ZBIERACZE BORÓWEK, wzdycham po zakończeniu czytania. Na myśl przychodzą mi pola z filmowej wersji "Przeminęło z wiatrem", czy robotnicy na polach z serialu "Północ Południe"... • ZBIERACZE BORÓWEK i ich dusze, które wniknęły w moją. Zaczęłam czytać niepozornie, przykucnęłam jakoś, że na chwilę tylko, że na dwadzieścia minut, że tylko zacznę, że zobaczę, że ... i nic z tego że na chwilkę nie wyszło. Zostałam w tej książce cała i do dziś chyba jestem, mimo, że lektura dawno odłożona. • i chyba to jest piękno, jakiego zawsze szukam w książkach. tej tajemnicy wymieszanej z ciekawością i z tym eterycznym zmysłem strachu jakiegoś. bo co jeśli...? co się stanie i dlaczego...? • i jak to życie pokrętne jest. • i nurzam się w historii rodziny, która zmaga się z tragedią - ze zniknięciem Ruthie. została sama na wzgórzu. tam ją zostawia Joe, który z tym jej zostawieniem do śmierci nie znajdzie w sobie ukojenia. koszmar czynu i samoobwinianie będą mu ściskać gardło do chwili śmierci. wiele kroków postawi z złym kierunku, zbyt wiele słów powie, których nie powinien, zbyt wiele przemilczy, zbyt wiele przełknie, zrobi i zniszczy... i upadnie w samotności i chorobie, by pewnego dnia dowiedzieć się o życiu bez niego. • i jest Norma, która Normą nie czuje się w ogóle. są sny i wiele niewiadomych i rodzice, którzy milczą lub mówią to, co chcą by wiedziała. a prawda? gdzie jest prawda? czy życie ma być ślizganiem się po przeczuciach, domysłach i jakiś wewnętrznych poszukiwaniach siebie gdzie indziej? • i nadchodzi moment, gdy choroba się panoszy, gdy zjawiają się ludzie - ci potrzebni i wyczekiwani, nadchodzi chwila ukojenia. dla wszystkich. • i puszcza węzeł na szyi, łapiesz oddech i wiesz, że życie - jakby nie było - jest bardzo dobre. • ZBIERACZE BORÓWEK czyta się z emocjami. czytasz i chłoniesz każdą z postaci. wiesz, co znaczy samotność pośród ludzi i łzy wypłakane w ciemnym pokoju. wiesz, jak ściska tata i jak głaszcze mama. wiesz, czym jest rodzina, bliskość i kochające oczy, które patrzą na ciebie. wiesz, czym jest dom i bycie w nim. tak wiele? oj, wiele, a niewiele. • wspaniała powieść, która wrasta w duszę czytającego i tam zostaje. • agaKUSIczyta

Początek ciekawy, niestety im dalej tym gorzej. Z kryminału zrobiła się ckliwa opowiastka.

Bardzo infantylna opowieść. Autorka ewidentnie dorastała na Harrym Potterze ale nie dojrzała do twórczości dla dorosłych, w ogóle moim zdaniem nie ma warsztatu, więc nie rozumiem tego, że jest autorką nr jeden na liście New York Times... W każdym razie gdyby nie wrzucane gdzieniegdzie przekleństwa i opisy scenek rodzajowych słabego sek*u to mogłoby to być spokojnie opowiadanie dla młodzieży. Czas zmarnowany, wracam do Cherezińskiej.

"Dziecko lekarza" to rewelacyjny i bardzo wciągający thriller pełen emocji, tajemnic, sekretów, kłamstw, rodzinnych dramatów i zaskakujących zwrotów akcji. To historia dwóch matek i dwóch córek, których losy splatają się w najmniej oczekiwanym momencie. Ta historia pokazuje, jak decyzje z przeszłości mają wpływ na teraźniejszość. Pokazuje też, co matka jest w stanie zrobić dla swojego dziecka. Zakończenia było zaskakujące. Nie spodziewałam się tego. Finał tej serii, jak dla mnie był świetny i saty­sfak­cjon­ując­y. Książka jest nieodkładalna. Czyta się ją bardzo szybko, przyjemnie i z zaciekawieniem. Różne opinie ma ta książka i ta seria, ale mnie się podobała i przypadła mi do gustu. Polecam.☺️

Wciągająca fabuła