W książce laureatki Paszportu „Polityki” znajdziemy dwanaście opowiadań, których wspólnym mianownikiem jest anomalia. Świat przedstawiony w tych historiach nie ma wyraźnie zaznaczonych reguł, tu wszystko może się wydarzyć – pnącze fasoli wyrastające z nosa pewnej kobiety, matka zasypiająca w sen zimowy, tajemniczy lot w kosmos, czy wyludniająca się wieś, w której przestrzeń opanowywana jest przez bujnie rozrastające się, tytułowe samosiejki. Autorka wprowadza czytelnika w specyficzny rodzaj dyskomfortu, a to naginając granice ludzkiej percepcji, innym razem zaś sygnalizując zmiany klimatyczne zwiastujące koniec epoki antropocenu. Nie są to jednak katastroficzne wizje zagłady ludzkości, a raczej zaskakujące i nie pozbawione humoru opowieści, które dają do myślenia.

Historia życia Ireny Gelblum to temat, który Remigiusz Grzela podjął po raz pierwszy w roku 2014, w książce Wybór. Nowo odkryte dokumenty skłoniły autora do opracowania kolejnej odsłony tej poruszającej biografii. Irena Gelblum była łączniczką Żydowskiej Organizacji Bojowej w warszawskim getcie, lecz po wojnie – wybrała nieistnienie – jak to określa w komentarzu do książki redaktor Marian Turski. Zmieniła tożsamość, przeobrażając się w Irenę Waniewicz – dziennikarkę, a potem włoską poetkę – Irenę Conti. Sam autor przyznaje: Choć Irena stała mi się bliższa i ujrzałem w niej człowieka z krwi i kości, to nadal pozostaje tajemnicza i nieuchwytna. Taka była dla wszystkich, którzy się z nią zetknęli. O takiej też opowiadam Czytelnikom…”. Herstoryczny aspekt badawczej postawy autora wobec źródeł, podbija wartość tworzonej przez niego prozy.

„Złodzieje żarówek” to najnowsza powieść dygresyjna Tomasza Różyckiego, której bohaterem jest młody chłopiec o imieniu Tadeusz. Akcja utworu rozgrywa się w wielopiętrowym wieżowcu, będącym dla dziecięcego protagonisty labiryntem, pełnym klatek schodowych, wind i mrocznych przejść. Wywołująca wspomnienia historia rozgrywa się w momencie, kiedy ojciec posyła swojego syna do dysponującego młynkiem do mielenia kawy sąsiada Stefana. W ten sposób pisarz zaprasza nas do świata migotliwych wspomnień – stanowiących podstawę dla niej­edno­znac­znyc­h, nierzadko śmieszno-strasznych – czasów okresu PRL.

Telefon, portfel i stare zdjęcie matki to wszystko, co Marin zabiera ze sobą do nowego życia, które ogranicza się do czterech ścian pokoju w akademiku po drugiej stronie kraju. Dziewczyna uciekła od swojej przeszłości, znajomych i rodzinnej tragedii. Przerwę zimową na uczelni Marin spędza sama w opustoszałym akademiku. Jej samotność jedynie się pogłębia, a natrętne myśli zalewają umysł. Przeszłość nie daje jednak o sobie zapomnieć, a do życia dziewczyny wraca ktoś bliski jej sercu. Mabel to najlepsza przyjaciółka i jedyna miłość Marin. To spotkanie obudzi tłumione od miesięcy uczucia i zmusi dziewczynę do zmierzenia się z ciężką historią i prawdą o rodzinie. Powieść Tak jest okej to historia o samotności i radzeniu sobie z życiem, w którym nic nie jest okej.

Magdalena Abakanowicz jest jedną z najbardziej j rozpoznawalnych artystek, jej prace są wystawiane w najważniejszych światowych muzeach i galeriach sztuki, a ich ceny są imponujące. Jednocześnie jej życie prywatne, okoliczności, w których funkcjonowała twórczo, pozostają tajemnicze. Poza tym, nawet w siermiężnych czasach PRL-u, ta wybitna polska rzeźbiarka precyzyjnie tworzyła swoją artystyczną i osobistą markę, swoistą mitologię. Autor jej pierwszej biografii skrupulatnie gromadził materiały z archiwów publicznych i prywatnych, wyabstrahowując z nich obraz Abakanowicz bliższy rzeczywistości. Nie jest on jednak w związku z tym mniej intrygujący. Paweł Kowal pozostawia w swojej biograficznej prozie wyrazisty ślad nie tylko swoich zawodowych kompetencji – historyka, muzealnika i polityka, ale i pozwala na ujawnienie się jego indywidualnej fascynacji osobowością i sztuką legendarnej twórczyni „Abakanów”. Ta fascynacja ma duże szanse przenieść się na czytelników Traumy i sławy.