Pomaga w przełamywaniu barier, zaprasza do świata literatury, prezentuje różne gatunki literackie i różne formaty, od książki obrazkowej, przez komiks po powieść i zbiór poezji - Seria "Mosty". • Pierwsze tytuły drukowanej dużymi literami, nowej serii otrzymaliśmy od Fundacji Powszechnego Czytania (Fundacja Powszechnego Czytania) i są już w naszym katalogu. • Seria skierowana jest do osób z neuroróżnorodnością, np. w spektrum autyzmu, z dysleksją, osób słabiej widzących. • Więcej informacji na naszej stronie www: [Link] • Książki w katalogu: [Link] • [Obraz] • W Wypożyczalni Głównej wiosna z literaturą hiszpańską. • Klik: [Link] • [Obraz]

7 maja 2025 roku w Miejskiej Bibliotece Publicznej w Łomży o godzinie 12:00, zostanie otwarta wystawa poświęcona Toli Mankiewiczównie, słynnej przedwojennej śpiewaczce operowej, piosenkarce i aktorce filmowej pochodzącej z niedalekiego Bronowa. Na wystawie zaprezentowane zostaną publikacje – książki, artykuły z czasopism, fotografie pochodzące ze zbiorów naszej biblioteki oraz materiały prywatne pasjonata „starego kina” pana Tomasza Brańskiego, który wypożyczył swoje grafiki słynnej gwiazdy sceny i filmu. Przewidywana jest także premiera komiksu o Toli Mankiewiczównie autorstwa Tomasza Brańskiego. Wystawa w Miejskiej Bibliotece Publicznej analizuje źródła masowego uznania, jakim cieszyła się Mankiewiczówna. Pokazuje studium biograficzne artystki, która znacząco wpłynęła na kształt polskiej kultury popularnej okresu międzywojennego. • Tola Mankiewiczówna urodziła się 7 maja 1900 roku we wsi Bronowo w powiecie łomżyńskim, leżącym wówczas w zaborze rosyjskim. Jej prawdziwe nazwisko rodowe to Teodora Oleksa. Rodzice późniejszej gwiazdy polskiego kina Józef Oleksy i Aleksandra z domu Mankiewicz gospodarzyli na kilkunastu hektarach ziemi w Bronowie. Pseudonim artystyczny „Tola Mankiewiczówna” powstał właśnie ze skrótu swojego imienia i nazwiska rodowego matki. Tola była najstarszą z czworga dzieci, miała siostrę Wandę i dwóch braci, Stanisława i Józefa. Po ukończeniu szkoły powszechnej w Bronowie, przez cztery lata uczyła się w gimnazjum w Łomży. Następnie w 1915 roku wyjechała do Warszawy, gdzie miała opiekę i wsparcie finansowe u krewnych od strony mamy. Pobierała prywatne lekcje śpiewu u Julii Mechówny, sopranistki Opery Warszawskiej oraz uczyła się w klasie fortepianu w warszawskim konserwatorium. 18-letnia Tola dzięki protekcji swojej nauczycielki śpiewu zadebiutowała w Operze Krakowskiej śpiewając partię Broni w „Hrabinie” Stanisława Moniuszki. Solowy debiut Mankiewiczówny nastąpił cztery lata później, 21 kwietnia 1922 roku w warszawskim Teatrze Wielkim, gdzie zaśpiewała partię Aliny w operze „Goplana” Władysława Żeleńskiego. O debiucie pisała warszawska prasa – w recenzjach podkreślano dźwięczny głos i poprawny śpiew Mankiewiczówny. Po dwóch sezonach artystycznych wyjechała do Mediolanu, na studia wokalne. Zależało jej by podszkolić technikę i rozszerzyć głos, gdyż trudno było jej śpiewać większość swoich partii. Naukę kontynuowała po powrocie do kraju – u Janiny Korolewicz-Waydowej, a następnie u Zofii Kryńskiej. W 1924 roku znowu pojawiła się w Operze Warszawskiej – śpiewała w „Jasiu i Małgosi” oraz w „Damie pikowej”. Dobrze zapowiadającą się karierę Mankiewiczówny przerwało zamknięcie Teatru Wielkiego na czas nieokreślony z powodu trudności budżetowych. Nie mogąc znaleźć teatru operowego na wysokim poziomie artystycznym i uzyskać stałego angażu, Mankiewiczówna zaczęła występować w operetce. W 1931 roku wystąpiła na scenie łomżyńskiego teatru „Reduta” u boku Lody Halamy, Feliksa Parnella i Adama Rapackiego. Huragan oklasków rozentuzjazmowanej warszawskiej widowni Mankiewiczówna zdobyła biorąc udział w operetkach „Orfeusz w piekle” i „Noc w Wenecji”. Po premierze „Czaru walca” Johanna Straussa, w której Mankiewiczówna wystąpiła w roli Franzi, prasa okrzyknęła ją operetkowa diwą. Warszawski zespół z „Czarem walca” gościł w Białymstoku, Radomiu i Kaliszu. Poza tym sukcesy odnosiła także w teatrach rewiowych i kabaretach. W pierwszej połowie lat trzydziestych współpracowała z takimi instytucjami, jak: Morskie Oko, Rex, Wielka Operetka, Cyganeria, Stara Banda, Wielka Rewia i Czarny Kot. Talent i uroda Mankiewiczówny pozwolił zdobyć szturmem