"Jania i Iwo" to bardzo dobra alternatywa dla fanów słynnych "Dzieci z Bullerbyn" Astrid Lindgren. Opowiada o niesamowitej przyjaźni dwojga sąsiadujących ze sobą dzieci. Jania i Iwo niemalże wszystko robią wspólnie. Dzień bez siebie nawzajem, to dzień stracony, zupełnie nieudany. Dzieci wspólnie się bawią, razem jadają, bywa że od czasu do czasu spędzają też dni w oddaleniu od domu. Mają wspólne sekrety i wiedzą o sobie nawzajem naprawdę bardzo wiele. Każdy z nich ma również młodsze rodzeństwo. Ich wzajemna relacja jest pełna ciepła, empatii, szacunku, zrozumienia, czasami towarzyszy jej także tęsknota i smutek. Ale dzieje się tak raczej bardzo rzadko. Historia przedstawiona przez autorkę jest godna polecenia. To bardzo dobrze opowiedziana, urzekająca rzecz, z której emanuje niesamowite dobro i miłość. Są to cechy, które wyróżniają ją na tle pozostałych książek dla dzieci o podobnej tematyce. Zatem polecam.

Opis na okładce mówił hard science fiction. I faktycznie jest to godny przedstawiciel tego podgatunku. Zamieszczenie uproszczonych obliczeń, które bohaterowie przedstawiaja w toku swojego rozumowania, wskazuje na to jednoznacznie. • Pomysł i historia świetne. Skla­syfi­kowa­łbym­ to jako 'walka grupy ludzi ze środowiskiem', a przynajmniej majace takie elementy. • Bohaterowie z lekka denerwujący w stylu HG Wells-a. Dialogi odrobine pompatyczne w stylu Verne-a. • Nie nazwałbym tego arcydziełem ale w biblioteczce SciFi to bardzo mocna pozycja.

Syntetyczny opis brzmiałby zapewne "historia miasteczka toczonego przez konflikt pomiędzy klasą proletiariacką a posiadaczami środków produkcji. Zawiera również smoka." • Językowo jest to bardzo dobra pozycja, czyta się z przyjkemnoscią. Nwet wziawszy pod uwagę bardzo długie zdania, żłożone ze wielu zdań podrzednych. • Klimat też jest wspaniały. MIasteczko stylizowane na włoski renesans (chyba) lub późne średniowiecze. Konflikty religijne, tropienie herezji, huligańskie wybryki biedoty miejskiej i tych którzy zdecydowali się do tej biedoty dołączyć. • To co jest problemem to fakt, że połaczenie dwóch planów czasowych i fantastyczny wątek tytułowej mgły nie bardzo dostarczają jakiekolwiek rozwiązanie. • Nie twierdzę że każda ksiażka musi być domknieta a autor prowadzić czytelnika za rączkę, wręcz przeciwnie, ale tutaj brak troszkę wyrazistego zakończenia (albo po prostu ja go nie zrozumiałem).

Bardzo dobra jak to u Kościelnego. Spodziewałam się tylko innego zakończenia.

Książka roku!