„Wyjątkowe święta Jima” to niezwykła opowieść o pewnym muzealnym psie. I nie mam tu ma myśli eksponatu, bo tak to być może zabrzmiało, a żywego kundelka, którego dom stanowiły muzealne sale z przeróżnymi arcydziełami. Tak po prawdzie, Jim nie jest postacią fikcyjną, ale o tym w szczegółach dowiecie się z książki. Emma Thompson w swej opowieści przedstawiła jedną z przygód tego zawadiackiego psa. Związana jest ona z powstaniem tradycji wysyłania świątecznych kartek z życzeniami dla bliskich. I tu Jim odegrał niesamowitą rolę psa doręczyciela. Osobiście zaniósł świąteczną kartkę brytyjskiej królowej Wiktorii. Z królewskiego dworu jednak wyszedł „bogatszy” o nowe doświadczenie, jak i o monoklu. Zastanawiacie się pewnie skąd ten monokl? Zwyczajnie nie zdradzę, bo czytanie lektury straci smaczek. Powiem Wam jednak w sekrecie, że czas spędzony z Jimem będzie pełen dobrego humoru, zaskakujących zwrotów akcji, wzruszeń i magii. Zachęcam więc Was gorąco do sięgnięcia po tą naprawdę uroczą historię, a nie będziecie żałować. To będą mile spędzone chwile z Jimem.

„Aglo. Banką po Śląsku” autorstwa Zbigniewa Rokity to fascynująca i wnikliwa analiza społeczno-kulturowa regionu Śląska, ukazana przez pryzmat lokalnej historii i tożsamości. Autor z dużą precyzją łączy narrację historyczną z refleksją nad współczesnością, co czyni książkę zarówno źródłem wiedzy, jak i prowokacją do myślenia. Styl Rokity jest przystępny, a jednocześnie bogaty w szczegóły, co pozwala czytelnikowi zanurzyć się w tajniki śląskiej kultury i mentalności. Krytyczne spojrzenie na przemiany gospodarcze i społeczne regionu nadaje książce wymiar uniwersalny, mimo że skupia się na lokalnym kontekście. Autor umiejętnie balansuje między dokumentem a esejem, co sprawia, że publikacja jest interesująca zarówno dla specjalistów, jak i dla szerokiego grona czytelników.

„Gołoborze” autorstwa Macieja Siembiedy to znakomita powieść, która wyróżnia się głębią emocjonalną, bogactwem literackiej narracji oraz wyjątkowym oddaniem polskich górskich pejzaży. Autor z dużą precyzją kreśli portrety bohaterów, ukazując ich zmagania z własnymi demonami, tajemnicami i życiowymi wyzwaniami. Opisy surowego, ale jednocześnie pięknego gołoborza dodają powieści niepowtarzalnego klimatu, stając się metaforą zarówno izolacji, jak i wytrwałości. • „Gołoborze” to książka, która zostaje w pamięci na długo, oferując poruszającą i inspirującą historię osadzoną w polskim pejzażu i kulturze. To lektura dla tych, którzy cenią autentyczność, głębię i piękno literatury ukazującej polską przyrodę i duchowość. Gorąco polecam wszystkim poszukującym literackich doznań pełnych refleksji i emocji.

ZBIERACZE BORÓWEK, wzdycham po zakończeniu czytania. Na myśl przychodzą mi pola z filmowej wersji "Przeminęło z wiatrem", czy robotnicy na polach z serialu "Północ Południe"... • ZBIERACZE BORÓWEK i ich dusze, które wniknęły w moją. Zaczęłam czytać niepozornie, przykucnęłam jakoś, że na chwilę tylko, że na dwadzieścia minut, że tylko zacznę, że zobaczę, że ... i nic z tego że na chwilkę nie wyszło. Zostałam w tej książce cała i do dziś chyba jestem, mimo, że lektura dawno odłożona. • i chyba to jest piękno, jakiego zawsze szukam w książkach. tej tajemnicy wymieszanej z ciekawością i z tym eterycznym zmysłem strachu jakiegoś. bo co jeśli...? co się stanie i dlaczego...? • i jak to życie pokrętne jest. • i nurzam się w historii rodziny, która zmaga się z tragedią - ze zniknięciem Ruthie. została sama na wzgórzu. tam ją zostawia Joe, który z tym jej zostawieniem do śmierci nie znajdzie w sobie ukojenia. koszmar czynu i samoobwinianie będą mu ściskać gardło do chwili śmierci. wiele kroków postawi z złym kierunku, zbyt wiele słów powie, których nie powinien, zbyt wiele przemilczy, zbyt wiele przełknie, zrobi i zniszczy... i upadnie w samotności i chorobie, by pewnego dnia dowiedzieć się o życiu bez niego. • i jest Norma, która Normą nie czuje się w ogóle. są sny i wiele niewiadomych i rodzice, którzy milczą lub mówią to, co chcą by wiedziała. a prawda? gdzie jest prawda? czy życie ma być ślizganiem się po przeczuciach, domysłach i jakiś wewnętrznych poszukiwaniach siebie gdzie indziej? • i nadchodzi moment, gdy choroba się panoszy, gdy zjawiają się ludzie - ci potrzebni i wyczekiwani, nadchodzi chwila ukojenia. dla wszystkich. • i puszcza węzeł na szyi, łapiesz oddech i wiesz, że życie - jakby nie było - jest bardzo dobre. • ZBIERACZE BORÓWEK czyta się z emocjami. czytasz i chłoniesz każdą z postaci. wiesz, co znaczy samotność pośród ludzi i łzy wypłakane w ciemnym pokoju. wiesz, jak ściska tata i jak głaszcze mama. wiesz, czym jest rodzina, bliskość i kochające oczy, które patrzą na ciebie. wiesz, czym jest dom i bycie w nim. tak wiele? oj, wiele, a niewiele. • wspaniała powieść, która wrasta w duszę czytającego i tam zostaje. • agaKUSIczyta

Początek ciekawy, niestety im dalej tym gorzej. Z kryminału zrobiła się ckliwa opowiastka.