serca nie tylko polskiej publiczności, występowała gościnnie także w Austrii, Niemczech i Czechosłowacji. • Występy w kabaretach i rewiach otworzyły Mankiewiczównie drogę do filmu. W debiucie filmowym artystce pomogli przede wszystkim aktorzy Kazimierz Krukowski i Władysław Walter. W 1933 roku zagrała w „pierwszej polskiej komedii muzycznej” „10 % dla mnie”. Po niej były role w innych komediach: „Co mój maż robi w nocy” (1934), „Parada rezerwistów” (1934), „Śluby ułańskie” (1934), „Manewry miłosne, czyli córka pułku (1935). W swoim ostatnim filmie „Pani minister tańczy” z 1937 roku zagrała role dwóch sióstr bliźniaczek – Zuzanny i Loli. Fabuła filmu wyraźnie nawiązywała do ówczesnej sytuacji kobiet. Tola Mankiewiczówna grała rolę pani minister fikcyjnego Ministerstwa Ochrony Moralności Publicznej. W rzeczywistości żadna z kobiet w całym dwudziestoleciu międzywojennym nie została ministrem. Kierownicze stanowiska zajmowali głównie mężczyźni. • W 1935 roku Tola Mankiewiczówna wyszła za mąż za znanego w Warszawie żydowskiego adwokata Jana Tadeusza Raabego. Szczęśliwe życie prywatne i zawodowe przerwał wybuch II wojny światowej. W 1939 roku amerykańska wytwórnia filmowa z Hollywood zaproponowała Toli główną rolę w przygotowywanym filmie z udziałem Jana Kiepury, jednak sfinalizowanie kontraktu przerwała wojna. Państwu Raabe udało się uciec z okupowanej Warszawy do Białegostoku dzięki zaufanemu i dobrze opłaconemu przewodnikowi. Przy przekraczaniu granicy polsko-radzieckiej zostali jednak aresztowani przez białoruskie NKWD. Mankiewiczównę po kilku dniach zwolniono i pozwolono na pozostanie w mieście, Raabe został wywieziony do Kazachstanu. Mankiewiczówna występowała w białostockim teatrze miejskim grając Zuzannę w „Weselu” Figara. W 1941 roku w wyniku niemieckich nalotów budynek teatru został zniszczony i Mankiewiczówna wróciła do Warszawy. Na życie zarabiała śpiewaniem w kawiarniach: U Aktorek i U Znachora, Mon Cafe, Yacht-Club, Albatros i Ziemiańska. Po upadku powstania warszawskiego Mankiewiczówna przebywała w Milanówku, skąd powróciła do stolicy pod koniec stycznia 1945 roku. W maju tego roku na koncercie w Otwocku spotkała swego męża. Niedługo po tym spotkaniu państwo Raabe zamieszkali razem w Radomiu. Tadeusz został oddelegowany do odbudowy i uruchomienia produkcji w radomskiej fabryce obuwia Bata. Tola Mankiewiczówna wyjechała na koncerty do Teatru Miejskiego w Krakowie. Wróciła do operetki i na estradę. Przez sześć lat (1951-1956) związana była z Teatrem Nowym w Warszawie, w którym zagrała wiele głównych ról. Po jej zwolnieniu z teatru występowała z recitalami na koncertach rewiowych między innymi z Ireną Kwiatkowską, Mieczysławem Foggiem, Ludwikiem Sempolińskim, Adolfem Dymszą i Aleksandrą Śląską. Występowała też w Anglii i Francji. Podczas pobytu w Paryżu artystka nagrała swoje piosenki dla tamtejszego radia. W latach sześćdziesiątych, z towarzyszeniem pianisty Mariana Radzika, dokonała atrakcyjnych nagrań archiwalnych dla Polskiego Radia: sama wtedy wybrała repertuar i zdecydowała się na siedem tytułów – „Melodię paryską”, „Warszawski wiatr”, „Awans dla panny”, „W maleńkiej cichej tej kawiarence”, „Bo szczęściu melodii nie trzeba”, „Francois” i „Ja bym się chciała zakochać”. Mankiewiczówna podczas swojej artystycznej kariery spopularyzowała do dziś znane szlagiery z ubiegłego wieku: „Powróćmy jak za dawnych lat”, „Jesienne róże”, „Już nie mogę dłużej kryć”, czy też najbardziej popularne „Odrobinę szczęścia w miłości”. • Tola Mankiewiczówna z operą rozstała się nie ze swojej woli w 1931 roku. Sześć lat później po raz ostatni stanęła za kamerą filmową. Występy w teatrzykach rewiowych przerwała wojna. Z powojennej operetki odeszła w 1956 roku. Po śmierci męża wycofała się ze sceny. Zaczęła chorować. Spełniła życzenie męża i przekazała Państwowym Zbiorom Sztuki na Wawelu kolekcję zabytkowych talerzy holenderskich z Delft. Ostatniego wywiadu udzieliła 1978 roku. Zmarła w Warszawie 27 października 1985 roku, w przededniu imienin jej ukochanego męża. Na cmentarz odprowadzili ją najbliżsi – siostrzeniec, brat i rodzina, a także tłumy miłośników jej talentu, współtowarzysze jej wojennej niedoli. Jej grób znajduje się na warszawskiej Woli, na cmentarzu ewangelicko-reformowanym.

