Urocza, lekko poetycka opowieść o poszukiwaniu swojego miejsca w życiu i wytyczaniu celu, o końcach pewnych etapów i nowych początkach. Warto przebrnąć przez sporą dawkę informacji o tradycyjnych słodyczach japońskich i tajwańskich w pierwszych rozdziałach książki. Zakończenie jest prawdziwą nagrodą.

Kto wygra tegoroczną rywalizację w Śniegoburgu na najlepsze ozdoby świąteczne? Zwycięzcami okaże się rodzina von Bombka czy von Igiełka? Konkurs trwa, prace postępują w najlepsze, a święta tuż , tuż... Wynalazki kontra rękodzieło? Ale, ale... Okazuje się, że jednak młode pokolenie ma z tym wszystkim nie lada problem. Zuzia von Igiełka marzy o poznaniu tajników pracy inżynierskiej rodziny von Bombka. Hugo von Bombka natomiast bardzo chciałby sprawdzić się w pracy manualnej i nieco bardziej kreatywnej... I cóż z tym począć? Święta to jednak bardzo magiczny czas, w którym absolutnie wszystkie marzenia mogą stać się rzeczywistością. I tak dzieje się również w opowieści wysnutej przez Artura Gębkę. To, co często wydaje nam się być niemożliwym do osiągnięcia, czasami w bardzo prosty i zaskakujący sposób może się zwyczajnie ziścić. I o tym, właśnie jest mowa w tej "Magicznej choince". Zachęcam Was do sięgnięcia po tą pełną ciepła, dobra i miłości książkę.

... nic dodać nic ująć...

Poznajcie najgorszą rodzinę na świecie. Przed Wami Herdmanowie. Nie ma złej rzeczy, której by się nie dopuścili. Niszczą, biją, palą, śmiecą, zanieczyszczają, są bezduszni, aroganccy, agresywni, niewychowani, o niczym nie mają bladego pojęcia i na niczym im również nie zależy. Niemalże każdy się ich obawia... Najgorsze dzieci w okolicy i nie tylko. Wprost z piekła rodem... Niespodziewanie jednak pojawiają się na zebraniu prafialnym w sprawie organizacji tegorocznych jasełek w miejscowym kościele. Sytuacja w tym roku jest o tyle zła, że ich przygotowaniem zajmie się zupełnie inna osoba, w zamian za panią Armstrong, która uległa wypadkowi. Herdmanowie oczywiście nie znają historii Marii, Józefa i narodzin Jezusa, bo nie wierzą w nic. Pikanterii temu wszystkiemu dodaje fakt, że to właśnie oni wystąpią w tegorocznych jasełkach, z uwagi na brak innych chętnych osób. Wszyscy parafianie uważają, że grozi to totalną katastrofą. Jedyną osobą pełną nadziei jest obecna organizatorka. Widzi pewne zaangażowanie ze strony niesfornych Herdmanów i uważa, że może nie będą to jednak najgorsze jasełka wszech czasów, jak sądzą pozostali. To jak będzie? Zerknijcie po tą przezabawną i wzruszającą lekturę. Może rzeczywiście nie taki diabeł straszny, jak go malują ;) Udanego przedstawienia!!!

Tych nieco ponad czterdzieści opowiadań Rolanda Topora jest propozycją dla tych, którzy lubią absurd w formacie XXL — wymykający się spod kontroli, przekraczający granice dobrego smaku, a przy okazji bezceremonialnie naruszający obyczaje i normy społeczne. Humor miesza się tu z okrucieństwem, a obrazoburcze pomysły służą nie tylko zabawie, lecz także celnej wiwisekcji ludzkiej natury. Bo Topor, choć bawi się formą i przesadą, nie robi tego dla samego efektu skandalu. Jego groteska ma cel — ma nas zmusić do zmierzenia się z tym, co niewygodne. • Pod wierzchnią powierzchnią absurdu kryją się bolączki indywidualizmu, lęk przed samotnością, poczucie zagubienia i dramat braku zrozumienia. Topor patrzył inaczej niż większość z nas — dostrzegał to, na co my, uwięzieni w codziennych rytuałach, wolimy przymykać oko i co chętnie zamiatamy pod dywan. Celne spostrzeżenia autora w zakresie ludzkich ułomności i pozorów nie dziwią — z premedytacją je wydobywa i obnaża. • Wydawałoby się, że to teksty na wskroś awangardowe, wywrotowe, jednak mocno w nich czuć duchowe pokrewieństwo z Gogolem i Kafką. • Dla mnie te opowiadania były jak haust świeżego powietrza, filtrującego zwoje mózgowe z ich zasiedziałych i wygodnych „prawd”. • I jakże na koniec odpowiednio zabrzmi gogolowskie – „Z czego się śmiejecie? Z samych siebie się śmiejecie”. Bo i u Topora śmiejąc się, śmiejemy się właśnie z siebie.