
Wypożyczalnia, przy ul. Długiej 13
Czytelnia, przy ul. Długiej 13
Oddział dla Dzieci, przy ul. 3 Maja 6A
Filia Nr 1, przy ul. Polnej 16
Filia Nr 2, przy ul. Księżnej Anny 2
Filia Nr 4, przy ul. Spółdzielczej 31
Filia Nr 6, przy ul. Małachowskiego 1 lokal 3

Zapraszamy na kolejne spotkanie Dyskusyjnego Klubu Książki działającego w Filii Nr 2, przy ul. Księżnej Anny 2
- 12 grudnia (czwartek)
- godz. 15.00
<<Do rzeki dzieciństwa podróżuje się bez końca – szuka jej źródeł w historii i ujścia w pamięci. Wspomina się: lato na wsi, brodzenie po pierś w nurcie, rybie łuski na glinianej podłodze, milczącego pastucha co dzień wypr­owad­zają­cego­ krowy. Gdy tą rzeką jest Bug, jeżdżąc wzdłuż niej, podróżuje się zawsze na wschód. Myśli się: o granicy, o Rosji, o wojnie, o uchodźcach, o tym, że tak blisko jest Bełżec, a źródło wypływa z ziemi nasiąkniętej krwią. Kuca się przy ogniu i wyobraża sobie: karawanę zwierząt sunących przez mazowieckie piaski, ciemność popiołów, w której świecą diamenty. „Bo zaiste nie pamięć, ale rzeki powinny grzebać nasze szczątki. Powinny je wypłukiwać i nieść do oceanów. To jedyny koniec wart pomyślenia”.>>

O tym, że wiersze to czasem największy powiernik człowieka mogliśmy się przekonać podczas spotkania z panem Romualdem Sinoffem w Miejskiej Bibliotece Publicznej w Łomży. We wtorkowy wieczór 4 grudnia, wysłuchaliśmy wspomnień poety i nauczyciela Zespołu Szkół Ekonomicznych w Łomży.

Pan Romuald Sinoff urodził się w 7 lutego 1940 roku w Zambrowie. W tym roku minęło 50 lat od kiedy związał się z Łomżą – miastem swoich rodziców i dziadków. Pierwsze próby literackie podejmował już w szkole średniej – młodzieńczy tomik wierszy powędrował do szuflady. W latach osie­mdzi­esią­tych­ powrócił do pisania, brał udział w konkursach poetyckich „O kwiat akacji”, w 1982, 1985 i 1986 roku uzyskując trzy wyróżnienia. Cztery lata później został nagrodzony w Ogólnopolskim Konkursie Literackim „Pamiętniki nauczycieli” oraz w konkursie poetyckim Zespołu Szkół Ekonomicznych w Łomży w 1996 roku. Czterokrotnie plasował się w finale, w organizowanym przez Miejską Bibliotekę Publiczną w Łomży „Czerwcowym Konkursie Jednego Wiersza” – w 2006, 2007, 2008 i 2016 roku. Zdobył wyróżnienie w konkursie literackim „Tamten dzień pamiętam z…” – w Kolnie 2009 roku. Osiągnięcia te zaowocowały wydaniem w 2010 roku zbioru opowiadań Romualda Sinoffa „Moje miasto a w nim…ulica Mazowiecka”. Zadedykował ją swojej rodzinie: mamie Annie, siostrze Irenie, bratu Tadeuszowi i zmarłym ojcu Romualdowi oraz ciotecznemu bratu Witoldowi. Wydarzenia opisane przez pana Romualda przetrwały dzięki rodzinnym opowieściom, w wielu z nich brał udział osobiście. Trudne , ale zarazem radosne i beztroskie chwile spędzone z kolegami z ulicy Mazowieckiej znajdują się również w uzupełnieniu tej książki, wydane w 2016 roku przez Miejski Ośrodek Kultury w Zambrowie.

Uczestnicy spotkania autorskiego z Romualdem Sinoffem najp­rawd­opod­obni­ej zgodziliby się ze stwierdzeniem, że poezja to żywa pamięć, która utrzymuje w świadomości świat – gotowy by być wypowiedzianym. Przeszłość wojenna, o której snuł refleksje pan Romuald była niezwykle tragiczna i między innymi dlatego narodziła się potrzeba pisania wierszy przez pana Romualda. Jako poeta stworzył „Ojca pamięci żałobny rapsod” w tomiku „Treny” z 2010 roku. Część z nich dotyczy przede wszystkim ludziom, którzy zginęli w czasie wojny, wśród których był ojciec pana Romualda, którego poszukiwano od 1945 roku i do tej chwili nie znaleziono. W „Trenach” Romualda Sinoffa jest też przejmujące zdanie „Już nikt nie zapyta troskliwym spojrzeniem o bladość mej twarzy” – część wierszy poświęca zmarłym mamom i babciom.

Liryką refleksyjno-filozoficzną przesiąknięte są także inne tomiki wierszy łomżyńskiego poety, który miał okazję wysłuchać swoich wierszy w interpretacji Elizy Szmitko oraz Anastazji Duchnowskiej. To właśnie kobiety bardzo często były wiodącym obiektem zainteresowania poezji Romualda Sinoffa. Matka, żona, babcie, córki, sąsiadki – kreśląc ich obraz, mimo upływającego czasu, dla poety zawsze pozostawały piękne, młode, kochane i ciekawe. Widać to zwłaszcza w tomikach „Mnie tak dużo w życiu nie trzeba”(2006 r.) oraz „Idący po ścieżkach”(2009 r.). Poetycki wieczór w Miejskiej Bibliotece Publicznej zakończyła muzycznym akcentem córka pana Romualda – Magda Sinoff – śpiewając utwór „Deszcz (I tak się trudno rozstać)” Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego do muzyki Władysława Szpilmana.

Filozofia życiowa Romualda Sinoffa sytuuje się między dwiema starożytnymi sentencjami: „Pantha rhei” – wszystko płynie a „Carpe diem” – chwytaj dzień. Obcowanie z jego poezją zmusza do kontemplacji, do rozrachunku z życiem. Warto wspomnieć, że w swojej działalności pedagogicznej pan Romuald Sinoff odnosił również duże sukcesy. Został odznaczony medalem Ministerstwa Edukacji Narodowej za popularyzowanie sportu w regionie podlaskim. Kilkukrotnie sięgał również po Nagrodę Kuratora Oświaty w Białymstoku. Podczas pracy pedagogicznej trenował i przygotował przyszłych olimpijczyków i para­olim­pijc­zykó­w – do udziału w eliminacjach do tych wydarzeń.

Pan Romuald Jako przyjaciel naszej biblioteki uczestniczył w corocznej edycji Narodowego Czytania. Jego twórczość była także prezentowana przez wykonawców koncertów „Pejzaż bez Ciebie” oraz obchodach 600.lecia Miasta Łomży.

4 grudnia w czytelni Miejskiej Biblioteki Publicznej w Łomży zgromadziło się liczne grono czytelników, pracowników dawnego Liceum Ekonomicznego na czele z obecnym dyrektorem Zespołu Szkół Ekonomicznych i Ogól­noks­ztał­cący­ch Nr 6 w Łomży – Pawłem Drożynerem. Nie zabrakło też przyjaciół, znajomych oraz rodziny.