Jest jednym z najp­opul­arni­ejsz­ych autorów powieści sensacyjnych w Polsce, Maciej Siembieda – dziennikarz, reportażysta i pisarz – będzie gościem Miejskiej Biblioteki Publicznej w Łomży 14 maja 2025 r. Spotkanie rozpocznie się o godz. 18.00. Wstęp wolny. • Jako pisarz Maciej Siembieda zadebiutował w 2017 roku powieścią „444”. Na jego koncie znajdują się też „Miejsce i imię”, „Wotum”, „Kukły” i „Kołysanka”, a także thriller szpiegowski „Gambit” oraz saga sensacyjna „Katharsis”, Nemezis”, „Kairos”. Jesienią 2023 r. ukazał się „Orient” – historia chińskich triad i tajemnicy legendarnego Orient Expressu. Na początku kwietnia do księgarń trafiła jego najnowsza powieść „Sobowtór” – kolejna opowieść z prokuratorem Jakubem Kanią w roli głównej. • Maciej Siembieda to trzykrotny laureat nagrody Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, nazywanej „polskim Pulitzerem”, oraz zdobywca ponad dwudziestu innych wyróżnień za reportaże. Jego powieści były nominowane do Nagrody Wielkiego Kalibru oraz kilkukrotnie znajdowały się w finałach plebiscytu „Książka Roku” portalu lubimyczytac.pl. • Spotkanie z Maciejem Siembiedą odbędzie się w Hali Kultury (Stary Rynek 6), a poprowadzi je Marlena Siok. • Zadanie zostało sfinansowane ze środków Budżetu Obywatelskiego miasta Łomża 2025 w ramach zadania Zasmakuj w kulturze. • [Link]

Miejska Biblioteka Publiczna w Łomży • 1. Podlaska Brygada Obrony Terytorialnej • Fundacja Sztuk i Dialogu • zapraszają na spotkanie autorskie • z pisarką Anną Rybakiewicz • 22 maja (czwartek) 2025 r. o godz. 18.00 • w Hali Kultury na Starym Rynku 6 • Spotkanie poprowadzi Marlena Siok. • Anna Rybakiewicz – urodziła się w Śniadowie, obecnie mieszka w Łomży. Absolwentka I Liceum Ogól­noks­ztał­cące­go w Łomży oraz Wydziału Prawa Uniwersytetu w Białymstoku. Od 2016 roku wykonuje zawód radcy prawnego. Kilka lat temu postanowiła realizować swoje marzenia i napisała pierwszą powieść pt. „Lekarka nazistów”, której akcja rozgrywa się w Nowogrodzie. Kolejne powieści „Złodziejka listów”, „Ocaleni dla miłości”, „Agentka wroga”, „Do końca moich dni”, „Ostatni z listy” dzieją się w Łomży i mocno akcentują koloryt lokalny i historyczny. Ostatnia książka „Wojenne siostry” to opowieść o wyborach, które definiują człowieka, o miłości, która przychodzi w najmniej oczekiwanym momencie, i o tym, że czasem największą odwagą jest pozwolić sobie kochać. Losy dwóch sióstr bliźniaczek, które w lipcu 1941 roku przyjeżdżają do okupowanej Łomży z Sensburga. • Anna Rybakiewicz otrzymała nagrodę w kategorii „Odkrycie 2023 roku” w 20. Edycji Podlaskiej Marki oraz Nagrodę Prezydenta Miasta Łomża za osiągnięcia w roku 2023 w kategorii twórczość artystyczna. Powieść „Do końca moich dni” została nominowana w plebiscycie Książka Roku 2024 serwisu lubimyczytac.pl, gdzie w kategorii książka historyczna zajęła 3. miejsce. • [Link]

Zapraszamy na wyjątkowe spotkanie poświęcone roli Stanów Zjednoczonych we współczesnym świecie. Porozmawiamy o tym, jak obecnie zachodzące zmiany w USA wpływają na politykę, gospodarkę, kulturę i życie codzienne ludzi na całym świecie – także nas, Polaków. • Naszymi gośćmi będą: • ➡️ dr Marcin Fatalski – amerykanista z Instytutu Amerykanistyki i Studiów Polonijnych Uniwersytetu Jagiellońskiego, • ➡ Dariusz Rosiak – znany redaktor, reportażysta i twórca „Raportu o stanie świata”. • 📅 11 maja 2025 r. • 🕕 godz. 17.00 • Będzie to rozmowa o tym, co naprawdę znaczą dziś Stany Zjednoczone Ameryki i jak ich decyzje odbijają się na całym globie.

[Obraz]

[Obraz]

[Obraz]

[Obraz]

[Obraz]

Wpadnij do biblioteki – od 8 maja trwa Tydzień Bibliotek pod hasłem „Biblioteka – lubię tu być”! • 📖 Czekają na Ciebie ciekawe wydarzenia, fajni ludzie i świetna atmosfera. • Sprawdź, co się dzieje i dołącz do wspólnego świętowania! • TydzieńBibliotek2025 #LubięTuByć ! • TYDZIEŃ BIBLIOTEK 2025.jpg

8 maja rozpoczyna się XXII Ogólnopolski Tydzień Bibliotek, któremu w tym roku towarzyszy hasło: „Biblioteka. Lubię tu być”. Zapraszamy na szereg wydarzeń, które kościańska biblioteka przygotowała z tej okazji. • [Obraz]

Co to za tajemnicza grafika ?! • To plakat promujący zbliżający się wielkimi krokami XXII Ogólnopolski Tydzień Bibliotek. Po raz kolejny nasza biblioteka aktywnie włącza się w akcję. • W dniach 8-15 maja będziemy mieć dla Was coś specjalnego. Startujemy od czwartku! Bądźcie czujni.. wkrótce podamy więcej szczegółów. • Biblioteka. Lubię tu być !! • [Obraz]

W kwietniu Panie z Klubu +/- 50 spotkały się cztery razy. Odwiedziły też zaprzyjaźniony "Dom Senior-Wigor". Wspólne spotkanie to było coś - stworzyłyśmy wiosenne, kolorowe ptaszki z wełny :-) • [Obraz]

W kwietniu odbywały się dwa spotkania. Na pierwszym kursantki poznały aplikację mObywatel 2.0, dzięki której załatwianie spraw urzędowych będzie prostsze i wygodniejsze – bez wychodzenia z domu.😊 • Na kolejnym spotkaniu Panie świętowały Światowy Dzień Książki i Praw Autorskich. Spotkały się aby wspólnie poczytać swoje ulubione KSIĄŻKI. • [Obraz]

[Obraz]

Kwietniowe spotkanie Dyskusyjnego Klubu Książki było nieco bardziej kameralne,🤓 ale towarzyszył mu sam Roald Amundsen. • Bardzo ciekawa postać i wciągająca historia opisana przez Stephena R. Bown'a. • Fajnie było na biegunach, jednak mamy nadzieję, że w miesiącu maju będzie nam towarzyszyć nie ziąb, a wiosna i słoneczko.☀️ • [Obraz]

[Obraz]

[Obraz]

[Obraz]